Wensput

"Doe maar rustig hoor, ze hebben dadelijk 'nog maar twee uur' om me klaar te maken" zei collin ogenrollend terwijl hij haar aankeek of ze weer normaal kon ademen. "Loop je mee? Enriqué is nu wel al weg" zei Collin met een knipoog tegen haar.

"Hij is weg?" Vroeg ze met duidelijke opluchting in haar stem. Ze vond Enriqué eerlijk gezegd een beetje eng. Hij was in haar ogen onvoorspelbaar wat ervoor zorgde dat ze niet wist waar ze aan toe was. "Is goed," zei ze nu pas antwoordend op zijn vraag. Snel stond ze op en klopte het zand even van haar broek. Haar ademhaling was weer normaal, al voelde ze zich nog wat slapjes. Maar dat zou zo ook weggaan.

Collin knikte. "zullen we dan maar?" vroeg hij. Samen liepen ze terug richting school. Collin hield zijn pas iets in. Het zou moeilijk voor haar zijn om hem bij te houden, hij had veel langere benen dan zij. Af en toe keek hij omlaag, hij hoopte maar dat het niet heel vervelend voor Ynary was dat hij zoveel groter was.

Ynary voelde af en toe dat Collin's blik op haar werd gericht, bij veel andere had ze zich daar ongemakkelijk bij gevoeld, maar nu maakte het haar niet uit. Soms keek ze ook omhoog en glimlachte. Hij had net zo goed haar broer kunnen zijn, bedacht ze zich. Hoe oud hij precies was wist ze niet, maar ze dacht niet veel ouder dan zij was. Maar als je de leeftijd van het uiterlijk moest aflezen zou zijn waarschijnlijk jonger lijken en hij ouder.

Ik denk dat de meet klaar is of niet?
~~

Yep

NEW

Flavio zat met zijn rug tegen de put aan, tussen de bloemen. Zijn handen speelden met de zachte bloembladeren van de klaprozen. Ze waren bijna net zo zacht als de handen van A.....Nee zo mocht hij neit meer denken. Die zachte handen zouden de zijnen nooit meer vasthouden tijdens het lopen. Zouden nooit meer liefdevol door zijn haar gaan, zouden... Ook dat waren slechte gedachten. Tranen stroomden weer over zijn wangen, hoe hard hij er ook tegen vocht. Uitendelijk gaf hij op en liet de tranen komen. Ze verzachtten de pijn ergens. Maar hij wist dat ze zijn gebroken, vermorzelde, versnipperde hart niet zouden kunnen repareren.

Courtney liep met haat mobieltje zoals gewoonlijk in haar handen richting de wensput. Ze wilde haar geluk wel eens een keertje beproeven. Niet dat ze echt iets nodig had. Maar het was altijd leuk. Helaas werd de rustige aanblik van de ouderwetse put verpest door een jongen die helemaal in tranen was, lichtelijk apart. Het gebeurde nou niet vaak dat er jongens in het openbaar aan het huilen waren, zeker niet zo overdreven. Ze haalde eventjes haar wenkbrauwen iets omhoog, "Alles goed?" het was niet echt uit interesse, eerder omdat het zo hoorde.

New
________
Chris had zijn rolstoel naast de put gezet. Het was een heel gedoe geweest om hier te komen en hij was blij dat hij er eindelijk was. Hij glimlachte niet zoals gewoonlijk, er waren teveel dingen waarmee hij op dit moment zat. In het openbaar daar lachtte hij nog steeds zoals gewoonlijk. Daar leek het alsof alles oke was. Maar in zijn hart voelde hij de pijn. Eigenlijk wilde hij Megan gewoon vertellen hoe hij zich voelde, maar dat zou de vriendschap verpesten. Bovendien wat moest ze met een jongen die in een rolstoel zat?

Megan droeg haar pyjama nog. Die bestond uit een lange broek en overhemd met schaapjes erop. Vele mensen hadden haar raar aangekeken maar soms had ze gewoon die dagen dat ze in haar pyjama rond wilde lopen, dus deed ze het ook. Toch zag haar gezicht er weer prachtig uit. Vanuit de verte zag ze dat Chris bij de wensput zat. Chris! Wat mocht ze Chris. Vrolijk liep ze naar hem toe en ging stilletjes achter hem staan. Ze hield haar mond dicht bij zijn oor en greep hem zachtjes bij zijn schouders. 'Boeh!' fluisterde ze.

Chris was zo diep in gedachten geweest dat hij Megan totaal niet door had gehad, hij schrok zich dan ook kapot toen ze boeh in zijn oor fluisterde. Met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht draaide hij zijn hoofd naar Megan. Toen hij haar glimlach zag begon hij zelf ook licht te glimlachend. 'Heey Megan,' zei hij met een glimlach tegen haar. Hij was blij dat hij haar weer zag, maar het gevoel dat hij iets achterhield voor haar woog op dit moment iets zwaarder. Hij was niet zo vrolijk als gewoonlijk, en dat zou zij ook zeker merken. Daar kende ze hem goed genoeg voor wist hij.

'Wat is er, Chrissie?' vroeg ze bezorgd toen ze zijn ongemakkelijkheid voelde. Had ze hem misschien niet met laten schrikken, of was het iets anders? Het raden kon ze niet, ze kon zoiezo niet raden maar mensen hun problemen raden al helemaal niet. ze haalde een hand door haar krullerige haren terwijl ze hem recht in zijn ogen aankeek.

Chris kon niet in haar ogen blijven kijken. Hoe graag hij het ook wilde, hij kon het niet. 'Nee er is niets,' zei hij tegen haar. Hij kon haar moeilijk vertellen over zijn gevoelens. Het zou alles verpesten als hij dat zou doen. Hij wist dat ze zijn leugen waarschijnlijk niet zou geloven. En hij wist dat hij haar niet zou moeten voorliegen, ze waren immers beste vrienden. Dat hoorde nu eenmaal niet. Alleen wilde hij haar niet kwijt als vriendin.

'Anders gedraag je je niet zo. kom op.' zei ze nogsteeds bezorgd. Stilletjes ging ze zitten op het bankje, wat gek genoeg kraakte. Misschien zou hetgene wat hij zei alles in de war maken maar ze kon er niet tegen om haar beste vriend zo te zien.

Christopher beet op zijn lip, hij had nog nooit iets voor haar verzwegen. Ze had altijd alles van hem mogen weten. 'het is niets megan,' fluisterde hij toen zachtjes. Hij had zijn rolstoel zo gedraaid dat hij naar haar kon kijken, maa rhij keek haar niet recht in de ogen. Dat kon hij niet. Natuurlijk kon hij dat niet. Hoe moest hij haar gaan vertellen dat hij verliefd op haar was? Hoe kon hij haar vertellen dat ze constant in zijn dromen verscheen. Hoe kon hij haar uitleggen dat hij niet kon stoppen met aan haar denken, dat zijn hele wereld om haar begon te draaien?

'Chris.. Je weet dat we nooit iets voor elkaar verborgen zullen houden..' zei ze bijna smekend, waarom wilde hij het nou niet vertellen. Ze zou er alles aan doen om hem weer vrolijk te maken. Hij verdiende het niet om verdrietig te zijn, hij had al genoeg meegemaakt.

Chris sloot heel eventjes zijn ogen. Hij wist dat ze gelijk had, hij wist het. 'Ik kan het niet,' fluisterde hij zachtjes tegen haar, zijn ogen nog steeds gesloten. Ja hij wilde het haar vertellen. Maar hij was zo bang dat het hun vriendschap zou verpesten. 'Ik kan het niet, het verpest alles,' fluisterde hij toen. Nu pas opende hij zijn ogen, keek haar kort recht aan en liet zijn ogen toen weer ergens anders naar kijken.

'Je kan het wel, je weet dat niks de vriendschap tussen ons zal verpesten.' zei ze zachtjes, wat kon er nou zo erg zijn dat hij er zo over dacht? Er spookte zoveel vragen in haar hoofd maar de grootste was ; Wat was Chris zijn probleem? Nogsteeds keek ze naar zijn ogen, ookal keek hij niet naar haar.

'Megan...' bracht Chris uit. Zijn woord was gekweld geweest, hij zat hier ontzettend mee, hij wist gewoon niet hoe hij het moest zeggen. 'Ik hou van je,' fluisterde hij toen. Dit zou nooit genoeg uitleggen, maar het was de waarheid. Hij hield van haar, hij wist alles van haar. De goede en slechte kanten. En hij hield van haar, van haar helemaal. Alleen hij kon haar nooit geven wat ze nodig had, dat zou hij nooit kunnen.

'Maar Chris. ik hou ook van jou. Dat wist je toch al.' zei ze glimlachend, waarom zou hij hier mee zitten? Natuurlijk was Megan weer zo dat ze het niet snapte, niet op wat voor een manier hij van haar hield. Ze zocht niet achter hem dat hij van een meisje hield wat zo als haar was.

Chris schudde zijn hoofd. 'Niet op dezelfde manier,' zei hij daarna. Hij keek haar nu recht in haar ogen, ze moest het begrijpen. Ze moest begrijpen dat hij haar in zijn armen wilde houden, haar wilde kussen. Samen zijn met haar, en niet op de bff manier. Hij hield van haar zoals geliefde van elkaar hielden. En hij wist dat dit alles zou verpesten.

Op dat moment drong het tot Megan door, maar hem nu walgelijk of stom vinden deed ze niet. 'Maar schatje toch, dat is toch menselijk.' zei ze terwijl ze zijn hand vastpakte. Zachtjes kneep ze erin. Aan de ene kant had ze dit niet gewild maar aan de andere kant voelde ze zich enorm gevleid. 'Je weet denk ik al dat ik niet precies hetzelfde voor jou voel, maar Chriss, dit verpest onze vriendschap niet.' fluisterde ze zachtjes.

Chris liet het toe dat ze zijn hand vastpakte. Toch voelde het vreemd, ze wist het en toch bleef ze zo lief. Dat had hij moeten weten en hij vond het fijn dat ze zich nu niet van hem afwendde en wegliep. Dat ze bij hem bleef. Hij zweeg, omdat hij gewoon niet wist wat hij moest zeggen. Ja hij had gweten dat ze niet op die manier van hem hield, maar het deed ergens toch pijn dat ze het nu hardop uitsprak.

zal ik haar hem een klein kusje geven, gewoon om lief te doen?
-
Megan keek hem recht in zijn ogen aan. 'Chriss, ik zei toch dat onze vriendschap alles zou overleven?' Zachtjes streelde ze de rug van zijn hand met haar duim. Ze vond het zielig voor Chriss dat ze hem ook niet op die manier leuk vond, ze wou dat ze hem kon geven wat hij wou.

Hmm dat moet je zelf weten... Hij zal er geen bezwaar tegen hebben...
___________
Chris keek haar aan. 'Dit was nooit iets waar we aan hebben gedacht,' fluisterde hij toen tegen haar. Dat was waar, ze hadden altijd gezegd dat hun vriendschap alles zou overleven. Maar hij had zelf nooit rekening gehouden met deze gevoelens. Hij had megan altijd als een gewone vriendin gezien, totdat hij haar weer was tegengekomen hier op school. Toen had hij gemerkt dat hij meer voor haar voelde.