Wensput

Matt vond dat ze zich al veel te snel losmaakte, en was bang dat ze dit toch niet wilde, maar toen hij haar woorden hoorde wist hij dat hij het fout had. 'Ik ook' mompelde hij, en hij boog weer naar voren om haar opnieuw te kussen, zijn tong gleed langs haar lippen, benieuwd of ze het goed zou keuren.

Sahirah voelde een warme stroom van geluk door zich heen trekken bij de woorden van Matt. Ze was dit keer niet van plan zijn woorden in twijfel te trekken. Aatjes kuste ze hem terug. Ze maakte hiermee duidelijk dat ze dit goedkeurde, day ze het fijn vond.

Matt legde zijn hand op haar rug en duwde haar iets dichter naar hem toe. Kun lippen bewogen met elkaar mee, alsof ze voor elkaar gemaakt waren en hij sloot zijn ogen, om helemaal in het moment op te kunnen gaan. Het zat in het hoofd van een jongen dat hij meteen door wilde gaan, maar Matt stopte dit. Met Sahirah moest hij voorzichtig zijn, hij wilde haar niet weer kwijt.

Sahirahvoelde de fijne aanraking van Matt zijn lippen en had ook haar ogen gesloten om zo intens mogelijk van het moment te genieten. Toch was ze blij hij niet te ver wilde. Niet dat het aan Matt lag, maar bij Sahirah werkte haar alarmbellen soms gewoon veel te overdreven, veranderde ze zo weer in het bange schichtige meisje dat ze was toen ze hier net aan gekomen was. Ze glimlachte dan ook even kort en dankbaar naar hem.

Oeii, ik heb geen inspiratie, kunnen wwe niet moord gaan doen?

haha moet je aan kim vragen, maar ik vind het goed, ik zou ook niets meer weten te schrjven xd

new
-
Sahirah zat op het bankje tegeover de put. Ze geloofde niet meer in zijn kracht nee ze kon die put wel vervloeken. Haar gedachtes waren zoas gewoonlijk bij Matt. Ergens anders kon ze niet aan denken. Ze ging zelden meer naar haar lessen, het enige waar ze met regelmaat heen ging was naar haar psychologe en naar het graf van de jongen uit haar dromen die er niet meer was. In haar oren zaten oortjes, de muziek was zielig en stond hard, zodat niemand haar zou kunnen storen.

Nick liep langs de put en mikte er een muntje in. Wat hij wenste zou hij voor zich houden. Toen viel zijn oogop een meisje wat tegenover de put zat. Hij schoof naast haar en probeerde haar aan te kijken. Het was kerstmis. En zij zat heel alleen in de kou. "koekje?" vroeg hij terwijl hij haar de rol voorhield waaruit hij had zitten eten.

Sahirah had de jongen aan zien lopen, aangezien oortjes niet hielpen tegen zicht. Ze schoof dan als door een wesp gestoken opzij toen hij naast haar kwam zitten zodat er aardig wat ruimte tussen hen inzaten. Haar donkere ogen keken angstig naar de jongen, ze schudde verwoed haar hoofd toen hij iets van een koekjesrol voorhield. Door de muziek verstond ze hem niet, maar ze begreep het wel. Het beetje vertrouwen wat ze had teruggewonnen in de mensheid was totaal de grond in geboort bij de dood van Matt. Er liep ergens een gek rond die hem vermoord had.

Maud leunde op de rand van de wensput en had er al een muntje in gegooid. Ze had gewenst dat ze die avond in de bar nooit had gedaan en dat ze voor altijd bij Nick kon zijn. Waarom was het leven zo moeilijk? Eerst werd ze helemaal niet opgemerkt en nu kreeg ze van verkeerde mensen aandacht waardoor ze in elkaar werd geslagen. Onbewust ging haar hand even naar haar nu normaal uitziende oog. Hij was eerst helemaal blauw, de football jongens hadden haar in elkaar geslagen en ze had er een duidelijk blauw oog aan overgehouden. En ze kreeg te veel aandacht van jongens, eerst Nick die ze echt als haar beste vriend was gaan beschouwen daarna Micheal die haar dronken had gevoerd en daarna had zoenen en wist zij veel wat meer. En daarna weer Nick waar ze opeens meer voor begon te voelen dan alleen vriendschap.

Juliëtte liep rustig over het pad heen, ze had geen idee waar ze precies naar toe liep. Het maakte haar ook niet uit ze moest gewoon eventjes haar spieren gebruiken. Ja ze zou dat kunnen doen door te gaan dansen, maar de kans dat ze Nick dan tegen zou komen was gewoon zo ontzettend groot, ze vond zichzelf nog steeds stom voor de actie van een paar dagen geleden. Waarom had ze het eigenlijk gedaan? Ze gaf niet op die manier om Nick, en dat wist ze zelf heel goed, toch had ze hem gezoend. Gelukkig waren ze niet verder gegaan, dan had ze zichzelf helemaal iets aangedaan, alleen ze had wel iets gedaan waar ze echt spijt van had gehad.

Maud keek op toen ze voetstappen hoorde.' Ohh heey. Moet je erbij?' Ze keek het meisje vriendelijk aan. En deed een stapje opzij. Haar gedachte zat nog steeds bij nick en ze leken ook echt niet ergens anders heen te willen.

Adam leunde op de rand van de put en staarde met rode, dikke ogen naar het muntje dat hij hierin had gegooid. Stress was niet goed, had Sophie gezegd, nou kalmeren ging die dag al moeilijk voor hem, nu kon hij geen minuut slaap meer krijgen en wisselde hij nog meer van stemming dan eerst. Hij schreeuwde naar mensen die het niet verdienden en had de neiging om miljoenen sigaretten te roken, al deed hij dat laatste niet: in belang van zijn dochter.

Flavio schopte een steentje voor zich uit terwijl hij naar de wensput slenterde. Hoe slecht het leek te gaan met Adams emotionele welzijn had hem helemaal overhoop gehaald. Hij kon er niet tegen om zijn geliefde zo chagrijnig en down te zien, het brak zijn hart. En al zijn pogingen om Adam op te vrolijken vielen verkeerd. Alles wat hij zei of deed in pogingen zijn verloofde op te vrolijken werd door de verloofde in kwestie omgedraaid tot een reden om boos op hem te worden, of in de wereld in het algemeen. Het was zo ver gekomen dat Flavio er een beetje tegenop zag om Adam weer te zien, en dat frustreerde hem zo erg. Adam had het al zwaar genoeg, die had er niets aan als hij hem ook nog eens liet vallen, alleen omdat die stomme hormonen Adam zo erg aangebrand maakten. Misschienw as het wel goed om Adam wat tijd te geven. Tijd voor hemzelf. Hij kon wat regelen voor de jongen, zodat die even kon ontspannen en zo, want dit ging niet goed op deze manier.

Adam keek om toen een steentje tegen de rand van de put aantikte, 'Oh.. Hoi Flavio...' zei hij met een lichtte zucht en hij keerde zich zwwer naar de put. Elke keer dat hij uitviel tegen Flavio had hij er later spijt van, Flavio kon er neits aan doen dat zijn zoon dood was, hin.kon er eigenlijk zelfs niets aan doen dat hij nu zwanger was. Het was nou niet bepaald het geval dat zijn verloofde wist wat er zou gaan gebeuren. 'Ik hou van je...' zei hij met gebroken, overslaande stem en de tranen begonnen over zijn wangen te stromen, 'Onwijs veel...' hij snikte en bleef met zijn rug naar Flavio toe, omdraaien zou de situatie niet makkelijker voor hem maken.

Flavio beet op zijn lip en renden naar Adam toe en knuffelde hem van achter, wat nog net niet awkward was ondankt het lengte verschil. "Adam, I love you too." Zei hij zacht. Hij legde zijn gezicht tegen Adams rug aan. "Dat moet je nooit, nooit, nooit vergeten okee?" Zei hij zacht.

Adam schudde zijn hoofd en draaide zich om in Flavio's armen. Hij legde zijn hoofd op diens schouder wat nog net kon zonder al t ver te goeven bukken. 'Natuurlijk niet...' zei hij gestokt en hij drukte zijn gezicht tegen Flavio,s haar. 'Hij is dood, Flavio. Poef: weg, zonder dat ik ook maar ren minuut van mijn tijd aan hem heb besteed. En nu is het te laat. Straks gat zij ook dood Flavio! Ik wil niet nog een tweede kind verliezen.'

Flavio begreep eerst niet waar Adam het over had, tot de waarheid hem raakte als een gouden baksteen die tegen zijn kop werd geslingerd door een ballista. "Oh Adam" zei hij zacht terwijl hij de jongen dichter tegen hem aan trok. Hij drukte een kus op Adams voorhoofd. Nu was Adams gedrag de laatste tijd zo veel duidelijker. “Wanneer?” vroeg hij zacht. Hij wilde het graag weten. Adam was nooit echt veel met zijn andere kind bezig geweest, maar het deed hem duidelijk wel wat. En hij wilde graag weten hoe lang Adam hier al mee rondliep.

Adam haalde zwakjes zijn schouders op, hij wist het niet precies 'Ongeveer een maand, denk ik... Ik weet het niet precies meer... Ik heb nou niet bepaald bijgehouden hoe lang het geduurd heeft. Al was hij al vijf dagen dood toen ik het hoorde, ze dacht waarschijnlijk dat ik echt niets om mijn zoon zou geven, zelfs niet als het een ongeluk was.'zei hij en hij begon nog harder te huilen, 'Mijn zoon is dood...' zei hij nog overbodig, hij moest het gewoon gezegd hebben, 'Hij is weg, uit mijn leven verwijderd voor hij er werkelijk ingekomen was.'

Flavio nam Adam zo stevig mogelijk in zijn armen en besloot hem niet meer los te laten. "Schatje toch, huil het er allemaal maar uit hoor." Zei hij zacht. Hij streek een hand over Adams rug in een poging om die wat te kalmeren. Zelf had hij ook een beetje tranen in zijn ogen. Hij had erop gerekend dat Courtneys kinde er ook zou komen. Naast het feit dat hij verdrietig was vanwege het jochie was hij ook doodsbang voor zijn eigen kleintje. Courtney was geen risico groep, Courtney was een vrouw en zij was erop gebouwd om een baby te kunnen krijgen. Hij was doodsbang om zijn eigen kindje nu ook te moeten missen.

Adam deed wat Flavio zei en huilde uit op zijn schouder, toen hij in staat was iets te zeggen ief hij zijn hoofd een stukje op, 'Ik ben gewoon zo bang om zelf ook een miskraam te krijgen. Ik ben nu al ingestort. Ik weet niet of ik dit wel aankan, Flavio. Ik weet niet of ik ooit nog blij kan zijn.' zei hij gebrokenen hij begon na net gekalmeerd te zijn opnieuw t huilen.

Flavio knikte en drukte zijn lippen tegen Adams voorhoofd. "Ik ook, Adam, maar bang zijn dat het misgaat helpt niet. " Zei hij zacht. "Wij gaan het helen, ons hengeltje gaat het halen, hoe bang ik ook ben, iets zegt me dat we het wel goed gaan doen." Hij drukte een kusje op het puntje van Adams neus. "En ik ga voor je zorgen, goed? Je hoefd maar te zeggen wat ik voor je meot doen, al is het een voetmassage om vier uur 's ochtends, ik ben er voor je, onthoud dat." Hij glimalchtte en drukte nu een kus op Adams lippen.

Adam kustte Flavio even terug voor hij hem aankeek met nog steeds tranende ogen en een zwak limlachje. 'Zelfs als ik weer zonder reden tegen je ga schreeuwen?' vroeg hij met een klein stemmetje. Flavio was zaltijd zo lief, en hij probeerde zelf ook zo leuk mogelijk te doen, maar als de hormoonschommelingen zijn lichaam weer ens over hadden genomen kom hij niets anders dan gemeen zijn.

Flavio knikte en kuste Adam weer. "Ik bedenk me net dat we nog een hoop zoenen in te halen hebben van de laatste weken, aangezien de hormonen je niet mer rust lieten." Zei hij met een foute uitdrukking voor hij zijn geliefde weer kustte. Nu wat langer. Zijn handen legde hij op Adams heupen om de jongen nog wat naar hem toe te trekken.

Adam kon eindelijk weer helemaal glimlachen voor hij zich in de kus stortte, hij had Flavio's zoenen gemist, al had hij er ergens zelf voor gezorgd dat hij deze niet kreeg. 'We heben wel meer een hele tijd niet meer gedaan.' zei hij met een halve grijns en een knipoog in een korte onderbreking voor hij Flavio korte kusjes begon te geven rondom en op zijn mond.