Wensput

Dit is zo'n wensput die lijkt op de oude putten die in sprookjes voorkomen. Tussen de grote grijze stenen zit allemaal mos. Het dakje ziet eruit alsof het elk moment kan instorten. Toch staat deze put er al een hele tijd. Ookal zit er geen water meer in de put hangt er nog steeds een emmer die je als je voorzichtig bent ook nog echt naar beneden kunt laten zakken. Op de bodem liggen een heleboel muntjes, van alle generaties leerlingen en leraren die op Franklin High hebben gezeten, misschien zelf van nog daarvoor. Om de put groeien wilde bloemen, of sommige mensen zouden het onkruid noemen. Zoals paardebloemen, madeliefjes en klaprozen.

regels: ben een beetje voorzichtig met de put, probeer het geld niet uit de put te krijgen
personen: max 4, 5

Lauren liep naar de put toe. Het feit dat een wensput geluk vond het onzin, maar het was altijd lekker rustig hier en ze kon een beetje doen waar ze zelf zin in had. Ze zette haar muziek uit en hoorde opeens de stilte, haar muziek was hard geweest, drug house, dit waren vijf delen van ieder een kwartier, ze had ze allemaal gedownload zodat ze altijd voor meer dan een uur muziek had.

Haast onhoorbaar kwam Ynary op de punt afgelopen, het was eigenlijk een gewoonte geworden. Een van de vele waarmee ze zo min mogelijk probeerde op te vallen. In haar hand had ze een muntje, ze geloofde niet echt dat het geluk zou bregen. Maar ze dacht ook dat het ook geen kwaad kon er wel iets in te gooien. Ook was het een mooie rustige plek waar ze graag kwam. Alsof het een soort van verplicht was gooide ze dan altijd een muntje in de put. Maar dit maal zag ze dat ze niet alleen zou kunnen zijn. Even stond ze stil en beet ze op haar lip, ze twijfelde of ze door zou lopen of rechtsomkeerd zou maken hopend dat het meisje haar niet had gezien.

Lauren lachte naar het meisje en keek toen weer weg. Haar blonde haren waaiden in de wind en ze deed ze snel in een staart toen bekeek ze haar nagels zorgvuldig, en besloot dat ze niet mooi genoeg waren. Ze pakte een flesje nagellak uit zwarte tas en begon ze rood te lakken. Toen ze klaar was bekeek ze trots het resultaat, ze gaf eigenlijk niet om zoveel, maar ze vond het wel fijn om er goed uit te zien en besloot dat ze er nu wel weer goed uitzag.

Ynary glimlachte met lichte tegenzin terug naar het meisje. Het was fifty fifty geweest tussen weggaan en blijven maar ze vond het niet fijn dat de keuze haar nu uit handen was genomen. Net zo zacht als eerst liep ze verder naar de put toe. Het meisje de hele tijd vanuit haar ooghoek in de gaten houdend gooide ze het muntje in de put. Ze sloot haar ogen en dacht aan wat ze wilde. Ze wilde een normaal meisje worden, iemand die niet elke toevallige blik wantrouwde of bij alles wat haar aan haar ouders deed denken begon te huilen.

Lauren keek naar het meisje en zuchtte. Dit was zeker weer zo'n depressief kunstig type. Ze stond langzaam op en bestudeerde haar kleding, die zag er nog goed uit. Haar hakken deed ze iets strakker omdat ze wel erg los zaten, en straks viel ze nog.

Ynary zat dat het meisje bezig was met haar kleding, zelf was ze daar nooit zo mee bezig. Het kon haar, net zoals veel andere dingen, niet veel schelen. Ze wilde wel dat het haar wat zou schelen, maar dat deed het gewoon niet. Even keek ze naar haar eigen kleding. Ze had een gewone spijkerbroek aan, all-stars en een zwart vest dat eigenlijk te groot was. De mouwen kwamen bijvoorbeeld tot bijna over haar handen, en aan de onderkant kwam hij bijna tot halverwege haar bovenbenen. Het vest zat echter lekker en belangrijker nog verbergde dat ze nog steeds niet beter was gaan eten. Iets wat een van de voorwaarden van haar oom en tante was geweest om terug naar Franklin High te mogen.

Lauren keek naar het meisje en moest een lachje binnenhouden. Dat kind zag er echt niet uit met haar zwarte veel te grote trui en afgetrapte all-stars. Ze besloot otch maar een gesprek aan te knopen, misschien kon ze het meisje wel uit haar schulp trekken. "Hoe heet je?' vroeg ze simpel terwijl ze het meisje aankeek.

Ynary trok haar mondhoeken omhoog, maar zoals veel vaker bereikte de glimlach niet haar ogen. "Ynary," ze deed haar best haar stem wat harder te laten klinken, maar hij klonk nog steeds zachter dan gemiddeld. Ook kreeg ze het teruggetrokkene er niet helemaal uit, aan haar stem was al te horen dat ze geen toenadering zocht en je niet helemaal vertrouwde.

Lauren lachte, haar lach bereikte haar ogen wel. "Hoi, ik ben Lauren" zei ze terwijl ze haar handen in de lucht wapperden zodat de nagellak wat sneller zou drogen. "En, wat heb je net gewenst?" vroeg ze het meisje, Ynary, aangezien die net een muntje in de put gegooid had. Zelf geloofde ze er niet in, maar het maakte haar niet uit dat dit meisje dat wel deed, iedereen moet lekker doen wat ze zelf willen, al die stomme regeltjes slaan helemaal nergens op, bedacht ze.

Ynary was niet van plan dit aan iemand te vertellen en al helemaal niet aan de eerste de beste. Gelukkig hadden mensen lang geleden hier het perfecte smoesje voor bedacht, iets dat nog geaccepteerd werd ook. "Dan komt het toch niet uit," zei ze met een dit keer oprechte glimlach op haar gezicht. Dat was meer om de gedachtenkronkel die erachter zat dan iets anders. Ze leunde iets tegen de put aan, ze merkte dat ze de laatste tijd weinig energie had. Tijdens gym liep ze meestal achteraan, gewoon omdat ze echt niet meer kon.

Lauren keek het meisje aan. "Gaat het wel?"vroeg ze bezorgd. "O, wacht, neem dit" zei ze terwijl ze in haar tas rommelde en er een reep chocola uithaalde. "Dit doet echt wonderen, als ik een beetje moe, of down ben eet ik deze chocola, het helpt echt heel goed" zei ze terwijl ze het meisje de reep aanbood.

Ynary's linkerhand kroop naar haar pols en sloot zich er omheen, tegelijkertijd schudde ze haar hoofd. Ze hoopte dat haar maag niet dit moment uit zou kiezen om te gaan knorren. "Nee dankje, ik wil graag honger hebben voor het avondeten." Door de jaren heen was ze erg goed geworden in dit soort leugentjes. In het begin had ze ze nog leugentjes om bestwil genoemd, maar ze was slim genoeg om door te hebben dat het niet voor haar bestwil was niet te eten. Toch kon ze zich er soms niet tot zetten een hap door haar keel te krijgen. Als ze dat dan wel probeerde kon ze niet slikken en moest ze het uitspugen. Ookal had ze wel honger, er kwam een weerstand in haar op bij het alleen al zien van de chocolade.

new, sorry als we er doorheen gaan, dan moet je ons maar even negeren ^^
-
Matthew kwam hier eigenlijk nooit. Nee deze plek was gewoon niet cool, alleen voor dromers geschikt, of mensen met examenangst en een schietgebedje gingen doen. Verveeld trapte hij tegen een steentje aan dat voor hem op de grond lag. Het ketste af tegen de rand van de put om zo ergens tussen de takjes en andere dingen op de grond te verdwijnen. Kort ging hij met zijn handen door het haar. Op het moment droeg hij een donker overhemd dat hij losjes dichtgeknoopt had boven zin blauwe spijkerbroek.

Kira liep rustig naar de wensput toe. Ze had een munt in haar handen, mischien was het vreemd maar ze vond het wel iets hebben zo'n put. Zodra ze de put zag bleef ze stilstaan, omdat ze ook iets anders zag. Matthew. Ze herkende hem meteen, iets te snel misschien maar toch. Ze bleef staan, in de hoop niet op gemerkt te worden. Die kans was klein gezien het feit dat ze net op een takje stond wat kraakte.

Matthew draaide zich om bij het geluid van een krakend takje, niet dat hij zo oplettend was, maar door de stilte in deze omgeving was het lastig te missen. Hij draaide zich om, waar hij Kira een eindje verderop zag staan. Direct verscheen er een glimlachje op zijn gezicht, en stak hij lichtjes zijn hand op. "Hey Kira, lang niet gezien." zijn stem klonk vrolijk, dat was hij ook. En hij kon moeilijk doen, of het ontkennen, maar hij mocht die Kira wel.

Kira beet hard op haar lip. Ze dacht terug aan de laatste keer dat ze hem had gezien, hij had zijn lippen op die van haar geduwd, eventjes rilde ze bij die gedachte. Ze vertrouwde Matthew nog steeds niet. Vrijwel direct nadat hij iets had gezegd draaide ze zich om. Het was een gewoonte van haar geworden om weg te lopen, het was gemakkelijk.

Matthew zag haar kort po haar lip bijten voor ze zich omdraaide. Hij kon wel begrijpen dat ze hem een beetje heel erg apart zou vinden. Hij had haar zonder enige reden gekust, waarom wist ie zelf ook niet. Om haar een beetje losser zien te krijgen? "Hé, je hoeft niet weg te lopen, ik ga je echt niet nog een keer zoenen." zei hij tegen de rug van Kira, geruststellend.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________

Emmalynde zat op het randje van de vijver. Ze staarde voor zich uit. Even had ze getwijfeld of ze een muntje in de put zou gooien. Maar ze wist dat de wens niet uit zou komen. Ze geloofde niet in wensen. En al zeker niet dat deze uit zouden komen. Zij gebruikte liever het woord 'droom'. En haar grootste droom was al uitgekomen; ze was weg van thuis. Weg van die rot moeder en weg uit dat stomme weeshuis. Ze was op een plaats waar ze wilde zijn, voor zover dat mogelijk was.

August legde zijn hand tegen zijn hoofd terwijl hij verderliep. Het leek alsof er een 1000 soldaten in marcheerden, zo erg bonkte het daarbinnen. Hij had gedacht dat wat frisse lucht wel wat tegen zijn kater zou helpen. Het feestje gisteren was misschien wat uit de hand gelopen, hij wist nog minder dan de helft van de avond. Slenterend liep hij zonder echt te weten waar hij heen liep. Tot hij de put zag waar een meisje bij zat. Hij maakte een gebaar met zijn hand om het meisje te begroetten en ging op een afstandje ook op de rand zitten.

Emma keek spottend naar de jongen. Ze had verhalen over hem gehoord, verhalen waarvan ze hoopte dat ze niet waar waren. Ze had gehoord dat hij drugs en alcohol gebruikte, en als er iets was waar ze een hekel aan had waren het dat soort mensen. Mensen als haar moeder. Ze keek de jongen dus boos aan, ookal wist deze helemaal niet wat hij fout gedaan had.

Het was dat August een blik op het meisje wierp, anders had hij de boze blik nooit gezien. 'Heb ik je wat misdaan ofzo?' Zei hij chagerijnig. August was eigenlijk altijd vrolijk, maar met zo'n kater moest je niet met hem spotten. Hij trok zijn knieen op en sloeg zijn armen eromheen. In zijn zak voelde hij een kleine bobbel zitten van het zakje met een paar witte pilletjes erin. Hij zou ze nu best in willen nemen, maar niet met dit meisje erbij.

Emma volgde zijn blik en zag dat hij precies hetzelfde keek, precies hetzelfde. "Ja, eigenlijk wel, in een bepaalde zin wel" zei ze boos. Ze was niet bang haar woedde te uitten. Ze was zo niet bang dat ze verkeerd begrepen werd, want er was geen andere manier om dit op te vatten als boos. Ze moest moeite doen niet hard te gaan schreeuwen tegen deze oh zo domme jongen.

August trok zijn wenkbrauw op nadat hij zijn blik weer op haar gericht had. ' Nou vertel mij dat dan eens, want zover ik weet ken ik je niet.' Klonk er boos uit zijn mond. Het liefst zou hij het meisje gewoon uitschelden zodat ze weg zou gaan, maar August was en bleef beleefd, of in ieder geval beschaafd, tegen meisjes. Hij haalde een hand door zijn haren, zodat het nog warriger zat dan daarvoor. Het was niet expres, maar zijn haar zat altijd zo.

De jongen was best knap. Maar hij gebruikte drugs, de stomkop, hij zou eraan kapot gaan, alleen wist hij dat zelf nu nog niet. "Oh, ik weet niet wie je bent, maar volgens mij ken ik je toch al redelijk goed!" zei emma, nog steeds met een boos gezicht. Ergens wilde ze hem heel hard uitschelden en hem pijndoen, van de andere kant wilde ze voor hem wegrennen en er was ergens een minder aanwezige kant die hem wilde helpen, hem helpen niet zo te worden als haar moeder was geweest...