Het dak

'O...' zei Lauren, maar ze was wel zo slim om niet meer door te vragen. 'Er moet toch een middenweg te vinden zijn?' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen hem. 'Als dit niet jou keuze was, en niet die van Adam, van wie was het dan wel?' vroeg ze opeens. Ze was wel oplettend, en dit had ze opgemerkt. Je kon niet zó depressief zijn als je het uitmaakte, hij had dit niet zelf bedacht. Maar wie wel?

Flavio verstijfde voor een seconde. Hij hield even zijn adem in. Ze had hem door, en hierover ligen zou toch niet werken, ze zou hem toch niet geloven. "Dat kan ik niet zeggen." was al het commentaar dat hij vervolgens gaf. hij apktte zijn thermoskan weer beet en schonk nog een kop van de sterke koffie in. Zijn gedachten herhaalde alle gebeurtenissen van die avondt. Faggot, we don't like it when you and your fairy boyfriend are skipping around. We don;t like your kind. Alle zinnen bleven in zijn hoofd spoken en weernamen hem de zin om het ooit aan iemand te vertellen.

Lauren word officieel de ADAMxFLAVIO moeten bij elkaar vereniging.
-------

Lauren keek hem aan, en haar ogen stonden smekend. 'Alsjeblieft, ik vertel het echt niet. Is het een van je ouders, want die kan ik best ompraten' zei ze snel, en ze trok haar benen op waarna ze haar armen er omheen sloeg, het was best koud hierboven. Snel nam ze nog een slokje van haar koffie, maar haar blik bleef op Flavio gericht.

Flavio schudde met een angstige uitdrukking zijn hoofd. "Natuurlijk mijn ouders niet, die vinden alles best zolang ik maar gelukkig ben." Hij nam nog een slok koffie en staarde afwezig naar de skyline van New York. Hij leek geen last te hebben van de kou. "Geloof me
Lauren, ik vertel het niet. Probeer het maar niet eens, ik geef toch niet toe."

Lauren zou niet toegeven. 'Vertel het nou?' vroeg ze met haar grote ogen, die geen jongen kon weerstaan, maar toen bedacht ze zich iets. 'O ja, jij valt daar natuurlijk niet voor' zei ze, maar ze bleef hem aankijken, hij moest toegeven. 'Ben je op iemand anders, of ben je opeens straight geworden? Of bedreigd iemand je?' vroeg ze, en opeens vielen alle stukje op zijn plek, en ze staarde hem een beetje angstig aan.

Oh ja, het was dat laatste, maar dat ging hij niet toegeven, dat mocht hij niet toegeven. Dus hij schudde zijn hoofd, geen teken van bevestiging gevend. "Lauren, laat gewoon." Zei hij zacht. Hij keek haar smekend aan. "Ik ga toch neit toegeven, dat weet je."
---
Xd ik krijg zin om een leuke italiaanse neef van flaaf op bezoek te laten komen, en dat lauren hen dan samen zien en denkt dat Mattia zijn nieuwe vriend is in plaats van zijn neef, leve verkeerde conclusies

Whaha, maar Flavio moet toegeven en dan gaat Lauren Chuck bedreigen xdd
-------

Lauren keek hem weer woedend aan. 'Nee, nu wil ik weten wie het is. Flavio, het is van je gezicht af te lezen dat dat laatste waar is. Ik zal niet rusten tot ik weer wie dit gedaan heeft' zei ze zachtjes, maar furieus, en haar ogen stonden woedend. Op Flavio en de perso(o)n(en) die dit gedaan had(den).

wat vind je van het Mattia plan?
---------
Flavio schudde zijn hoofd. "Lauren..." zei hij wanhopig. Hij kon het neit vertellen, ze zouden het dan weten, en dan zouden ze vast neit aarzelen om hun dreigementen uit te voeren. Hij kon dat hemzelf en Adam niet aandoen. Vooral Adam niet.

idk, als Lauren straks weet wie het is zal ze niet rusten totdat Flavio en Adam weer bij elkaar zijn
---------

'Je weet dat ik het niet doorvertel' zei ze bijna net zo wanhopig, en ze pakte zijn hand vast. 'Vertel het nou gewoon. Misschien ken ik hem of haar wel niet eens' zei ze. Haar ogen schoten over zijn gezicht, hij had hele erge wallen, en zijn ogen waren ook een beetje rood.

Flavio schudde met tranen in zijn ogen zijn hoofd. "Lauren, nee." zei hij zekerder dan zijn eerdere weigeringen. Hij kon het niet maken

NEW (of tussendoor)
~~~
Collin liep het dak op, hij moest er even uit. Gewoon even helemaal weg. Hij was gebroken, voelde zich uitgemergeld. Hij had niet geslapen de afgelopen nachten. Arianne was er niet. En wat ze hem aangedaan had was gewoon verschrikkelijk, hoe kon ze denken dat hij daar niet achter zou komen? Hij ging op het randje van het dak zitten en legde zijn hoofd in zijn handen, verborg zijn gezicht. Zijn handen steunden op zijn knieën. Hij huilde niet. Wilde alleen niet dat iemand zijn verdriet zou zien.

Ynary liep zachtjes het dak op. Ze hield van de wind die ivrij n haar gezicht kon blazen nu ze zo hoog was. Zoals wel vaker keek ze eerst even of er iemand zat voordat ze echt het dak op stapte. Nu zag ze dat er iemand zat, haar eerste reactie was zo snel mogelijk weer weg te gaan. maar nu ze beter keek zag ze dat het Collin was, en hij zag er erg verdrietig uit. Even aarzelde ze, hij wist teveel over haar en dat zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde. Maar hij was nog steeds een vriend van haar en hij had haar ook getroost. Voorzichtig, er nog steeds niet van overtuigd dat het een goede keuze was, liep ze naar hem toe. "Heey," zei ze zachtjes, bijna hopend dat hij het niet zou horen.

Het was zo stil geweest op het dak dat Collin opschrok en zijn handen wegsloeg. Toen hij Ynary zag verzachtte zijn blik. "hoi" zei hij, iets harder als zij, maar nog steeds zachtjes. Vlug probeerde hij zijn gezichtsuitdrukking te verdraaien in een grijns. Het lukte hem aardig, maar glimlachen was nog steeds zijn slechtste kant bij acteren. Hij klopte naast zich op het randje en keek haar vragend aan.

Ynary geloofde zijn glimlach niet maar zei er niets van, hij had immers ook niet doorgevraagd als zij weer eens maar een half antwoord gaf. Ze herkende zijn glimlach wel, het was ongeveer dezelfde als zij gebruikte als ze iemand zei dat het goed met haar ging terwijl het tegenovergestelde het geval was. Zonder iets te zeggen ging ze naast hem zitten op het randje. Ookal was ze nu niet alleen kon ze het niet laten haar ogen even te sluiten en de wind in haar gezicht te voelen. Ze wist dat het fout was, maar ze kon het niet laten te denken hoelang het zou duren voordat ze de grond zou raken als ze viel. Op dat moment was ze heel erg blij dat Collin haar gedachten niet kon lezen.

Collin liet zich naar achteren hangen, hij lag nu met zijn rug op het dak en bekeek de wolken. In alle wolken zag hij een baby. Of een hartje, voordat het doorkliefd werd door een vliegtuig. Hij lachte sarcastisch naar de wolken. Ze leken met hem te spelen, zijn hersenen leken met zijn gevoel te spelen. Hij voelde zich bedrogen, door zijn eigen gedachten, en door Arianne. Hij wilde Ynary er niet mee lastig vallen en toch was hij blij dat ze er was. Dat er iemand was voor het geval hij niet meer uit deze put zou komen, iemands warmte, ookal was hij niet van Arianne, iemand die iets voor hem betekende.

Ynary keek bedenkelijk naar Collin die zich achterover liet zakken. Er was duidelijk iets mis met hem. Even volgde ze zijn blik naar de wolken. Ze vond wolken leuk naar te kijken, maar ze had liever sterren. Wolken veranderde en gingen uiteindelijk weg terwijl sterren er altijd waren en er altijd zouden zijn. Dat gaf haar altijd een fijn en veilig gevoel, ze hoefde niet bang te zijn dat het ooit zou veranderen. "Wat is er aan de hand," vroeg ze voorzichtig. Ze sloeg de vraag 'is alles goed' maar over omdat het duidelijk was dat niet alles goed was.

"Arianne" wist hij uit te brengen terwijl hij naar de lucht bleef kijken. Hij durfde even niet verder te gaan, bang voor wat zijn stem zou doen. Hij wilde haar niet vertellen dat hij enorm bedrogen was. Ynary hield niet van mensen, en wat er gebeurd was zou haar mening alleen versterken. Hij wist niet of ze wel wilde horen wat er was. Maar ergens voelde hij de behoefte het haar te vertellen. "Een paar weken geleden kwam ik haar voor het eerst echt tegen, op een shoot. Ik viel als een blok voor haar, dat had ik nooit moeten doen" fluisterde hij.

Ynary keek hem vragend aan, ze wist niet wie Arianne was. Dat het een meisje was en het waarschijnlijk relatieproblemen waren snapte ze wel, maar ze hoopte dat hij haar meer wilde vertellen. Haar nieuwsgierigheid verborg ze echter door weer naar de wolken te kijken. Zachtjes knikte ze bij zijn verhaal, ze hield haar mening nog voor zich. Het zou hem niet helpen als ze zij dat hij niet anders had moeten verwachten en dat het stom was iemand zomaar te vertrouwen. Ze kon Collin een goede vriend noemen en voor haar was hij zelfs haar beste vriend maar dat betekende niet dat ze hem met alles had vertrouwd. Eigenlijk dacht ze ook niet dat ooit te doen, dat was nu in ieder geval niet haar plan.

Collin zag haar vragende blik. "Ze heeft me gewoon ijskoud bedrogen" zei hij met ingehouden woede. Hij vocht zijn tranen terug. "Ze vertelde me dat ze zwanger geraakt was, van onze eerste nacht samen, waarin we overigens helemaal niet weten wat er gebeurd is." Hij slikte even moeilijk. "Toen haar vader haar wilde dwingen het weg te laten halen is ze bij mij ingetrokken" Zijn ogen stonden verdrietig. Angstig. Hij voelde zich verschrikkelijk. Hij vond het eigenlijk vervelend dat hij Ynary hiermee lastigviel. Maar Ynary was wel degene die hij het dichtst aan zich gelaten had. Ynary wist meer over hem dan ieder ander die op deze school rondliep. Ze kende hem beter als Arianne dat deed...

Ynary luisterde zwijgend en kijkend naar haar voeten die over de rand bengelde. Ze had wel vaker over liefdesverdriet gehoord en gelezen en was blij dat het iets was dat zij niet had meegemaakt. Ze had genoeg soorten pijn meegemaakt maar dit was haar bespaard gebleven. "Maar..." Zei ze half vragend half bevestigend. Er zou duidelijk een maar komen, tot nu toe was zijn verhaal goed. Van wat hij zei zou er nog iets komen waarin ze hem bedroog. Dat was ook een voordeel van niemand toelaten, dacht Ynary, niemand kon je bedriegen of veraden omdat er dan eerst vertrouwen moest zijn. De enige persoon die ze tot op zekere hoogte vertrouwde zat naast haar en zelfs voor Collin opende ze niet helemaal.

"maar er was geen kind. Ze heeft het gewoon allemaal uitgedacht, gewoon eens uittesten hoe ver ze kon gaan... Mijn bankrekening is lang en er zijn al meer meisjes verliefd op geworden." er rolde een traan langs zijn ooglid omlaag. Maar anders als bij anderen had hij Arianne toegelaten, hij had gedacht dat ze anders was, omdat ze het scheen te kennen. Hij had zich nog nooit zo vergist in iemand. Snel veegde hij de traan weg en hoopte dat Ynary hem niet gezien had. Het was zwak, hij had er al zo vaak om gehuild. Maar hij had van het non-existente-kindje gehouden, en hij zou dat moment bij de echo nooit vergeten.

Ynary snapte half wel waarom die Arianne en de andere meisjes dat hadden gedaan. Collin moest erg rijk en belangrijk zijn en dat zou vast niet onopgemerkt blijven. Aan de andere kant snapte ze het ook weer helemaal niet. Voorzichtig en aarzelend raakte ze zijn hand even aan met haar vingertoppen. Ze wist niet wat ze moest zeggen en dacht dat dit duidelijker was om hem te laten weten dat ze hem zou steunen. Zijn hand voelde warm onder haar vingers, maar dat was niet zo raar. Bijna iedereen zou warmere handen hebben dan zij.

Collin was blij dat ze hem liet zien dat ze hem wilde steunen. Hij wist dat het voor Ynary niet normaal was om mensen aan te raken. Dat ze het eigenlijk nooit deed. Haar handen waren koud, enorm koud. Ze voelden als kleine ijspegeltjes aan op zijn warme handen. Even keek hij haar dankbaar aan. "Dankje" fluisterde hij. Dat was niet alleen omdat ze hem steunde, maar ook omdat ze naar hem geluisterd had, hem niet onderbroken had en niet verder vroeg.

Ynary knikte alleen maar, haar mening en gedachten nog steeds voor zich houdend. Het was alleen zo jammer dat hij niet eerder door had gehad dat iemand zo maar ineens vertrouwen altijd pijn zou doen. Nu merkte ze dat zijn verdriet haar ook wat treuriger maakte. Iets waardoor ze die Arianne niet mocht, zonder ook maar een idee te hebben wie het was.

"En, hoe was jouw dag?" vroeg Collin terwijl hij omhoog kwam en deed alsof er niets gebeurd was. Hij was er goed in onderwerpen om te gooien; emoties te verbergen. Hij had Ynary nu alles verteld en hij wist dat hij haar mening er liever niet over wilde horen. Hij trok zijn benen in kleermakerszit onder zich en keek haar aan.