Wensput

Ynary glimlachte naar hem en veegde de tranen van haar wangen. Ze had het niet koud meer. De warmte van Collin's vest maar vooral de warmte van hem zelf hadden daarvoor gezorgd. Ze kon zich niet herinneren zich zo op haar gemak te voelen bij iemand. Nu merkte ze ook wel dat ze dit gemist had en dat het vooral aan haar lag. Als iemand bij haar in de buurt probeerde te komen stootte ze die persoon altijd zo snel mogelijk weer af. Dat was in haar hoofd beter voor haar en voor die persoon. Niet dat ze nu opeens open tegen iedereen zou zijn, maar het was fijn dat ze dat kon bij Collin.

Collin wreef zijn tranen helemaal weg. Hij voelde zich warm vanbinnen, hij wist dat hij er een vriendin bij had, of tenminste voor hem voelde dat zo. Een echte, niet zo'n neppe die alleen met hem omging om de beroemde jongen. Iemand met als lievelingskleur grijs. Hij glimlachte even naar Ynary, hij was blij dat hij haar had mogen leren kennen.

Ynary liet zich wat tegen Collin aanhangen. Ze was moe, ze werd altijd moe van huilen. Of misschien kwam het niet door het huilen maar door de emoties. Bovendien voelde hij warm aan waardoor ze het gevoel had zo in slaap te kunnen vallen. Ze wist dat ze moest oppassen want anders zou dat echt gebeuren. Het was wel eens voor gekomen dat ze in de bibliotheek of op een andere plaats in slaap was gevallen.

Collin had zijn armen nog steeds een soort van troostend om haar heen liggen. Ze voelde warm aan. En dat was fijn in deze kou. Hoe vaak had hij niet behoefte aan een warm iemand om een knuffel te geven of om er gewoon te zijn. Meestal ging hij dan voor een snelletje, maar Ynary was veel fijner. Ze voelde licht aan alsof hij haar omver kon blazen, maar hij zei er niets over. Hij bleef gewoon zo zitten. Zijn ogen waren vermoeid, vermoeid van het huilen, hij huilde nooit, maar het had hem opgelucht.

Ynary merkte dat haar gedachten steeds slomer werden en haar ademhaling steeds regelmatig. Haar hoofd leek vol met watten te zitten en ze was te moe om er iets aan te doen. Zo kwam het dus dat ze toch langzaam in slaap viel tegen Collin's schouder. Het lag fijner dan haar bed waar ze zich zorgen moest maken over haar kamergenoten. 's Nachts was eigenlijk het enige moment dat ze op haar kamer was. Ze probeerde haar kamergenoten namelijk zoveel mogelijk te ontwijken, ze moest er een heel jaar mee samen zijn en dat was niet iets dat haar aanstond.

Collin voelde haar zwaarder tegen zich aanleunen. Zelf zakte hij na een tijdje ook weg in een diepe slaap. Collin had op dit moment nog geen kamergenootjes en was vaak alleen, ook als hij thuis sliep. En als hij niet alleen was betekende dat dat hij een van zijn meisjes meegenomen had, maar daar was niets aan gekoppeld. Met Ynary was het anders. Ze was zijn vriendin. Naar een tijdje werd Collins droom onrustig. Hij rende ergens voor weg. Hij rende en uiteindelijk liep hij een kast in. De kast viel achter hem dicht. Hij werd naar de kier tussen de deuren toegezogen. Hij was bang. Hij boenkte op de deuren, maar ze bewogen niet en het maakte geen geluid. Het enige wat hij kon doen was kijken naar wat er gebeurde achter de deuren. Hij zag twee vreemde mensen. Een man en een vrouw, ze zaten verschrikt tegen elkaar aan in de ruimte. Een nieuwe man kwam binnen, Collin kon zijn gezicht niet zien. Toen zag hij dat er een sleutel aan de binnenkant van het slot zat, maar hij draaide hem niet om. De man die net binnengekomen was had een mes bij zich. Met een snelle handbeweging stak hij is de twee mensen die daar zaten. Collin schreeuwde angstig. Maar er kwam geen geluid. Iets viel van boven of nee, vanachter zijn oor. Hij raapte het op het was een tekenpotlood. Bevreemd keek hij ernaar. Weer keek hij door de gleuf. Niemand zag hem en de man was verdwenen. Hij keek naar de mensen, voelde hun liefde, mensen die hij niet kende en hij begon langzaam te huilen. Toen begon hij te schreeuwen en schreeuwde hij zichzelf wakker.

Ynary schrok met een ruk wakker van de schreeuw. Paniekerig keek ze om zich heen of er iets aan de hand was, maar er was niets veranderd behalve dat het donkerder was geworden. Vragend keek ze naar Collin, had hij een nachtmerrie ofzo? Zelf had ze daar vaak genoeg last van, maar ze schreeuwde zichzelf nooit wakker. Ze raakte altijd verlamd van angst en werd pas wakker als de droom was afgelopen. "Is alles goed?" Vroeg ze een klein beetje bezorgd aan Collin. Eerlijk gezegd vond ze hem niet het type dat 's nachts schreeuwend wakker werd, maar ze kon er natuurlijk naast zitten.

Collin keek haar aan. "Sorry dat ik je wakker gemaakt heb" zei hij met betraande ogen. Hij had dus echt gehuild. Wat van die droom was waar geweest? Wat was hersenspinsel? Hij kende de mensen in de droom niet. Alle drie niet. Rustig ging hij weer liggen. Alleen maar een droom... Alleen maar een droom... zei hij zacht tegen zichzelf. Hij hoopte dat Ynary ook nog geen zin had om terug naar school te lopen, hij had even behoefte aan de ruimte buiten. Dat gevoel wat hij in de kast had gehad wilde hij nooit meer opnieuw beleven.

Ynary schudde haar hoofd, het maakte haar niets uit. Ze vond het hypocriet om er iets van te zeggen terwijl zij normaal altijd degene was met de nachtmerries. "Het geeft niet, echt niet." Even aarzelde ze, ze wist niet of hij nu een vraag zou willen beantwoorden. "Heb... heb je vaker nachtmerries?" terwijl ze dit vroeg vertelde ze zichzelf dat ze zelf ook antwoord op die vraag zou geven. Al ging het al wat makkelijker vond ze het nog steeds moeilijk zich open te stellen.

Collin schudde zijn hoofd, "Eigenlijk nooit." zei hij. En hij hoefde niet te vragen of zij dat wel had. Iets in hem zei dat ze bijna elke nacht nachtmerries had. Hij wilde geen bevestiging. Hij wilde liever dat ze het ontkende. Maar hij wist dat dat niet zou gebeuren. Toch moest hij het vragen, omdat de kans bestond dat ze goede nachten maakte. "Jij?" en hij was bang voor het antwoord.

Ynary sloeg haar ogen neer en moest zichzelf dwingen te knikken. De nachtmerries waren de belangrijkste reden waarom ze zich de dood van haar ouders nog precies voor zich kon zien. Dat moest ook wel als je het bijna elke nacht voor je zag. Je zou denken dat ze er dan wel aan gewend zou raken en niet meer doodsbang zou zijn, helaas was ze er nog net zo min aan gewend als toen het net was gebeurd.

Collins blik verstrakte. Hij wilde dat hij niet gevraagd had. "sorry" fluisterde hij terwijl hij naast zich op de grond klopte en zijn vest goed voor haar legde. Hij kon wel raden waarover de nachtmerries gingen, en vroeg er dan ook niet naar.

Ynary glimlachte, of eigenlijk dwong ze zichzelf te glimlachen. Ze hoopte dat als ze zichzelf wijsmaakte dat het goed was ze het echt ging geloven. "Maakt niet uit," zei ze zachtjes. Voorzichting ging ze naast hem zitten en leunde weer zacht tegen hem aan. Maar dit keer sloot ze haar ogen niet maar keek naar de sterren die nu goed zichtbaar waren. Ze hield van de sterren, het was iets dat vast stond en nooit zou verdwijnen. Vaak zocht ze figuren in de sterren die ze dan weer vergat en een hele tijd later weer terugvond. Ook nu zochten haar ogen automatisch naar figuren.

Collin zakte weg in een nu wel droomloze slaap. Hij lag diep te slapen toen ook Ynary weer tegen hem aan zakte.
Plotseling schrok Collin wakker. "Collin dit meen je niet, hoe moet ik dit in godsnaam gaan fatsoeneren?" vroeg Enriqué hysterisch. Ynary lag tegen hem aan te slapen en Collin drukte zijn vinger tegen zijn lippen als teken voor Enriqué dat hij stil moest doen.

Ynary merkte in haar slaap dat er iets gebeurde maar werd nog niet wakker. Haar lichaam had de slaap hard nodig en haalde die graag in nu er geen nachtmerries waren. Als, onbewuste, reactie op het geluid kneep ze haar ogen even strakker dicht en draaide een heel klein beetje.

Collin keek angstaanjagend, maar Enriqué negeerde het. "Collin moet je je haar nou zien! Het word steeds erger met jou!" gilde hij. Ynary moest nu wel wakker worden. Boos keek Collin naar Enriqué.

Ynary schrok op en zag meteen de man die Collin de vorige keer had meegesleurd. Hij was duidelijk weer boos en het maakte haar wat angstig. Ze kon niet goed tegen mensen die schreeuwd en boos waren. Ze slikte en deed een poging op een vriendelijke glimlach maar ze kreeg de angst niet uit haar ogen. De vorige keer was ze zo blij geweest dat hij haar niet op had gemerkt, maar nu was het het niet eens waard te hopen.

Enriqué viel opeens stil toen hij Ynary echt in het oog kreeg. "Collin!" zei hij beschuldigend. Collin haalde zijn wenkbrauwen op. "Je hebt me nog steeds niet voorgesteld" zei Enriqué met een knorrig gezicht. Collin keek verontschuldigend richting Ynary. "Eh.. Enriqué, dit is Ynary, Ynary dit is Enriqué, mijn mannetje voor alles" "Ja, vooral je haar, en je zal me nodig hebben jongetje geloof me!" zei Enriqué al iets zachter. "Hoi Ynary" zei hij toen Collin volledig vergetend. "Leuk je eens ontmoet te hebben." Toen trok hij Collin aan zijn arm omhoog en zei. "Maar nu moeten we gaan." "Enriqué!" protesteerde Collin, maar Enriqué trok zich er niets van aan. Dit was nu al de tweede keer...

Ynary werd een beetje verrast door het feit dat Enriqué wilde weten wie ze was. Niet dat ze zich daardoor beter op haar gemak voelde, ze wilde liever dat niemand wist wie ze was. "Eh... Aangenaam," mompelde ze iets te laat aangezien Collin al overeind was getrokken. Haar hoofd werkte zowiezo niet zo goed mee want pas toen Collin en Enriqué al tussen de bomen waren verdwenen bedacht ze zich dat ze nog steeds Collin's vest had. "Wacht!" riep ze, al was dat niet heel hard omdat haar stem gewoon zacht was. Snel begon ze de twee achterna te rennen, heel snel was ze jammer genoeg niet en ze kon dit ook niet lang volhouden. Op dit korte stuk voelde ze al hoe ze last kreeg van haar astma.

"Enriqué, hoorde je dat?" vroeg Collin, hij kon zweren dat iemand iets geroepen had. "Hoorde ik wat?" "Ik ga wel even terug" zei Collin. "Oh, jij..." maar Collin was al weg. Hij liep terug en kwam ergens halverwege Ynary hijgend tegen. "Riep je nog iets?" vroeg hij, zijn ogen hadden een zachtere uitdrukking gekregen.

Ynary was blij dat ze kon stoppen met rennen, haar ademhaling ging nu al bijna piepend. Astma was vervelend, maar omdat ze het zo erg had hoefde ze vaak niet mee te doen met gym wat weer een voordeel was. "Ja, je vest," zei ze zodra ze weer wat op adem was gekomen. Zonder verder nog iets te zeggen hield ze zijn omhoog. Ze probeerde haar ademhaling normaal te laten klinken. Zover had ze niet gerend.

"Gaat het wel?" vroeg Collin zacht terwijl hij het vest van haar aannam. Hij keek haar bezorgd aan.

Ynary knikte, ze hoefde alleen maar even rustig te gaan zitten en dan zou het zo weer goed zijn. Herhaalde ze de woorden van de dokter in haar hoofd. "Astma," wist ze nog uit te brengen voordat ze zich tegen een boom liet zakken. Ze hoefde alleen maar te voorkomen dat ze een aanval kreeg, zei ze steeds weer tegen zichzelf. Ze maakte een kommetje van haar handen, plaatste dat over haar mond en dwong zichzelf diep in te ademen.

Collin knikte begrijpend en ging op zijn hurken bij haar zitten. Hij wachtte tot ze weer redelijk normaal ademde. Enriqué had niet op hem gewacht, dat wist Collin. Daar was Enriqué veel te ongeduldig voor.

Ynary voelde zich een beetje opgelaten doordat hij op haar wachtte terwijl hij waarschijnlijk al lang ergens anders had moeten zijn. Daardoor probeerde ze het sneller te doen, wat uiteindelijk het omgekeerde effect had. Toen ze haar handen van haar mond afhaalde was haar ademhaling voor een groot deel alweer normaal.