Wensput

Nyeri lachtte, ze kon het weer. Haar lach was puur en zo anders dan de lachen die ze hiervoor gebruikte. Haar lach kwam van binnenuit en hij was gemeend. Niets was meer gemeend dan haar lach. Er stonden tranen van geluk in haar ogen en ze keek hem in zijn ogen alsof dit een droom was. In haar ogen was dit te onwerkelijk. Zoiets overkwam haar niet. Haar vingers gleden over zijn wang en daarna legde ze hem op zijn borst neer. Ze hoefde niks meer te zeggen. Hij begreep haar. Dit was een moment waarbij woorden te kort schoten. Opeens leek alle pijn er niet meer toe te doen. Liam was hier, haar grootste pijn was verdwenen als sneeuw voor de zon. En nu leken al die kleine pijntjes niks, niet eens belangrijk meer. Nu de grote last van haar schouders was voelde zij zich moe. Moe maar erg gelukkig. Net als een klein meisje dat net haar lievelings pop weer terug kreeg nadat ze hem was vergeten bij haar opa en oma.

Liam keek naar haar, streelde zacht over haar rug. Hij moest toegeven, hij had nog nooit eerder echt iemand gekust. Of jawel, maar hij vond die ene keer niet echt tellen, het was een feestje met "vrienden" geweest waar hij zich net als de anderen had lamgezopen omdat hij er bij wilde horen. Bij Nyeri, voelde het puur en echt. Zijn lippen kuste een ontsnapte traan bij haar weg en keek haar aan. 'Ik heb me nog nooit zo, gelukkig gevoeld, weet je dat?' Mompelde hij zachtjes tegen haar en glimlachte met een zachte uitdrukking in zijn ogen.

Nyeri haar gezichtsuitdrukking was teder en lief.' Daar ben ik blij om deel van uit te maken. Ik denk alleen dat ik wel zo ga slapen. Opeens voel ik me zo moe. Maar ik wil niet meer bij je weg. Eigenlijk kan ik zo hier bij jou in slaap vallen en dan zou ik het fijner vinden dan in mijn kamer. Want dan moet ik jou warmte missen.' Haar handen waren erg koud maar Liam voelde warm aan dus kroop ze nog wat dichter naar hem toe. Haar vrije hand had heel even over de plek gegleden waar zijn lippen haar wang raakte en ze voelde een warm brandend gevoel op de plek. Maar het was een fijn gevoel. In haar ogen voelde alles nu fijn.

'Hmm, ik denk dat het beter voor je gezondheid is als je niet in de kou slaapt maar gewoon lekker warm in je bed.' Zei Liam tegen haar hoewel hij haar liever niet wou laten gaan. Hij sloeg zijn arm nog wat strakker om haar heen. Hij streelde haar hand zachtjes met zijn duim en keek naar haar. Ze was mooi, nee, zo viel het niet eens te omschrijven, ze was prachtig in zijn optiek. Ze gaf hem nu wat hij in al die jaren het meest nodig had gehad, gewoon liefde. En misschien ging dat dan niet zo goed meteen en het zou ook niet altijd goed verlopen, maar nu voelde het geweldig.

Nyeri wilde dat helemaal niet. Niet als dat betekende dat hij er niet bij kon zijn.' Kan jij dan niet gewoon bij mij in bed komen liggen.' Ze wist dat het gelijk verkeerd kon lopen maar zij bedoelde gewoon dat ze zijn warmte nodig had. Het idee dat hij naast haar lag. Want verder dan kussen en handjes vasthouden en knuffelen zouden ze waarschijnlijk niet komen omdat Nyeri een verleden had waar mensen niet heel goed voor haar waren. Dus wilde ze niemand meer zo dichtbij laten dat ze aan haar konden gaan zitten. Ze wist dat het moeilijk zou zijn want op een gegeven moment zou Liam meer willen. Of in ieder geval zo dacht zij dat hij dacht. Ze wist niet wat er in zijn hoofd om zou moeten gaan.

Liam glimlachte naar haar en knikte toen langzaam. 'Ja, dat kan wel, als ik daarmee niemand anders uit je kamer stoor. Er zijn hier nog wel eens meisjes die helemaal stressen als je zelfs maar langs hun kamer loopt, hoewel deze dan meestal 13 of 14 zijn.' Zei hij bedenkelijk en ging even wat verzitten. Hij wou graag naast haar gaan liggen, niet om verkeerde redenen, maar ook gewoon omdat hij nu gewoon even niet weg bij haar wou. Hij wou haar vast kunnen blijven houden.

Nyeri beet op haar lip. Helaas kende ze de meiden in haar kamer eigenlijk niet.' Ik denk dat mijn kamer geen goed idee is. Eigenlijk. Want ik weet dat de meiden uit mijn kamer gaan flippen. Die zijn wel van die tutjes.' Er ontsnapte een zucht uit haar keel en ze keek Liam treurig aan.' Anders spreken we morgen af. Het is dan zondag. Dan kunnen we de hele dag iets gaan doen. Slapen bijvoorbeeld.' Er kwam een lichte lach op haar gezicht. Ze wilde even in de hand van Liam knijpen maar haalde hem inplaats daarvan uit de zijne omdat haar wond wel erg pijn begon te doen.

Liam knikte langzaam en treurig. 'Mijn kamer is ook niet zo'n goed idee denk ik, ik ken die jongens eigenlijk helemaal niet en ze zien er ook niet echt als mijn type personen uit.' Zei hij met een spottend lachje. 'Dan morgen, waar?' Vroeg hij aan haar en keek even met een verbeten glimlachje naar haar hand. Daarna keek hij weer naar haar. 'Binnen is het meestal een stukje warmer, maar zijn ook veel mensen.' Zei hij, hij hield niet van veel mensen die zich bemoeide met zaken die hun niets aangingen.

Nyeri wist waar hij het over had en had ook geen zin in veel mensen om haar heen, nooit eigenlijk. Zachtjes beet we op haar lip en ontstond er een lichte denkrimpel waardoor ze er nog jonger uit kwam te zien. Nee ze wist eigenlijk niet echt een plaats waar ze heen konden gaan morgen.' Is er niet ergens waar een oude bank staat en waar het een beetje stil is? Ohh natuurlijk de oude oefenruimte van toneel. Daar staan banken er is een koelkast en een verwarming dus het is niet koud. En ik heb de sleutel ervan.' Eigenlijk hoorde leerlingen daar geen sleutel van te hebben maar nyeri was altijd zo fanatiek tijdens de lessen dat ze buiten de lessen ook graag wilde oefenen alleen moest het wel stil zijn anders wilde ze het niet. Daarom kreeg ze van de leraar de sleutel. ~ ik maak morgen die ruimte wel aan

'Nou, dat lijkt me prima, ik heb wel behoefte aan rust.' Gaf Liam aan hem toe en grinnikte zachtjes, meer om het feit dat hij zichzelf deze dagen amper rust had gegeven en als hij rust had, als hij op het punt stond om te slapen, dan lukte dit niet of waren dit de meest verschrikkelijke dromen. 'Dan zullen we daar naartoe gaan morgen.' Zei hij tegen haar en streelde even kort en liefdevol over haar wang. Hij was dan wel niet goed met liefde, maar hij had er over gelezen, het gezien en erover gezongen.

Nyeri stal nog even kort een kusje van hem en glimlachtte toen wat twijfelachtig naar hem,' Ik denk dat ik naar bed ga. Anders ben ik morgen niet gezellig tegenover jou. En dat is wel het laatste wat ik wil.' Ze kreeg het ook erg koud en wilde toch wel met een warme deken om haar heen gaan zitten en van Liam kunnen dromen zonder half huilend wakker te worden. Met wat moeite wist ze van de rand af te komen en trok daarmee Liam ook mee naar beneden. Hierdoor raakte ze haar evenwicht kwijt en kwam op de grond te liggen en trok Liam met haar mee in haar val.

Sahirah was hier meer door toeval beland dan doordat ze het speciaal had utgezicht. Met haar gewoonlijke doffe blik keek ze de put in. Ze vroeg zich af hoeveel geld er in zou liggen, hoeveel coke ze er voor zou kunnen kopen. Zacht beet ze op haar lip bij die gedachte, ze had Matt indirect beloofd dat ze probeerde te stoppen. Maar zoiets was veel makkelijker om te zeggen dan echt om te doen.

Arghh, ik haat drugss.. het verpest niet alleen jou leven maar ook van de mensen om je heen..
~

Swan kwam aangelopen, waarom ze hier was wist ze niet maar ze liep wat rond en zag daar toen de wensput. Het leek haar wel leuk om er wat geld in te gooien, wensen kon geen kwaad. Ze zag dat er nog een meisje was, wat was die mager zeg. Er iets over zeggen deed ze niet, zo was ze ook weer niet dan.

Idd, gelukkig ken ik echt niemand die het gebruikt
Maar het maakt Sahirah wel een leuk personage om te spelen xd
-
Sahirah keek om naar een meisje dat aangelopen kwam, iets wat ze wel merkte tegenwoordig, ze merkte meer op van haar omgeving. Of het een voordeel was wist ze niet. Met een glimlachje die alleen haar lippen lachte keek ze even naar het meisje dat eraan kwam lopen.

Ik wel, ik heb het meegemaakt met iemand die dicht bnij me stond. Tja, hoe zal ik het zeggen. drugs maakt je zeker geen leuk persoon
Pfff, dat moest er even uit..
~
Swan glimlachte naar het meisje. 'Hoi, geloof jij ook in die wensen of vind je het maar onzin?' vroeg ze glimlachend, veel mensen vonden het onzin maar toch gooide ze er munten in. Gewoon voor de grap of omdat ze toch niets aan die vijf cent hebben ofzo.

maakt niet uit, ik had eeen keer een heel realistische droom over een vriendin die ik jaren niet gezien had dat ze ineens aan de drugs zat, was zo raar.
Maar ze komt van dat liedje The A team
-
Sahirah schudde haar hoofd, nee het geloof in wensen was ze allang kwijt geraakt. Hoewel ze wel het geluk had om nu op deze school terecht gekomen te zijn. "Volgens mij bestaan wensen niet." zei ze zacht terwijl ze een stapje naar achteren deed zodat het meisje erbij kon.

New

Ynary liep zachtjes, voor het geval er al iemand was, naar de put. In haar hand had ze een muntje geklemd. Ze geloofde niet echt dat het geluk bracht, maar ze dacht niet dat het kwaad kon. Toen ze zag dat er niemand was ging ze wat sneller lopen, het was ook niet heel raar dat er niemand was omdat het al begon te schemeren. Met haar ogen gesloten en haar wens in haar hoofd gooide ze het muntje in de put. Ze kwam hier best vaak en wenste altijd hetzelfde. Daarna liet ze zich tegen de rand van de put omlaag zakken tot ze in het gras zat. Ze sloot haar ogen en genoot van de rust, het was een van haar favoriete plaatsen voor inspiratie omdat er een bijna magische sfeer hing.

Collin liep met een zelfverzekerde tred richting de put. Een muntje glansde tussen zijn wijsvinger en duim. Hij ging tegen de rand aanstaan en liet het muntje langzaam tussen zijn vingers uit vallen. Hij zag hoe het muntje verzwolgen werd door het water en zakte toen tegen de put aan. Het zag er niet uit alsof er nog iemand was en hij trok zijn benen op. Sloot zijn ogen op achter zijn handen en luisterde even alleen.

Ynary werd opgeschrikt uit haar rust door het zachte geritsel van gras, op zo'n manier dat het niet door de wind zou kunnen komen. Toen ze de pling hoorde van een muntje dat op de al bestaande stapel viel was ze helemaal op haar hoede. Ze dacht niet dat de andere persoon haar al gezien had, anders had ze wel iets gehoord. Heel voorzichtig richte ze zich een beetje op zodat ze over de put heen kon kijken. Nu kon ze het achterhoofd van iemand zien die aan de andere kant zat. Snel liet ze zich weer naar beneden zakken. Ze wist niet wat ze moest doen, ze kon proberen weg te komen, blijven zitten of hem begroeten. Dat laatste viel meteen af en omdat ze dacht dat het eerste zou mislukken bleef ze zo geruisloos mogelijk zitten.

Collin schrok op. Er was wel iemand, hij hoorde het zachte schuifelen tegen de put. Voorzichtig bewoog hij zich een beetje naar de zijkant zodat hij om de put heen kon kijken. Het was een meisje, met blond haar. Ze zag er klein uit en wilde duidelijk niet gezien worden. Dus draaide Collin zich weer om en deed alsof er niets gebeurd was, nouja, hij kon het niet laten af en toe even om de put heen te kijken om te zien of hij haar kende, ze kwam hem vaag bekend voor, maar van achteren was dat niet zo handig te bepalen.

Blond?! XD
----------------
Ynary voelde een paar ogen op haar gericht en maakte zichzelf zo mogelijk nog kleiner. Nu ze wist dat de jongen haar gezien had was het moeilijker te doen alsof. Ze werd steeds onrustiger en haar handen speelde met wat grassprietjes. Uiteindelijk hield ze het niet meer en stond op. Ze kon nu ze zich omdraaide de achterkant van de jongen duidelijk zien. En die kwam haar verrassend bekend voor. Na even aandachtig gekeken en goed te hebben nagedacht kwam er een naam in haar op. "Collin," zei ze nog verbaasd over dat ze hem alleen zag. Ze had hem nog verschillende keren in de gangen gezien maar daar was hij nooit alleen.

Collin schrok op. Die stem herkende hij wel. "Ynary?" vroeg hij terwijl hij eigenlijk iets te snel opstond en zijn hoofd stoot aan het dakje van de put. Hij draaide zich om en zag haar staan. Het laatste licht van de ondergaande zon scheen tussen haar ZWARTE(sorry) haren door. "Hoi" zei hij toen terwijl hij met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd wreef.

Ynary's laatste twijfels verdwenen toen hij opstond en zich omdraaide. Het was een opluchting dat het iemand was die ze enigszins kende en die aardig tegen haar was. "Heey," zei ze zachtjes. Nu zag ze dat hij zijn hoofd had gestoten. "Sorry, heb ik je laten schrikken," zei ze verontschuldigend. Eigenlijk klonk het raar uit haar mond, normaal was zij altijd degene die dat hoorde.

Collin glimlachte even lief. "Ja, maar het valt vast wel mee" Ze stonden allebei aan een andere kant van de put en Collin liep om de put heen naar haar toe. "Lang niet meer gezien" zei hij terwijl hij voor haar kwam staan. Hij had haar nog wel gezien, maar durfde telkens niets te zeggen omdat er elke keer iemand bij was of minstens een groep. "hoe is het?" (weet hij eigenlijk wel hoe ze heet, nee tog?)

volgens mij heeft ze dat idd nog niet gezegd, maar maakt niet zoveel uit
---------------
Ynary knikte met een lichte glimlach op haar gezicht. Het was fijn hem weer te zien, ze wilde nog steeds weten waarom hij de vorige keer letterlijk de kelder uit was gesleurd. Haar gezicht verstrakte even bij de volgende vraag, waarom bleef iedereen die vraag altijd stellen. Bij hem kon ze het hem niet eens verwijten, maar als leraren dat met een serieuze uitdrukking op hun gezicht vroegen wilde ze het liefst verdwijnen. "Z'n gangetje..." Het was waar, maar hij wist, gelukkig, niet wat voor haar z'n gangetje was. "Waarom moest je de vorige keer perse weg?" Vroeg ze met duidelijke nieuwsgierigheid in haar stem. Ze wilde het echt weten en ze bracht het onderwerp liever op hem dan op haar.