Het dak

"Nou, het komt vast wel weer goed" probeerde ze hem op te beuren. "En het is altijd een stuk spannender dan mijn liefdesleven" voegde ze met een lachje toe. Ze kwam meestal niet verder dan een paar weekjes verkering, en dat was ook niet veel. Haar meeste liefdes ontstonden op feestjes, en eindigde dan ook op dezelfde omdat ze elkaar uiteindelijk nooit meer zagen of spraken.

Flavio grinnikte. "Mijn liefdesleven bestond eerst niet eens." Zei hij met een knipoog. "Er waren weinig geïnteresseerden voor een kleine italiaanse gay-guy die eruitziet als een groepachter in mijn omgeving." Hij schonk haar een zoveelste glimlach.

Lauren schudde haar hoofd, zo jong zie je er nou ook weer niet uit hoor" zei ze met een lachje, ze moest toegeven, hij zag er jong uit. Maar groep acht? Nee zo erg was het niet. Zachtjes begon ze te zingen en ze glimlachte naar hem.
"You self destructive
Little boy
Pick yourself up
Don't blame the world
So you've screwed up
But your gonna be ok"

Flavios wenkbrouwen gingen omhoog. "Hun, ik ben 1.57 nen zal niet echt langer meer worden en die krullen werken ook neit mee. Mensen zien me serieus aan voor een brugmug, terwijl ik al in eht vierde zit. Believe me, that hurts."

Lauren knikte naar hem. "Oké, je hebt gelijk. Maar ik gokte je op tweede klas" gaf ze met een lachje. Ze kwam toe aan het refrein en zong het.
"All this time Ohhh all this time
You have had it in you
Just sometimes need a push"
Dit herhaalde ze twee keer en ze stopte, ze legde haar gitaar weer weg en bleef een beetje voor zich uit staren.

Flavio grinnikte. "I'm sooooo jalous of your singing voice, ik kan aleen niet-vals zingen. Niet mooi gewoon niet-vals." hij glimalchtte naar haar.

Lauren lachte. "dat is al iets toch? Als je wilt wil ik je best zangles geven" bood ze hem aan, ze zou het wel leuk vinden om te doen en ze keek hem benieuwd aan, terwijl ze speelde met haar haren die een beetje meewaaiden met de wind. Opeens klonk de bel en de onderbouw pauze was afgelopen.

Flavio knikte "I would like that." hij glimlachte. Toen de bel ging viel zijn uitdrukking een beetje. "Shit ik moet naar beneden, ik had met iemand afgesproken om samen een grote tekening te maken op de stoep. Die ken je vast wel, van die dingen waarvan het net lijkt of het echt is. "

Lauren knikte enthousiast. "Kan ik komen kijken? Ik heb toch een dag vrij" zei ze met een vragende glimlach die om haar lippen speelde. Ze vond het interessant wat hij deed en wou er graag meer over leren.

Flavio knikte en stond op. "Ik kan je wel zeggen dat het best saai zal zijn, maar je bent welkom." hij glimalchtte en liep naar de trap. "Volg mij maar gewoon" Voor een mini ens was hij al best snel op de grond eigenlijk.

Lauren pakte har gitaar en kleine videocamera en liep met hem mee de trappen af, zo snel als mogelijk op haar hoge hakken. Beneden aangekomen liep ze achter Flavio aan naar de stoep onder het gebouw. Ze vroeg zich af wat hij ging maken en ze stopte de camera in haar zak, de gitaar liet z om haar nek hangen, het was niks raars hier als je een gitaar bij je had.

Flavio en een erg erg lange jongen waren inmiddels op de grond neergeknield en waren schetsen ana het vergelijken. Flavio begon met het maken van de schets terwijl de andere jongen de kleuren uitzocht. Ondertussen werden de pro's en con's van allerlei krijtmerken en samenstellingen. "..Hun krijt is wel mooie voor inkleuren, amar zo duur. Voor de schetsen en derdelijke op tegels gebruik ik liever de grote goedkope brokken." Merkte Flavio op. Inmiddels wat de ander bepaalde lijnen met zwart aan het aanzetten terwijl anderen wit bleven.

Lauren keek naar de jongens die bezig waren en ging op de stoep zitten. Het zag er erg cool uit, ook al had ze geen idee waar ze het over hadden. Ze wist niet eens dat er zwart krijt bestond, ze kende alleen bordkrijt en dat was natuurlijk nooit zwart. "Wat gaan jullie maken" vroeg ze aan beide jongens.

Beiden keken op. "Een vis" zeiden de twee in koor. Ze glimlachten vrolijk naar haar voor ze zich weer over hun tekeningen bogen. De lijnen waren nu goed en ze begonnen te kleuren, een werkje dat veel meer tijd zou gaan duren.
---

Spoiler:

Alex zat met haar benen over de rand gebungeld op het dak. Het zag er misschien gevaarlijk uit maar daar had ze niet eens aan gedacht. Ze zat hier liever dan op een van de stoelen die hier stonden dus was ze hier gaan zitten. Zelfs als het wel in haar op was gekomen dat het gevaarlijk kon zijn had ze hier gezeten. Ze had haar gitaar in haar handen en speelde en zong er zachtjes bij. Er lag een geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht, dat moest ook wel. Ze moest oefenen op zachte en gevoelige liedjes, iets wat haar nog wat moeite kostte.
"I need another story
Something to get off my chest
My life gets kind of boring
Need something that I can confess

Till all my sleeves are stained red
from all the truth that I said
Come by it honestly I swear
Thought you saw me wink, no
I've been on the brink so"

Dennis kwam het dak op, hij moest even nadenken over alles wat er vanmiddag gebeurd was. Op de rand van het dak zat een meisje. Ze zong een mooi liedje, maar Dennis kon horen dat het niet haar lievelingsliedje was, het miste haar aan overtuiging. Toch luisterde hij naar haar en toen ze uitgespeeld was riep hij met een glimlach op zijn gezicht luidkeels "HOI! Je bent echt goed"

Alex viel bijna voorover van het dak toen ze achter haar ineens een stem hoorde. Ze greep zich aan de rand vast en voorkwam zo dat ze meer dan vijf meter naar beneden viel. Verschrikt keek ze achterom en zag de jongen die haar zo had laten schrikken. Ze negeerde zijn complimentje, ze was op dit moment iets te kwaad op hem om hem te bedanken. "Wil je me dood hebben ofzo?" Vroeg ze met haar tanden op elkaar geklemd.

"Oh sorry" zei Dennis toen hij zag dat ze bijna van het dakrandje afviel "je mag me op een gepast moment terug pakken, goed?" Vroeg hij ter compensatie. Hij liet zich langs het meisje zakken en kwam met een plof op het randje van het dak terecht. "Oké even opnieuw" zei Dennis en hij stak zijn hand uit. "Hoi, ik ben Dennis, en wie ben jij?" vroeg hij met zijn allerliefste glimlach, in de hoop dat het meisje niet al te lang boos op hem zou blijven.

Alex dacht er serieus even over hem gewoon van het dak te duwen toen hij zei dat ze hem mocht terugpakken, maar toen ze even een blik naar beneden wierp besloot ze dat het niet het beste idee was. Ze beet op haar lip en keek hem even twijfelend aan, ze zag wel dat hij het meende maar dat betekende niet dat ze hem ook zou vergeven. Uiteindelijk besloot ze die beslissing nog maar even uit te stellen. Zodat ze iets gemakkelijker zat legde ze haar gitaar naast haar neer, ze was erg zuinig op haar acoustische en elektrische gitaar. Als die kapot zouden gaan zou ze geen nieuwe kunnen kopen en bij haar ouders om geld bedelen zou geen zin hebben. "Ik ben Alex," zei ze zonder vriendelijkheid in haar stem terwijl ze zijn hand schudde. Ze zou nog wel zien of ze hem zou vergeven, misschien nadat ze hem teruggepakt had.

"Je bent hier vast op Franklin High om te zingen, als ik je zo hoor" zei Dennis complimenteus nog steeds hopend op een vergeving. Hij was echt stom geweest, maarja, hij had niet eerst gekeken waar ze zat, en hij was nou eenmaal een beetje onhandig. Natuurlijk was dat geen excuus dat wist hij zelf ook wel. Maar misschien was dit meisje wel vergevingsgezinder dan hij nu dacht.

haha, nee dat is ze niet
----
Alex knikte bedenkelijk, alweer met haar hoofd bij het liedje. Ze vond het echt een mooi liedje en wilde het ook goed kunnen zeggen. Waarom wist ze niet, maar rustige, gevoelige liedjes lukten haar gewoon niet. Iedereen was altijd vol lof als ze weer eens een rockliedje zong, maar ze wilde ook gevoelige liedjes kunnen zingen. Iemand iets duidelijk te maken door het te zingen. Het was beter gegaan toen August meedeed, maar daarna had ze niet veel vooruitgang gemaakt. Ze schudde even licht met haar hoofd om uit haar gedachten te komen. "En jij?" Ze glimlachte niet en probeerde ook geen intresse te tonen, maar ze vond het altijd wel leuk de talenten van andere te horen.

Dennis merkte dat hij op die vergeving lang kon wachten en gaf dus maar gewoon antwoord op haar vraag. " Ik teken, alles wat je wil, maar mijn stem is waardeloos, jij klinkt heel goed hoor!" glimlachte hij met nog een van zijn allerliefste glimlachjes. "Ik kan ook weer weggaan hoor, of moet je nog even iets verzinnen om me terug te pakken?" knipoogde hij.

"Oh, ik ga je terugpakken hoor," Alex' stem klonk niet zo kil als eerst. Maar de mensen die haar kenden zouden zich wat zorgen beginnen te maken, Alex ging soms iets te ver in het terugpakken. Al bedoelde ze het nooit iemand pijn te doen, gebeurde dat nog wel eens. Ze keek de jongen wel een beetje raar aan toen hij zei dat ze heel goed was. Alex had geen minderwaardigheidscomplex en wist dat ze goed kon zingen, anders was ze niet op deze school aangenomen, maar ze wist ook dat ze net niet op haar best was geweest. Dus of de jongen wist niets van zingen af, of hij was aan het slijmen. Iets wat ze in bijde gevallen niet heel fijn vond, al ging ze nog altijd liever voor de eerste optie.

"Als ik even heel onbeleefd mag zijn" zei Dennis. "Ik ben zelf echt een slechte zanger zoals ik al zei, maar ik weet wel wat er aan jou liedje ontbrak" Hij was heel benieuwd of dit meisje in staat was iet origineels te bedenken om hem terug te pakken, hij vond dat hij het verdiend had. Een taart in zijn gezicht was wel het minste wat hij terug mocht verwachten vond hij.

"Nou, dat weten ik en een heleboel andere mensen ook," zei ze met een licht geirriteerde zucht. Maar August was de enige die ook had geweten hoe hij het beter kon laten gaan, al wist ze niet zeker of het bij iedereen zou werken. Er lag een dromerige glimlach op haar gezicht terwijl ze hieraan dacht. Ze had nog niet besloten wat ze hem zou smsen, maar ze dacht dat het zowiezo beter was als ze eerst even zou wachten. Anders kwam ze weer zo wanhopig over.