Het dak

Ynary moest even schakelen toen hij ineens van onderwerp wisselde. "Normaal," zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. "We moesten vandaag een tekening inleveren met daarbij een liedtekst of een gedicht dat je zelf geschreven had." Het had haar meer moeite gekost dan ze had gedacht maar uiteindelijk was ze tevreden geweest. Haar tekening had zoals wel vaker iets duisters en mysterieus over zich en ze vond dat het gedicht dat ze had geschreven dat ook had.

Collin keek geïnteresseerd. "En?" hij was benieuwd wat de leraar ervan vond, wat ze er zelf van gevonden had, waar de tekening en het gedicht of lied over ging. Hij dacht dat ze een gedicht geschreven zou hebben. Zo vond hij haar er wel uitzien. Waarom wist hij niet.

Ynary haalde haar schouders op. "Ik weet niet wat de leraar ervan vond, we krijgen de volgende les pas een beoordeling. Maar ik heb wel een voorschets bij." Ze pakte haar tas en opende hem. "Denk ik," zei ze voordat ze begon met zoeken. Ze had een apart schetsblok voor het krijgen van ideeen voor haar tekeningen voor de lessen. Maar ze wist niet of ze het nu bij had. Uiteindlijk viste ze er een wat kleiner schetsblok uit en bladerde er doorheen. Er stonden alleen maar lichte schetsen in. Ze stopte bij een tekening van een bos waar een kronkelpaadje in liep. Tussen de bomen door waren verschillende paren ogen getekend. "Hier," zei ze en ze liet hem de schets zien.

"Mag ik je gedicht lezen?" vroeg Collin voorzichtig. Hij hoopte maar dat er niet te veel persoonlijke dingen in stonden. Hij bekeek de schets, er was duidelijk ruimte voor verbetering; als Ynary het tekende dan. En hij was benieuwd naar het verhaal erachter. De tekening straalde mysterie uit. Het was heel duidelijk en toch enorm vaag.

Ynary knikte, maar voelde hoe ze al wat rood werd. Ze had nog nooit een gedicht geschreven en had er dus geen idee van of het goed was. Er zaten wel persoonlijke dingen in, maar die waren zo onduidelijk en gingen over hoe ze de dood van haar ouders had meegemaakt, dus ze dacht niet dat Collin een vermoeden zou hebben. Ook niet alles was pesoonlijk. Ze sloeg de bladzijde om en daar stond haar gedicht. Er waren af en toe woorden of hele zinnen doorgestreept om de goede zin eronder te schrijven en je kon zien dat wat er stond snel neer was gekrabbeld. (zie onderschrift voor gedicht)

Amber zat in haar eentje op het dak. Het bankje wat er stond had ze links laten liggen en ze was op een schuin deel gaan zitten. Vanaf hier kon je de sterren perfect zien. De zon was uren geleden al onder gegaan, de maan stond boven haar hoofd. In zijn volle pracht. Amber had haar laptop bij zich, alleen deed ze er niets mee. Een leeg Word-bestand stond open, wachtend totdat zij begon te typen. Alleen de woorden kwamen niet, ze zaten vast in haar hoofd. Mede dankzij alles wat vandaag was gebeurd, als je eventjes de tijd zou nemen om echt goed naar haar te kijken zag je dat haar ogen iets rood waren. Duidelijk dat ze had gehuild, ja ze had het vandaag zwaar gehad.
De pesterijen van vroeger hadden haar weer onzeker gemaakt, haar weer laten twijfelen aan zichzelf. Door de slechte cijfers die ze had gehaald was ze alleen maar onzekerder geworden. Ze dacht terug aan de lessen, aan de moment dat ze alleen door de gang had gelopen. Elke keer als ze iemand had horen lachen dacht ze dat ze om haar lachte. En ze had geen idee hoe ze dat uit haar hoofd moest halen. Ze wist het gewoon niet, haar verleden achtervolgde haar. Haar verleden beheerste nog steeds haar heden.

Lauren liep langzaam het dak op. Haar hakken tikten op de trap en ze opende de deur, in de hoop dat er niemand was om haar uit haar heerlijke gelukzalige gevoel van vreugde te halen. Vandaag was een fijne dag geweest. Er was niet iets heel leuks gebeurd, maar alles was gewoon goed geweest. En dat was de eerste keer in weken. Natuurlijk was ze nog steeds bezorgd om Adam en Flavio, maar ze moesten het zelf oplossen, en eigenlijk kon ze er weinig aan doen. Op het randje van het dak ging ze zitten, en ze staarde over het verlaten schoolterrein waar het bos aan grensde.

Amber zag het meisje aankomen, maar ze zweeg. Net zoals het meisje deed. Amber was niet het meisje dat op je afstapte, dat gezellig met je begon te praten. Ze zou pas beginnen met praten als ze wist dat de persoon waartegen ze ging praten dat ook wilde. Ze praatte pas als ze zich welkom voelde. Iets wat ze niet vaak voelde bij vreemde, zeker niet bij meisjes zoals Lauren.
Amber had zich al meteen een beeld geschetst van het meisje. Volgens haar was het meisje echt zo iemand die niets anders deed dan feesten. Het soort meisjes dat ze haatte, maar misschien kwam die haat alleen maar omdat ze het zelf moest missen. Nee niet misschien, dat kwam daardoor. Ze vond het oneerlijk dat sommige zo zorgeloos konden leven. Dat zij werd belast met een zwaar verleden.

Lauren merkte het andere meisje niet eens op, maar na een tijdje zag ze haar toch zitten. 'Hoi' zei ze met een stralende glimlach, die haar ogen mee liet lachen. Het meisje zat daar als een zielig vogeltje, Lauren voelde een soort medelijden, maar ook een soort afkeer. Waarom deden sommige mensen zo moeilijk over alles? Maar haar lach bleef op haar gezicht.

Een beetje verlegen glimlachte Amber naar het meisje, ze wist zichzelf niet goed een houding te geven. Zoals gewoonlijk. 'Heey,' zei ze toen rustig. Ondertussen probeerde ze elke lichaamsbeweging van het meisje te registreren om te kijken of ze het niet slecht bedoelde. Nog steeds dacht ze dat iedereen tegen haar was, dat iedereen op elk moment haar op een bepaalde manier kon aanvallen. het maakte dat ze telkens niet door kon gaan met haar leven, dat ze telkesn in het verleden werd meegezogen.

Het meisje liet haar blik over Lauren gaan, die keek een beetje onderzoekend terug. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze, geïnteresseerd en ze wees naar de laptop die op de schoot van het meisje stond.

Amber werd altijd zenuwachtig als ze het moest hebben over haar talent, toch glimlachte ze. 'Ik wilde beginnen aan een nieuw verhaal,' zei ze toen zachtjes. Ze sprak altijd zachtjes, ze wilde niet opvallen en als ze hard zou praten zou ze dat zeker wel doen.

new
-
Megan kauwde op het ritme van haar muziek op haar kauwgom. Het was een gewoonte geworden om alles wat ze deed op het ritme van de muziek die ze luisterde te doen. Zachtjes zong ze met de songtekst mee. Wat hield ze toch van zingen. Erg vaak zei ze dit niet hardop maar als je zag op wat voor een manier ze over muziek praatte wist je dat ze er veel van hiled. De twinkeling in haar ogen en de glimlach die dan opdoemde, dat was echte passie.

Micheal klemde zijn kaken boos op elkaar terwijl hij de trap oprende. Met het uiteinde van de mouw van zijn vest veegde hij het spul (denk aan slushie-achtig) in zijn ogen weg. Zijn muts was doorweekt, maar had zijn haren niet helemaal kunnen beschermen tegen het spul, waardoor de punten nat waren van he tplakkerige spul. Hij trok de muts van zijn hoofd af en en schudde even met zijn haren. Wat haatte hij dit, die pestkoppen verzonnen elke dag wel iets nieuws om zijn dag te verzieken. Met gebogen hoofd en tranen in zijn ogen liep hij over het dak en plofte uiteindelijk neer dicht bij de rand.

Megan hoorde de jongen niet, haar oortjes stonden te hard. Toch zag ze een schaduw waardoor ze het wist. Met twee opgetrokken wenkbrauwen keek ze om. 'Eh hoi?' zei ze tegen de niet onknappe jongen. Met een gebaar haalde ze een oortje uit haar oor.

Micheal keek om bij de woorden, maar was nog bezig het spul uit zijn ogen te wrijven, dus kon hij niet goed zien wie er zat. ' Heei...' Zei hij misschien op een wat ongeinteresseerde toon voor hij verder ging met boenen. Hij vulde het spul al wat opdrogen op zijn gezicht, waardoor het alleen maar plakkeriger werd. Tevergeefs probeerde hij het eraf te wrijven en begon toen maar aan zijn haar wat er nog veel erger aan toe zou zijn als dat zou opdrogen. Nu hij wat beter kon zien, wierp hij een blik in zijn ooghoek naar het meisje, maar durfde niet te lang te blijven kijken.

'Lukt het, of heb je wat water nodig?' vroeg ze terwijl ze een flesje water uit haar tas haalde. Normaal gesproken had ze nooit zo aardig tegen andere mensen maar ze had wel medelijden met deze jongen. Als je hier gepest werd werd je hier ook flink gepest, en dat was niet leuk. Zij had het dan nooit meegemaakt ze wist ongeveer wel hoe het voelde voor die kinderen.

Micheal wendde zijn hoofd iets en keek naar het flesje, bang als hij was voor oogcontact. Hij knikte en pakte het flesje dankbaar aan.Voordat hij helemaal nat zou worden, ging hij staan en draaide de dop van het flesje eraf om voorover te buigen. Hij liet voorzichtig wat water in zijn haar stromen en probeerde het spul er zo goed en kwaad als het ging er uit te halen, met meer succes dan de vorige poging, maar toch bleef een groot deel van het spul er nog in zitten. Na die tevergeefse poging, deed hij wat water in zijn hand en wreef zijn gezicht schoon, wat wel lukte.

'Pestkoppen?' vroeg ze terwijl ze het antwoord eigenlijk al wel wist. Toch had ze bevestiging nodig. Deze jongen zag er leuk uit en zij zag geen reden om hem te pesten, Het enige vervelende aan hem was dat hij totaal geen oogcontact maakte. Zachtjes bewoog ze mee op het tempo van haar muziek.

'hmmhm' Mompelde hij terwijl hij zijn gezicht afdroogde met een nog droog deel van zijn vest. Daarna besloot hij zijn vest maar uit te doen om het op de grond te leggen, zodat het kon drogen. Nu hij alleen in zijn shirt zat, was het fris, maar niet te koud. Hij reikte het flesje weer aan het meisje en keek haar daarbij aan... op zijn manier dan wel. Zijn blik was op iets onzichtbaars schuinboven haar hoofd gericht. Maar hij kon haar nog wel een beetje zien en wat hij zag was verre van lelijk.

'Laat die kerels maar. Ze zijn zielig en kiezen altijd een zondeblok uit.' zei ze met een vriendelijke glimlach tegen de jongen, Het was echt zielig hoe de jongens van tegenwooordig waren. Meisjes ook trouwens, Megan was misschien ook wel gemeen maar het was niet dat ze alleen zwakke personen afkatte, het was gewoon wanneer haar iets niet zinde dat ze er dan wat van zei.

Micheal fronsde zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd weer weg. ' Een beetje jammer dat ze mij daarvoor hebben uitgekozen.' Zei hij feller dan hij bedoelde. Hij baalde er gewoon van, waarom moest hij nou weer degene met autisme zijn. Zelf vond hij het niet erg, maar anderen blijkbaar wel en dat vond hij wel erg. Hij haalde een hand door zijn haar, wat niet helemaal goedging doordat het plakkerige spul er nog steeds inzat. Tegelijk vroeg hij zich af wat ze de volgende keer weer zouden verzinnen.

'Ja.. Beetje jammer dat ze er ooit iemand voor kiezen.' zei ze meer tegen zichzelf als tegen de jongen. Ze kon overal tegen behalve groepen die de zwakkere pestte. Zachtjes beety ze op haar lip en probeerde de jongen aan te kijken, zover het kon. De jongen leek oogcontact met haar te vermijden.

Micheal merkte wel dat ze steeds oogcontact probeerde te maken, maar hij bleef stug met zijn blik op een punt naast haar gericht. Alleen mensen die hij echt vertrouwde gunde hij een blik in de ogen, maar dan moest diegene het nog vragen, want hij vermeed het automatisch. Om maar over iets anders te praten zei hij:' Ik ben Micheal trouwens.' Hij hoopte maar dat zijn naam niet al te bekend was en dan vooral in combinatie met autisme. Er waren niet zo veel mensen met Autisme, laat staan dat die mensen op deze school zaten. Het zou hem niks verbazen als hij de enige was.

Megan dacht even na, nee ze kende geen Micheal. 'Oke, ik heet Megan.' zei ze glimlachend, niet dat hij het zou zien aangezien hij haar nieteens wilde aankijken. Het gesprek begon haar een beetje te irriteren, ze keek mensen altijd aan en als je dan merkte dat ze je nieteens in je ogen aan wilde kijken was dat behoorlijk vervelend,