Wensput

Collin zag dat z'n gangetje niet altijd even best was, maar zei er niets over. Toen ze hem vroeg over die dag in de kelder ging hij met zijn hand door zijn haar. "Hmm, dat weet ik al niet meer, een afspraak of shoot? Het maakt me eigenlijk ook niet zo heel veel uit. Dat houdt Sacha allemaal bij..." er klonk een soort verveling door in zijn stem, het verveelde hem om van hot naar her gesleept te worden en helemaal niet meer weten waar je aantoe bent.

Ynary glimlachte even, ze vond zijn onverschilligheid om de dingen die door de andere blijkbaar heel belangrijk werden gevonden wel grappig. "Wordt je dadelijk weer meegesleurd," vroeg ze half grappend en half omdat ze zich niet weer kapot wide schrikken. Ze liet zich op de rand van de put zakken, het was voor haar een goede hoogte, ze stootte net haar hoofd niet en kon met haar voeten nog goed op de grond.

"Hmm, de kans bestaat dat er nu ook CIA bij is" grijnsde Collin naar haar, het probleem was dat hij het zijn vader nog best zag doen. Hij ging op de grond zitten omdat hij zich voor kon stellen dat het voor haar wel prettig was om een keer boven hem uit te komen aangezien hij bijna dertig centimeter groter was dan zij. "die man die me zo hysterisch meesleepte was Enriqué" zei Collin ogenrollend. "Hij ging vandaag, eindelijk, met iemand uit, vandaar dat ik nu van hem af ben voor een avondje, maar wat doe jij hier eigenlijk?" vroeg hij. Hij was benieuwd waarom zij nog buiten was ookal ging het al schemeren.

Ynary kon het niet laten even te grijnzen, ze had niet door dat het niet helemaal een grapje was. Ynary trok haar muren weer iets op bij de persoonlijke vraag. "Het is een mooie plek, goed voor inspiratie en rustig." Het was waar, maar alweer niet de hele reden. Over het muntje dat ze in de put had gegooid zweeg ze nog. Als hij ernaar zou vragen zou ze het wel zeggen, maar de wens die ze had gedaan zou bij haarzelf blijven. Voor mensen die wisten wat er met haar aan de hand was zou het niet moeilijk zijn om te raden, maar voor Collin hopelijk niet.

Collin knikte "Deze plek lijkt wel iets magisch te hebben" zei hij terwijl hij naar haar opkeek. De laatste zonnestralen streken over haar gezicht en gaven haar en de plek iets nog mysterieuzers dan ze al hadden. "Wist je dat hier geen mobiel bereik is?" vroeg hij. Het was een handige bijverdienste want dat betekende dat hij als hij hier was niet gestoord kon worden door een van zijn mensen.

Ynary knikte met haar ogen licht gesloten. "Precies," zei ze met weer een lichte glimlach op haar gezicht. Ze genoot van de zachte bries die tegen haar huid kwam en de geuren van het bos. Ze opende haar ogen bij de opmerking van Collin en glimlachte wat breder. "Zou best kunnen, ik neem dat ding nooit mee. Ik heb het alleen omdat mijn oom en tante dat perse willen." Pas een paar seconde nadat ze dat gezegd had besefte ze ook wat ze gezegd had. Haar ogen werden even groot en bijna angstig keek ze naar Collin. Ze hoopte dat het 'oom en tante' deel hem niet was opgevallen.

Dat was hem niet. Maar hij had al een vaag voorgevoel. Eigenlijk durfde hij er bijna niet naar te vragen. De angst in Ynary's ogen hield hem tegen. Hij moest moeite doen niet toch nog langs haar te gaan zitten, maar bedacht dat Ynary waarschijnlijk niet zo graag aangeraakt wilde worden, waarom wist hij niet, maar dat was zijn gevoel. Hij was toch te nieuwsgierig om het niet te doen. "Je oom en tante?" zei hij aarzelend, nog steeds twijfelend of het wel slim was om te vragen. "Je hoeft het niet te zeggen hoor" voegde hij er snel aantoe. Hij wilde haar niet dwingen om iets te zeggen waarvan ze helemaal niet wilde dat hij het wist.

Ynary wilde het liever niet zeggen, maar dacht dat dat dan alleen maar meer vragen op zou roepen bij Collin. Ze wilde dat ze op de grond was gaan zitten, nu kon ze haar benen niet optrekken omdat ze dan waarschijnlijk achterover zou vallen. Haar blik werd gericht op de grond omdat ze zo het makkelijkst de blik van hem kon ontwijken. "Ik woon bij hen," het was misschien een vrij overbodige uitleg en ze wist dat er nog een heleboel vragen na konden komen. Aan de kille toon in haar stem was te horen dat het niet van harte was. Wat haar betreft had ze net zo goed bij vreemde kunnen wonen.

Collin besloot niet door te vragen, het was duidelijk dat er iets met haar ouders gebeurd was, waar ze het liever niet over wilde hebben. Collin probeerde iets te bedenken waardoor de aandacht van haar verleden afgeleid werd. "Wat is je lievelingskleur?" vroeg hij. Het was de eerste en meest simpele vraag die in hem opkwam en eigenlijk voelde hij zich een beetje stom dat hij hem zomaar gesteld had.

"Wat?" Ynary moest de plotselinge omslag in het gesprek nog even tot haar door laten dringen. "Euhm... ik heb werkelijk geen idee..." Ze schaamde zich een beetje dat ze zelfs deze simpele vraag niet kon beantwoorde. Als tekenaar zou je toch een favoriete kleur moeten hebben. Het was natuurlijk een nadeel dat zij alleen maar met een grijs potlood tekende, maar zelfs dan nog. Ze dacht nog even na in de hoop wel iets te bedenken. Vroeger, voordat..., was geel haar lievelingskleur geweest maar dat vond ze nu niet meer zo geweldig. Het was veel te fel en veel te nep.

Collin glimlachte naar haar. Dat was wel het vreemdste antwoord dat hij ooit gehoord had. Tenminste op die vraag. Maar hij vond het niet erg. "De mijne is wit" zei hij met een glimlach "Je kan er nog van maken wat je wilt en het is niet van te voren bepaald." Hij wist dat wit eigenlijk geen kleur was, maar hij zag het wel als een kleur.

Ynary voelde zich best slecht dat ze geen lievelingskleur had, zeker nu hij zo'n mooie reden had. "Misschien is grijs wel mijn lievelingskleur, het is niet de mooiste kleur maar ik gebruik alleen grijs voor mijn tekeningen." Het was op zich wel waar, maar ze wist ook wel dat het niet de bedoeling van een lievelingskleur was. Al voelde het goed om gewoon een antwoord te hebben, al was het maar op zo'n simpele vraag.

Collin knikte. "Hmm grijs heeft ook wel iets; niet goed en ook niet slecht, het vlak ertussen, veiligheid?" vroeg hij er een reden aan proberend te geven. Collin keek haar even met een schuin hoofd aan. De zon was onder gegaan en het werd nu kouder. Het was donker en het bos achter de put zag er beangstigend uit.

Ynary knikte, iets verbaasd. Blijkbaar paste grijs toch beter bij haar dan ze had gedacht, zeker nu Collin er een reden voor gaf. Er ging een rilling over haar rug en ze sloeg haar armen voor haar borstkas. Het begon koud te worden en koud was iets waar ze niet zo goed tegen kon. Eigenlijk wist ze precies waarom ze het zo koud had, maar die reden negeerde ze liever. Haar linkerhand ging naar haar rechterpols en sloot zich erom heen, dit deed ze altijd als ze hieraan dacht. Ze wist dat het veel te gemakkelijk ging.

Collin zag haar rillen. Hij ristte zijn vest uit en legde het over haar schouders. Bij ieder ander was dat flirtend over gekomen, maar Ynary was een vriendin van hem, dus daar was het niet zo bedoeld. Hij merkte niet dat haar hand zich veel te gemakkelijk om haar ietwat bottige pols sloot. Hij wilde haar niet ongemakkelijk laten voelen.

Ynary glimlachte dankbaar naar Collin, hij was best lief iets dat ze niet verwacht had toen ze hem voor de eerste keer had gezien. Intussen had ze wel door dat hij zo'n popsterretje was, maar hij was niet arrogant of gemeen. "Dankje," zei ze zachtjes. Het was voor meer bedoeld dan alleen het vest, voor dat hij aardig tegen haar was en niet doorvroeg als ze weer eens een half antwoord gaf.

Collin glimlachte naar haar. "Graag gedaan" hij merkte dat het voor meer als alleen het vest was. "Ik wil je iets vertellen" waarom hij het deed wist hij niet, maar hij moest het tegen iemand zeggen, hij had het nog nooit tegen iemand gezegd. "Niemand weet het, behalve mijn vader..." zei hij zachtjes. "Een aantal jaren geleden zijn mijn moeder en mijn zusje overleden... Een of ander vaag ongeluk, ik weet er het fijne helemaal niet van. Mijn zusje wilde altijd beroemd worden en mijn vader wilde graag dat we allebei de wereld zouden overnemen ofzo. Mijn moeder wist dat ik niet zo stond te springen en wist het af te vlakken, maar na hun dood kwam er een enorme druk op hem leek het wel. Hij wilde per se dat ik naar de top kwam, zo snel mogelijk. Ik scherm mezelf af tegen de rest van de wereld door zo'n typisch bekende ouders kind te worden, maar dat wil ik niet zijn..." hij fluisterde het en de tranen blonken in zijn ogen. Nog nooit had hij het met iemand over de dood van zijn moeder en zusje gehad. Het had hem heel diep geraakt en zijn vader kon er niet over praten.

Ynary knikte, luisteren was iets dat ze goed kon. Wat ze had verwacht wist ze niet precies, maar in ieder geval niet dit. Zoals altijd als er iets met familie ter sprake kwam werd haar uitdrukking alsof ze naar iets in de verte keek. Nu het ook nog over de dood van familieleden ging voelde ze de tranen achter haar ogen prikte. Een stemmetje in haar hoofd schreeuwde tegen haar dat zij nu niet degene mocht zijn die verdrietig was, maar dat ze Collin moest troosten. Het koste haar moeite zichzelf uit de trance te scheuren en zelfs toen lukte het haar niet meer het gevoel van zich af te schudden. Voorzichtig en aarzelend sloeg ze een arm om Collin's schouder. Ze kon dan wel goed luisteren, troosten was een heel ander verhaal. Eigenlijk kon ze zich gewoon niet herinneren dat ze iemand ooit had getroost. Misschien heel lang geleden toen er iemand op het schoolplein was gevallen, maar dat was dan voor de dood van haar ouders en dat telde in haar ogen niet meer. Voor zover zij wist was ze toen een ander persoon geweest.

Tranen rolden langzaam over Collins wangen toen hij haar arm voelde. Ze had zelf ook verdriet. Maar hij durfde er niet naar te vragen. "sindsdien heb ik negen stiefmoeders gehad. Mijn zusje... " Zijn zusje was niet te vervangen ook neit door al die halfbroers en zusjes die hij inmiddels had. Ze was zijn beste vriendin geweest, ook toen hij geen vrienden had. Ze was er altijd geweest en was helemaal anders dan hij. Maar hij had zoveel van haar gehouden...

Ynary kreeg het steeds kouder, al kwam dat niet alleen door de temperatuur die daalde. "Ik... ik moet je denk ik ook iets vertellen." De helft van haar hoofd schreeuwde dat ze haar mond moest houden en weer een muur om zich heen moest opbouwen. Aarzelend beet ze op haar lip en sloeg haar ogen neer. Ze was bang, dat moest ze wel toegeven, bang dat hij haar net als iedereen weer gewoon achter zou laten als ze hem vertrouwd had. "Ik heb geen... ouders..." Haar stem schokte en ze voelde hoe haar ogen vochtig werden. De afwezige blik kwam weer in haar ogen en ze kon alles precies weer voor zich zien, ze had het al zovaak weer teruggezien dat ze ondanks dat het al zo lang geleden was nog precies voor zich kon zien.

Collin had het verwacht, maar niet dat ze het hem zou zeggen. Hij trok haar voorzichtig tegen zich aan terwijl zijn eigen tranen bleven lopen. Zachtaardig trok hij het vest nog iets dichter om haar heen. Ze troostten elkaar, een soort van dan. Hij slikte even voor hij iets kon zeggen. Maar wat moest hij zeggen? Hij ging niet zeggen dat het hem speet, want hij wist dat dat niet was wat je wilde horen als je iemand verloren had. "Kan je me over hen vertellen?" vroeg hij met onvaste stem. Hij wilde de goede en leuke dingen horen, niet waarom ze gestorven waren.

De tranen begonnen te lopen toen ze de armen om zich heen voelde, het was niet lang geleden dat ze had gehuild, maar wel heel erg lang geleden dat ze werd getroost. Eigenlijk was Ynary een beetje verbaasd bij zijn vraag, ze had een heleboel psychologen gehad, maar nooit was haar gevraagd om iets over haar ouders te vertellen. Nu ze erover nadacht kostte het haar moeite zich iets te herinneren van voor hun dood. Door het nadenken werd ze wel iets rustiger, vooral omdat er nu goede herinneringen naar boven kwamen. "Altijd, als ik uit school kwam had ik weer een tekening gemaakt en die hingen ze dan op aan de muur. Er was een hele muur in de woonkamer vol met tekeningen." Het was raar, ze huilde maar er lag toch een glimlach op haar gezicht. Ze herinnerde zich hoe haar vader haar had opgetild zodat ze een tekening helemaal bovenaan kon hangen. Bij deze herinnering kwamen er weer nieuwe tranen maar ook een glimlach.

Collin merkte dat ze glimlachte. Het deed goed eens iemand zijn verhaal te vertellen, en hij hoopte dat dat voor haar ook gold. "Als mijn vader boos op me werd omdat ik iets verkeerd deed of weer eens kattenkwaad uitgehaald had, leek alleen de aanwezigheid van mijn moeder hem te sussen, ik ging dan altijd naar mijn zusje, en samen maakten we dan muziek of bedachten we plannetjes om groen spul over hem heen te gooien." Bij die herinnering moest hij even lachen door zijn tranen heen. Het was donker en ze zaten in elkaars armen te huilen. Het was een vreemd schouwspel, maar dat maakte Collin niets uit.

Ynary kon het niet laten even met hem mee te lachen door de tranen heen. Ze vroeg zich af of het anders zou zijn geweest als ze nog een zusje of broertje had gehad. Dan zou ze nu misschien niet alleen zijn. Het mooie droombeeld werd echter al snel verstoord door een minder positieve gedachte. Waarschijnlijk zou haar zusje of broertje dan met haar ouders vermoord zijn. Of het zou andersom zijn, zij zou dood zijn. Ze wist dat het fout was om te denken maar ze had heel vaak gewenst dat het zo zou zijn en haar moeder haar niet in de kast had verstopt. "Je bent echt heel lief." Het was misschien een opmerking die op twee manieren kon worden opgevat, maar dat kwam niet in haar hoofd op. Ze vond dat Collin het verdiende dat te weten omdat hij van zijn vader de arrogante popster moest spelen.

"Jij ook" fluisterde hij. Hij vatte het op de vriendschappelijke manier op. Hij vond Ynary niet het persoon die dat tegen iedereen zei en voelde zich dus geëerd. Snel wreef hij zijn tranen weg. Hij schaamde zich een beetje dat hij zich zo had laten gaan. "Dankje" fluisterde hij en zijn stem was dik. Het was een bedankje voor haar: jij bent lief, maar ook dat ze naar hem geluisterd had, hem ook een stukje van zichzelf had toevertrouwd, hem binnengelaten had in haar muren, of op zijn minst er een poortje ingezet had.