Het dak

Maud schudde haar hoofd,' Jij bent vast tien keer beter dan ik dat bedoel ik eerder. Niet dat ik jou niet vertrouw met je goedheid, want dat doe ik heel erg.' Ze glimlachtte breed en ging met haar hand door haar haren, had ze beter niet kunnen doen want gelijk stond het recht overeind. Snel streek ze het een beetje glad maar echt normaal zag het er niet meer uit.' Kijk nu is het, het perfecte moment om een opmerking te maken over dat mijn haar er niet uit ziet.' Zei ze nog steeds lachend, ze kon er de humor er wel van inzien. En Nick zorgde dat ze zich op haar gemak voelde.

Nickolas kon zijn lach toch niet helemaal inhouden toen haar haar letterlijk overeind stond. "goed, je haar ziet er niet uit" zei hij terwijl hij zijn handen ook uitstak om het omlaag te duwen, voor zover dat ging. Het was lief dat ze dat zei. Hoe kon ze dat nou al weten? Hij kende haar hoe lang? Een half uur, een uur? twee uur? Hij was de tijd een beetje kwijtgeraakt in hun gesprek, iets wat hem totaal niet uitmaakte. Zijn handen probeerden ondertussen nog steeds haar haar te fatsoeneren en toen dat niet lukte zuchtte hij en haalde zijn handen weg.

Maud hield de handen van Nick mee en raakte af en toe zijn hand maar voor het eerst vond ze lichamelijk contact niet zo heel erg. Toen ook zij het opgaf pakte ze een elastiekje uit haar tas en deed snel een knot in.' Hmm zo kan het ten minste niet nog erger worden dan daarnet. Maar euhm ik weet niet hoe laat het is maar ik denk dat ik zo weg moet, mijn bijles leraar zal wel raar opkijken dat ik voor het eerst sinds de basisschool te laat kom.' Ze glimlachtte maar maakte duidelijk nog geen poging om op te staan en weg te lopen. Dat wilde ze eigenlijk ook helemaal niet.

Nick glimlachte, "bijles?" vroeg hij ongelovig, hij vond haar er niet uitzien alsof ze bijles nodig had, niet dat ze er als een nerdje uitzag, nou een heel klein beetje misschien, maar zeker niet alsof ze bijles nodig had. "Ik moet eigenlijk ook gaan..." zei hij, maar hij maakte geen aanstalte om op te staan. Vond het prettig hier, waar hij zat. Naast Maud. Het was vreemd dat hij zich al zo bij haar op zijn gemak voelde, hij kende haar amper. Hij grijnsde nog om haar actie met het elastiekje, haar haren waren nu inderdaad niet zo erg meer, niet dat ze oit echt verschrikkelijk waren, maar hij kon zich toch wel voorstellen dat ze rechtopstaande haren niet zo geweldig vond.

Maud grinnikte,' Ik heb bijles zodat ik straks na franklin high naar de universiteit kan en hem in twee jaar afmaken inplaats van de gebruikelijke vier jaar.' Ze pakte haar tas en stopte haar boek erin, daarna streek ze even met haar vinger over de vacht van haar knuffeltje en slingerde de tas over haar schouder.' Eigenlijk wil ik niet gaan maar mijn bijles leraar heeft niet zo heel veel geduld en anders gaat hij mijn ouders inlichten en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik hoop dat ik je snel weer zie.' Ze stond op en keek of ze niks vergeten was. Toen dat niet zo bleek te zijn zwaaide ze nog even naar Nickolas en liep toen vrolijk en met een brede glimlach weg.

Nick zwaaide terug en alles viel op zijn plek, natuurlijk, een extratje zodat ze hierna alles sneller afgehandeld kon hebben. Hij keek met een lichte glimlach hoe ze wegliep. Hij hoopte ook zeker dat hij haar weer eens kon zien. Het leek een heel aardig meisje. En ze leek totaal niet op de andere mensen die hij op franklin tegengekomen was tot nu toe. Hij keek op zijn horloge, shit, hij had precies twee minuten om in het ziekenhuis te komen zonder dat zijn moeder zich enorm druk ging maken.

Jake hing onderuit op het bankje en keek naar de zonsopkomst, het was vroeg. Alleen hij was nog wakker, hij had de hele nacht niet geslapen. Hij moest steeds maar denken aan het feit dat het steeds dichter bij kwam dat hij afstand moest doen van de gang. Hij had een nieuw wapen gekregen nadat hij opgepakt was, hij liet zijn hand eventjes op de zijkant van het pistool rusten. Het voelde op een of andere manier niet meer goed om het ding bij zich te dragen. Hij wilde dat hij al niet meer bij de gang hoorde. Niet dat hij dan nog een grote kans had om hier zo te zitten.

Chelsea was klaarwakker, de ruzie van vorige avond was haar niet in de koude kleren gaan zitten. Ze begreep Ty op dat punt gewoon niet, waarom moest hij die arme jongens nou van die kut opdrachten geven zodat ze bij 'de groep' zouden horen. Stil liet ze de n deur achter zich dichtvallen en ademde ze de koele buitenlicht in. Chelsea liet haar blik over het dak glijden, tot haar verbazing was er al iemand. Zonder wat te zeggen liep ze verder het dak op, niet heel geruisloos door haar schoenen, eenmaal bij de jongen glimlachte ze even vriendelijk, "Is het goed als ik erbi jkom zitten?" vanaf de plek waar ze stond kon ze het pistool net niet zien, dat was maar goed ook. Anders had ze moord en brand geschreeuwd.

jake keek naar het meisje, hij had geen zin in gezelschap. 'Nee,' zei hij dus kort, hij wilde alleen zijn met zijn gedachten. Alleen. Hij wilde gewoon een keer goed na kunnen denken, hij wilde stoppen met dat getwijfel. Hij wilde zich aan Ally kunnen geven. Al die dingen konden niet omdat hij aan die stomme Gang was verbonden.
_____
Eventjes wie is Ty? En welke ruzie?? Dat wil ik eventjes weten :)XD

Ty is haar vriendje, en ze hadden even ruzie nodig zodat Ty een 'excuus' heeft om vreemd te gaan :p
-
Chelsea had dat antwoord niet verwacht. Met haar hand ging ze even door haar donkere haren, "Ben je met het verkeerde been uit bed gestapt?" vroeg ze terwijl ze toch plaatsnam op het bankje. Het was meer eenv raag uit beleefdheid geweest.

'Als dat het was was ik nu de gelukkigste man op de wereld,' zei hij tegen haar. Hij keek eventjes kort boos naar haar toen ze naast hem ging zitten, toen stond hij weer op en begon naar de trap te lopen. Hij had geen zin in gezelschap, en hij had al helemaal geen zin in iemands gezelschap die het dacht dat ze een praatje met hem kon gaan zitten maken.

Chelsea keek naar hem, maar zei niks. Volgens mij hadden alle mensen last van pms, voor zover dat mogelijk was. Mte een zucht liet ze zich wat onderuit zakken. "Dan niet." zei ze uiteindelijk toen hij de trap opliep. Nu had zij tenminste de bank voor zich alleen. Iets wat ze zich geen twee keer liet zeggen, ze tilde haar benen op de bank en keek op haar buert naar de zon die op kwam.

new
-
Courtney leunde over de reling bij de rand . Niet om te sprngen, maar gewoon om haar blik ergens op te kunnen richten. Om het drukke leven gade te slaan. Het was niet eerlijk. Al die mensen waren gelukkig, hadden echte vrienden, misschien zelfs een vriendje. Wat had zij nou? Een dood kindje en een vriendje die ze nooit meer zou zien. Hard beet ze op haar lip terwijl ze met haar vingers langs de twee gouden hangertjes van Flynn ging. Hoe zou hij nu heten? vroeg ze zich af, waar zou hij überhaupt zijn.

Brandon liep zachtjes neuriend het dak op, af en toe een danspas tussen het lopen door maken. Dat hoefde hij niet bij na te denken, het ging gewoon vanzelf. Het waren geen ingewikkelde bewegingen, gewoon af en toe een soort sprongetje of een beweging met zijn armen. Natuurlijk viel het op maar het was niet zo speciaal dat mensen om zouden kijken, zeker niet op deze school. Verbaasd bleef hij staan toen hij een meisje over de rand zag geleund, zou er iets interessants zijn daar beneden? "De grond komt echt niet dichterbij als je er zo naar staart hoor," zei Brandon terwijl hij zijn schouders ophaalde.

Courtney schrok op van de stem waardoor ze zich gelijk omdraaide. Haar blik viel op een jongen die waarschijnlijk wat gezegd had, het kon moeilijk iemand anders zijn. "Nee, dat weet ik ook wel." zei ze niet eens sarcastisch, nee dat leek ze verleerd te zijn de laatste tijd. Het was gewoon een soort antwoord.

Brandon haalde zijn schouders nog een keer op zodat het meisje het dit keer kon zien. "Just checking," zei hij terwijl hij een iPod met boxjes uit de rugzak die hij omhad haalde. Hij was eigenlijk van plan geweest een dans die hij samen met zijn crew deed te oefenen maar hij wist niet zeker of dat nu nog een goed plan was. Deze dans had hij pas een paar keer gedaan, het was dus zeker dat hij fouten zou maken en zou blunderen, hij wist niet of hij daar een kijker bij wilde.

Courtney keek naar wat de jongen uit de rugzak haalde. "Wat ga je doen?" vroeg ze met een blik op de boxjes terwijl ze plaatsnam op het bankje dat op het dak geplaatst was. Het kon haar totaal niet schelen wat hij van plan was, nee de wereld ging toch allemaal langs haar heen op het moment.

Brandon was blij dat ze ging zitten, het was vervelend dat hij omhoog moest kijken als hij met iemand praatte. Als het dan ook nog meisjes waren was het nog vervelender en beschamender. "Ik zou gaan dansen, maar ik weet niet of dat nu nog een goed idee is," zei hij terwijl hij het goede liedje opzocht. Of nou ja, liedje. Jimmy, iemand uit de crew, had een remix gemaakt en daarop hadden zijn broer en nog een paar andere jongens de cheografie gemaakt.

Courtney zuchtte en haaldde haar schouders op, "Mij maakt het niet uit." zei ze op een toon die duidelijk maakte dat het haar inderdaad geen moer kon schelen wat hij deed. Waarschijnlijk als hij in een clownspak zou dragen zou het haar niet eens bewust opvallen.

Brandon keek het meisje even schattend aan, het zag er inderdaad uit alsof het haar toch niets kon schelen. Dus zette hij de muziek aan en begon te dansen. Af en toe, als hij iets fout deed wachtte hij even tot hij weer op de goede tel zat en ging verder. Ook betrapte hij zich er soms op dat hij een beweging niet goed maakte of niet strak genoeg, maar hij wist dat die fouten eruit zouden gaan. In het begin ging het nog goed, vooral het allereerste stukje dat hij alleen zou doen kende hij al. Maar hoe verder hij in de dans kwam, hoe meer fouten er kwamen omdat hij dat stuk gewoon nog minder vaak had geoefend.
----------
volg het kleine jongentje

whaha Courtney kan gewoon niet depressief zijn, of ik kan haar niet depressief spelenxd
--
Courtneys blik bleef op de jongen gericht die bgeon te dansen, ze zag het wel, maar zijn bewegingen registreerde ze nauwelijks. Nee, het enige wat maar in haar gedachten bleef opdoemen was Flynn. Hoe hij lachtte, hoe hij voor haar had gezongen, alles. Al die dingen die ze nooit meer te zien zou krijgen.

Brandon hield het meisje steeds vanuit zijn ooghoek in de gaten, hij zou stoppen zodra ze begon te lachen. Uit ervaring wist hij dat iemand zeggen niet te lachen omdat het fout zou gaan geen zin had. Niet alleen dat, de mensen begonnen dat juist te lachen. Maar dit meisje leek heel andere dingen aan haar hoofd te hebben en hij had geen zin te vragen wat dat was. Hij had geen zin in 'dat begrijp je wel als je ouder bent' en al die zooi.

Courtney lachte niet om de fouten die hij maakte, ze merkte ze niet eens op. Ten eerset omdat ze de cheografie niet kende, ten tweede omdat ze gewoon niet stond op te letten. Onbeleefd misschien, maar dat kon haar niet schelen. Met haar hand bleef ze over het kettinkje strijken terwijl ze naar de muziek lusterde.

Brandon maakte de dans niet helemaal af, op een gegeven moment wist hij eigenlijk niet meer wat er kwam en dus stopte hij maar. Het zou toch geen zin hebben. Snel liep hij naar zijn iPod en zette de muziek uit. Hij probeerde de tijd die er stond te onthouden zodat hij zou weten tot waar hij de dans kende en wat hij nog echt moest leren.

Courtney merkte dat de muziek uitging waardoor ze weer een beetje uit haar gedachte kwam. Ze zou waarschijnlijk nu iets moeten zeggen over zijn dans waar ze nauwelijks wat van meegekregen had. "Dat was best goed." zei ze eigenlijk iets te laat, gewoon omdat haar hersens niet zo nsel wekte vandaag.