Wensput

KellIE, maar goedxd Nee, want tegenpolen kunnen juist perfect bij elkaar passen.. ZE vullen elkaar aan(:
~~
"En wat wensen we dan?" vroeg ze grinnekend. "Oké horrorfilm in plaats van moddergevecht" Ze had echt zin in een avondje niets doen, en lachen met Dennis. Was dit niet waar ze al zolang van gedroomd had.. En nu kwam het zomaar uit. En ze had het niet eens gewenst, oke ze had gewenst dat ze Dennis zou tegen komen, maar dit was veel meer dan ze verwacht had. En daar was ze hartstikke blij mee.

Oh sorry ik twijfelde, maar ik kon het niet meer zien en mee eens
~~~
"Dat jij mijn trommelvliezen niet laat knappen!" grinnikte Dennis terwijl hij een muntje uit zijn zak haalde, "Of weet je wat, jij wenst iets en ik zorg dat het uitkomt!" Hij gaf zijn muntje aan haar en vroeg zich af wat ze zou wensen.

Ze wist precies wat ze ging wensen.. Maar dat zou ze nooit hardop kunnen zeggen. Het zal toch niet gebeuren. Het was waarschijnlijk toch niet wederzijds..
"Hoe kan je het uit laten komen als je het niet weet dan?" vroeg ze grinnekend. ERgens in haar ogen zou je een vleugje verdriet kunnen lezen. Als je goed oplette. Ze gooide het muntje er toch maar in, en wenste wat ze net ook al wenste.. Haar wens die waarschijnlijk nooit in vervulling zou gaan. Zij en Dennis.. Samen..

Oh sorry ik twijfelde, maar ik kon het niet meer zien en mee eens
~~~
"Dat jij mijn trommelvliezen niet laat knappen!" grinnikte Dennis terwijl hij een muntje uit zijn zak haalde, "Of weet je wat, jij wenst iets en ik zorg dat het uitkomt!" Hij gaf zijn muntje aan haar en vroeg zich af wat ze zou wensen.

Huh?? nu krijg ik het zelfde te lezen?? Wat je al gestuurd had??

oh sorry, hij kon ff geen contact maken met de proxy server.
-----------------------------------------------------------------------
"Het is toch mijn muntje" zei Dennis. "En ik heb zo mijn methodes" grinnikte hij. Dennis was echt niet zo goed in gevoelens oppikken dat hij het kleine beetje verdriet dat over Dawns gezicht vloog zag. "oké, eens zien." En hij begon Dawn te kietelen. "Ik ga door tot je me precies vertelt wat ik moet verwerkelijken!"

"NEE NEE" ze begon te lachen. Oke.. Dat had ze niet verwacht. Nee, dadelijk vertelde ze het nog. DAt kon toch niet... Dan verpeste ze het. Dan zou hij niet eens meer vrienden willen zijn. "Niet doen. Dennis!" zei ze nog steeds lachend. Ja ze lachte, maar vrolijk was ze er niet onder. Ze wilde het hem niet vertellen. Ze wist toch dat het niet uit zou komen...

~~
Moet ze het vertellen of niet?? Ik weet nmlk neit...

vertel maar niet, zeg maar iets onzinnigs als weet ik veel euh chocolademelk bij de film ofzo, het is leuker als het heel erg opeens komt
.,.,.,.,.,.,.,.,
Dennis hield op met haar kietelen. Ergens was het wel een beetje gemeen. "En nu kom je mee, we moeten nog de hapjes maken voor bij de film! En we moeten weg hier uit die koude wind, straks wordt je nog ziek!" Hij trok haar aan haar hand mee, weg bij de wensput. "En je moet me wel echt gaan vertellen wat je wenste!" knipoogde Dennis.

"Wie gaat ze maken dan? Ik ben volgens mij een verschrikkelijke kokkin.. Of je moet graag een boterham met pindakaas er bij willen eten" zei ze glimlachend tegen Dennis. Ze ging hem dus echt niet de waarheid vertellen.. Ze ging hem echt niet zeggen wat ze gewenst had. Ze verzon wel iets.. "Oké oké, ik vertel het je wel." zei ze geheimzinnig "Straks". En ze stak haar tong naar Dennis uit. Waarna ze hem een stralende glimlach gaf.

"Daar houd ik je aan! En pindakaassandwiches kunnen ook heel lekker zijn." zei dennis met een grijns haar nog steeds achter zich aantrekkend. "We verzinnen wel iets!" Lachend duwde hij haar voor zich uit.

New
~~
Dennis zat op het randje van de put. Hij maakte zich er niet zo druk over dat hij er misschien wel eens in kon vallen. Eigenlijk dacht hij gewoon niks helemaal niks. Met een brede smile op zijn gezicht zat hij voor zich uit te staren en zich gewoon gelukkig te voelen (sorry ik weet ff nix beters). In zijn hand had hij een felgekleurde jojo die hij omhoog en omlaag liet glijden in een soort automatisme. Het werd al een beetje donker maar daar maakte Dennis zich niet zo druk over. Toch mikte hij voor de zekerheid even een muntje in de put.

Lauren liep naar de wensput toe, ze wist niet waarom, ze liep gewoon een rondje over het schoolterrein. Haar vans liepn fijn en waren een goede afwisseling met hakken. Opeens zag ze Dennis. "Hoi" riep ze en er verscheen een glimlach op haar gezicht.

Dennis schrok zo dat hij bijna wel achterover gevallen was, ondanks dat muntje. Maar door de schrik had hij zijn armen wel naar achteren gegooid en nu lag zijn jojo ergens op de bodem van de put. Beteuterd keek hij de put in en hij kreunde. "Hoi" zei hij al wat minder enthousiast en toen kreeg hij pas door met wie hij praatte. "Lauren!" zei hij opeens veel enthousiaster zijn jojo al half vergeten. "Hoe is het ermee!?"

NEw
sterkte ik hem een heel lang begin en in engels
~~

The moonlight reflects on the water and she kept staring at it. Her thoughts weren’t really on earth. Tears sere rolling over her cheeks, they didn’t seem to stop. Shaking like she were cold, only if you felt her skin you realise that she isn’t cold et all. But if you already are that close to her you would see why she is shaking. Along her hand drips blood. The wound on her wrist was bleeding allot. It looked like it was never going to stop, just as the tears and her problems. The pain of her wound wasn’t the pain, she felt the most. Even the pain in her eyes of the many times crying was not the pain that she felt the most. The pain that hurt her the most was the pain of disappointment and heartbreak. And the idea that it was all her fault. Disappointment, that she was rejected for the roll that she studied so hard for. The teacher said:’ It wasn’t really the right roll for you. I think Daniela is good for you. You even get a cry scene.’ That was just the thing she didn’t want. Julia, that was what she wanted. A bimbo, stupid and silly. And even that she couldn’t play. What kind an actor is she then? A horrible one. At least that was her opinion. Ant then the one thing that made her cry. Liam. Why did she begin to fall for that guy? And the bigger question, why did she reject him? Well she taught that this way he couldn’t hurt her and she couldn’t hurt him. But it didn’t turn out to be that easy. Instead of her hurting him or him hurting her it’s now she hurting herself. Latterly and figuratively. So there she sat on the edge of the wishing well. Wishing that everything could be okay again. That Liam was next to her, so she could take her words back and ask him for forgiveness.

Wauw, ik moet even opmerken dat het prachtig geschreven is ♥
-

Het was al redelijk laat, maar Liam had geen zin om in zijn bed te gaan liggen en om te gaan slapen. Meestal vond hij slapen fijn, dan werd hij even verlost van het echte leven, maar nu volgde dit echte leven zich ook in zijn slaap en vormde de verschrikkelijkste nachtmerries. Nachtmerries die hem verschrikkelijk veel pijn deden. Hij had zijn armen over elkaar geslagen over zijn hart heen, het voelde alsof er een leeg gapend gat zat, het voelde zo leeg aan, hij voelde zich zo leeg. Na een aantal dagen liedjes te hebben gezongen over gebroken liefdes, begon hij te merken dat dat ook niet echt hielp voor zijn gemoedstoestand. Hij had ook al verschillende dingen geprobeerd om de pijn te vergeten, maar elke keer kwam het weer boven drijven. De pijn en angst dat hij niemand had en toch ook wel een beetje het verdriet naar Nyeri toe en ergens ook het verlangen naar haar dat in hem knaagde. Hij had gezegd dat het misschien beter was geweest, maar nu pakte dat niet zo goed uit, het ging juist slechter met hem dan het ooit was gegaan. Met zijn ogen naar de grond gekeerd, zonder te weten waar hij eigenlijk liep of van het besef van andere dingen om hem heen, liep hij verder.

thanks die van jou is ook mooi.
~~

Nyeri was in gedachte. Of nou je gedachte, ze staarde nog steeds naar de reflectie van de maan. Het zag er schitterend uit. Eigenlijk vond ze dat ze er niet naar mocht kijken. Dennis had misschien dan wel gelijk over dat er vast ook wel iets moois voor haar is en dat ze het kleine mocht gaan waarderen. Nee ze kon het kleine niet waarderen omdat zij zich dan alleen maar nog kleiner begon te voelen. Zij was zelfs dat mooie maanlicht niet waard. Ze kromp wat inéén toen ze voetstappen hoorde maar omdraaien lukte haar niet. Nee ze hoopte eigenlijk dat de voetstappen weg zouden gaan als ze zich maar zo stil genoeg bleef zitten. Maar het lukte haar niet heel erg want haar hele lichaam trilde nog steeds en haar ademhaling ging nog steeds erg onregelmatig waardoor er soms een soort snik uit haar mond ontsnapte.

Liam werd uit zijn gedachten gehaald door een bepaald geluid, hij wist niet of het een snik of juist een raar lachje was. Maar toen hij opkeek van zijn schoenen wist hij eigenlijk al genoeg. Zij was het laatste persoon dat hij tegen wou komen en hoewel hij haar prachtig vond en zijn gedachten vooral met haar gevuld werden, maakte dit het niet veel beter. Hij stopte met lopen en keek naar haar rug, haar haren, haar lichaampje dat niet erg groot was. Haar lichaam leek te schokken en het was duidelijk dat ze huilde en trilde en waarschijnlijk gewoon veel verdriet had. En hij had niet het idee dat hij iets voor haar kon doen, hoewel hij dit met alle liefde zou willen. Hij had het idee dat hij het alleen maar erger voor haar zou maken en hij wilde haar geen pijn doen. Hij beet hard op zijn lip en zette een stap naar haar toe, maar bleef staan omdat hij twijfelde. Wat kon hij doen? Wat kon hij zeggen?

Nyeri haar ogen werden groot toen ze de voetstappen hoorde stoppen. Dit was niet de bedoeling. Ze wilde niet nu een gesprek voeren of mensen moeten afkatten omdat zij in tranen was en die jongen of het meisje dat daar naar haar zat te kijken haar keihard uitlachtte. Met een trage beweging draaide ze haar lichaam een beetje om vervolgens nog grotere ogen te krijgen. Wat deed Liam hier nou? Ze dacht dat ze in de nacht wel alleen kon zijn.' Euhm..hoi....' Ze wist echt niet wat ze moest zeggen maar wel wat ze wilde doen. Haar hand trilde maar je kon duidelijk zien dat zij hem een plek aanbood naast haar. Met opgetrokken benen en betraande ogen keek ze hem alleen maar aan. Ze wilde zo veel zeggen maar eigenlijk kwam het er niet uit. Haar keel zat dicht.

Liam keek naar haar, nam haar onderzoekend in zich op. Hij keek naar haar betraande mooie ogen, haar gezichtje. Zijn oog viel op haar handen, bekeek ze en beet daarna op zijn lip, het kwam zo bekend voor. Langzaam kwam hij in beweging en ging zitten op de plek die ze aanbood. 'Als je wilt dat ik weg ga, dan ga ik.' Zei hij zachtjes en kuchte daarna zacht om het schorre in zijn stem weg te krijgen. Hij keek opzij naar haar en slikte een brok in zijn keel weg. Het gat in zijn hart voelde nu akelig pijnlijk aan en hij wilde zo graag dat hij haar gewoon in zijn armen kon sluiten.

Nyeri zag zijn blik naar haar handen en gelijk leek het alsof ze nog meer inéén kromp. Alsof ze zichzelf zo klein wilde maken om te verdwijnen. Ze draaide haar polsen naar zich toe en hield haar eigen handen vast. Haar blik was zacht. Lievelijk zelfs. Iets dat niet vaak voorkwam maar iedere keer als ze naar Liam keek of aan hem dacht kwam die blik in haar ogen.' Alsjeblieft ga niet.' Ook zij moest even schapen met haar keel omdat er gewoon haast geen geluid uit wou komen.' kom eens wat dichterbij.' Ze wilde hem goed kunnen zien. Zijn reactie kunnen pijlen en nog even van zijn mooie gezicht en zijn warmte kunnen genieten voor als hij haar niet wilde vergeven. Zachtjes beet ze op haar lip en kort gleed haar hand over haar wang om de tranen weg te halen die nu zo langzaam aan gestopt waren.

Liam beet hard op zijn lip, maar eigenlijk was hij blij dat ze niet wou dat hij weg moest. Hij schoof voorzichtig naar haar toe, eigenlijk meer tegen haar aan. Hij kon haar nu beter zien, beter bekijken. Hij haalde even goed en diep adem om zichzelf even te kalmeren en om te zorgen dat zijn hart tenminste bleef werken. Hij bracht even voorzichtig zijn hand naar haar rug, hij wou haar troosten, er voor haar zijn. Maar op het laatst twijfelde hij en liet zijn hand weer langzaam zakken. Hij wist niet wat ze wou, wat ze van hem verwachte.

Nyeri zag hem twijfelen. En dat deed haar half breken. Dat ze opeens zo ver van elkaar af stonden terwijl ze zo dichtbij zaten. De eerste ontmoeting leek in het niets te zijn verdwenen. Het voelde gewoon niet fijn. Het voelde niet goed om als een vreemde voor Liam te zijn opeens. Terwijl juist hij diegene was bij wie ze zichzelf wilde zijn. Daarom nam ze het intiatief. Of eigenlijk was ze gewoon een keer spontaan. Haar hand vond de zijne en ze wilde hem niet meer loslaten. Ze vertikte het gewoon. Kort kneep ze erin. Met een waterig glimlachje omdat volledig glimlachen nog niet kon. Daar was ze nog te onzeker voor tegenover Liam. De vlinders in haar maag zorgde ervoor dat ze haast over haar nek ging. Haar hart begon sneller te kloppen ondanks dat het pijn deed omdat ze zichzelf ook valse hoop kon geven.' Het spijt me van mijn woorden. Het spijt me van die hele discussie. Julia had er nooit mogen zijn. Dat had ons moment moeten zijn.'

En hij moest eerlijk zijn, hier had hij helemaal niets tegen. Haar hand in die van hem voelde goed, ze paste bij elkaar, zoals sommige puzzelstukjes dat deden. Liam keek naar hun handen samen en daarna naar hem. 'Is ze weg?' Vroeg hij aan haar en er was iets als hoop in zijn ogen te vinden. Even schokte zijn adem, hij wist niet of het een lach of een snik moest voorstellen. 'Eigenlijk zou ik wel gek zijn als ik.. je niet zou vergeven. Eerst, vorige keer, toen voelde je nog als iets kleins bij me, dacht ik. Maar het maakte me kapot toen je weg liep en ik...' Hij maakte zijn zin niet af en keek haar aan. 'Ik ben niet goed met liefde en ik wil je geen pijn doen.' Zei hij tegen haar, wat duidelijker dan dat gemompel. 'En ik wil er ook niet voor zorgen dat je jezelf zo toetakelt.' Voegde hij er zachtjes aan toe en streelde even zacht met zijn duim over haar hand. Hij wist wel dat het moeilijk ging worden en dat hij niet de makkelijkste zou zijn in een relatie, maar hij voelde voor haar wat hij nog nooit eerder voor iemand had gevoeld.

Nyeri kreeg tranen in haar ogen en kroop tegen hem aan.' Ja ze is weg. En om terug te komen op die vraag van de vorige keer. Nee het verliefde gevoel was niet alleen van Julia. En dat is het nu ook nog steeds niet.' Ze beet op haar lip en keek hem met grote opgeluchte ogen aan. Ze had verwacht dat hij haar niet meer wilde. Dat hij haar voor gek verklaarde voor het proberen van het goedpraten.' Ik ken het gevoel. Ik wilde je geen pijn doen dus ik dacht dat het beter zou zijn om er niet aan te beginnen. Zo kon jij mij ook geen pijn doen. Ik was jou niet waard. En vroeg of laat zou je dat doorkrijgen als ik iets met je zou beginnen. Dan zou je mij pijn doen. Dus ik dacht slim te zijn en deed net alsof ik niks voelde. Maar toen ik wegliep. Nog nooit heeft het zo veel pijn gedaan. Nog nooit was mijn hart er volledig uit gerukt. Maar dat moment was het wel gebeurt. En dat wil ik nooit meer voelen.' Er rolde een traan over haar wang maar het maakte haar niks uit. Met haar vrije hand streek ze over zijn wang heen en voor ze het zelf doorhad raakte haar lippen die van Liam. De vlinders sloegen op hol maar dit keer vond ze het een fijn gevoel.

Liam glimlachte door haar lippen, door haar woorden, door haar en deze keer was het geen halve glimlach waarbij zijn ogen niet mee glimlachte. Alles in hem lachte mee in deze lach. Hij glimlachte tegen haar lippen aan en kuste haar voorzichtig terug. Haar lippen voelde zacht, warm en ze verzachtte de pijn die hij altijd van binnen voelde. Hij ging wat meer naar haar toe zitten zodat het wat comfortabeler was en legde zijn vrije hand op haar rug. Hij liet haar lippen langzaam los. 'Wat mij betreft hoef je dat nooit meer te voelen.' Zei hij zachtjes tegen haar.