Het dak

Micheal kon een zucht bijna niet onderdrukken toen ze verder niet reageerde. De mensen die hem wel kenden, gingen meestal opeens heel raar doen en vermeden hem daarna. Misschien was het niet altijd omdat ze het een eng idee vonden, maar dat ze er niet mee om wisten te gaan. Tenminste dat hield hij zichzelf altijd maar voor, omdat hij het nie tkon begrijpen dat mensen hem eng vonden. ' Waarvoor zit jij hier op school?' Zei hij terwijl hij besloot dat hij haar lang genoeg 'aangekeken' had en weer voor zich uit keek.

'Elektrice gitaar, drummen en zingen. Maar ik heb met elektrice gitaar en zingen auditie gedaan.' zei ze terwijl ze haar mobiel uit haar tas haalde. Ze stuurde haar zusje een smsje met daarin dat ze vanavond een frietje konden halen, gewoon om gezellig te kletsen en keek weer op toen die verzonden was.

Micheal knikte en zei:' Ik tekenen en schilderen, maar zingen is wel vet.' Met een glimlachje keek hij uit zijn ooghoek naar Megan. Toen ze haar aandacht op haar mobiel had gevestigd, kon hij haar wat beter bekijken. Hij kon niet ontkennen dat hij haar echt mooi vond. Ze was, schatte hij, even groot, misschien zelfs iets kleiner dan hem en ook al was hij bang om oogcontact te maken, haar ogen waren misschien wel het mooiste van alles. Hij wendde zijn gezicht snel weer van haar af toen ze opkeek.

Bijna direct daarnaar kreeg ze een smsje terug, dat zou vast Rosalie zijn. Opnieuw haalde ze de telefoon uit haar tas, ze kon komen, Gelukkigm dan at ze vanavond niet alleen. Zo snel als ze kon stuurde ze terug hoelaat en dat zij het geld meenam. 'Sorry, was even met mijn zusje aan het smsen.' zei ze zonder op te kijken, hij keek haar toch niet aan.

Micheal kon het niet laten om zijn blik weer naar Megan te laten glijden en haar in zich op te nemen. Hij vroeg zich af waarom zij met hem praatte, ze had waarschijnlijk wel iets beters te doen. ' Het geeft niet, ik snap dat ik niet zo interessant ben.' Zei hij nonchalant. Hij bedoelde het niet gemeen ofzo, in zijn ogen lag het aardig dicht bij de waarheid. Toch beet hij op zijn lip en wilde zichzelf wel voor zijn kop slaan,

'Nee, je bent niet saai hoor. Je kijkt me alleen niet aan.' zei ze oprecht, ze ging het niet voor hem verzwijgen als hij het aan haar vroeg. Ze haalde een hand door haar fluweel zwarte haren en keek weer op, recht in de ogen van de jongen. Wow, hij was echt te beschrijven met het woordje lekker.

Micheal schaamde zich voor zichzelf door haar woorden. Ze had gelijk, dat wist hij ook wel, maar hij kon de moed gewoon niet opbrengen om haar aan te kijken. Er ging een schok door hem heen toen hij plots in haar ogen keek en er liep een rilling langs zijn rug. Even bleef zijn blik gevangen zitten in die van haar voor hij de zijne afscheurde. Geschokt bleef hij stil en met grote ogen voor zich uit zitten kijken en sloeg zijn armen om zijn knieen heen.

Zijn reactie was iets minder, er was iets met deze jongen wat ze niet wist en als het aan hem lag ging ze daar ook niet achter komen. Het was jammer dat hij zo deed, het was zo een mooie jongen.. Zachtjes beet ze op haar lip, wat kon ze nu weer zeggen? Normaal gesproken was ze niet zo stil tegen jongens maar iets in haar liet het haar nu wel zijn,

Hoe langer de stilte voortduurde, hoe nerveuzer Micheal werd. Plots stond hij op en pakte zijn vest weer om zich met zijn blik op de grond gericht te veronschuldigen. ' Sorry, ik moet gaan.' Met snelle passen liep hij weg van haar. Hij had niet echt een reden om te gaan, maar hij voelde zich gewoon niet op zijn gemak als hij bij haar was. Toch voelde hij zich schuldig, ze had helemaal niks verkeerd gedaan en oprecht aardig tegen hem geweest.

NEW
~~
Het was niet dat Micheal hoogtevrees had, maar het idee dat hij zometeen ik weet niet hoeveel meter naar beneden zou vallen, trok hem niet echt aan. Toch zou hij het doen, hij moest wel. Nu hij op de rand van het dak stond, kon hij niet meer terug, dat wilde hij niet. Wat had hij nou voor nut in deze wereld? Zijn ouders hadden alleen maar last van hem, ook al ontkenden ze dat stug. Hij had Flavio gekwetst en stond alleen maar in de weg. Toch durfde hij niet de stap te nemen en stond hij als versteend naar beneden te kijken.

Flavio liep met een schetsboek in zijn hand het dak op. Hij was van plan wat te gaan zitten tekenen, alleen. Dit was altijd zijn sulk-spot geweest tijdens de eerste break-up. Toen hij Michael zo zag waren alle gedachten aan een tekening vergeten. De schetsboek dwarrelde naar de grond, terwijl zijn eigenaar naar Micah toe rende om vervolgens een paar meter van de jongen stil te houden. "Michael?" vroeg hij zacht, de naam op de normale maneir uitsprekend.

Micheal had niet doorgehad dat Flavio er was tot die zijn naam zei. Hij schrok, maar wilde zich niet om te draaien, bang dat hij dan al helemaal niet meer zou durven. ' Ga alsjeblieft weg Flavio.' Zei hij zacht, maar duidelijk. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en klemde zijn kaken op elkaar. Dat maakte het er echter niet makkelijker op. Hoe moest hij nou springen als Flavio hier stond?

En paar grote kinderlijke ogen keek naar Michael. "Michael, wat doe je hier?" Vroeg hij zacht. Hij wist het antwoord al, maar hij wilde zo graag horen dat eht niet zo was. Dat de jongen er neit serieus over dacht zichzelf van eht gebouw af te gooien.

Micheal slikte en opende zijn ogen weer om in de diepte te kijken. Hij bleef stil, hoe moest hij dat nou weer gaan uitleggen? Dan maar recht toe recht aan. ' Ik wil niet meer, Life isn't made for people like me.' Zei hij weer op dezelfde zachte toon. Wat was er nou zo moeilijk aan? Even naar voren leunen was al genoeg, maar neehoor, hij moest weer zo'n lafaard zijn.

Met Flavio omgaan tip#87: EHATEVER YOU DO DONT MAKE HIM CRY.

Jammerlijk was die lijst met tips niet openbaar, en kon Michael dat niet weten. Daarom stroomden er nu tranen over Flavios wangen. "Michael, hoe kan je dat zeggen. Life is made especially for people like you. You are nice, caring everything." Hij viel op zijn knieen en keek omhoog naar de toch al langere jongen. "Alsjeblieft, Michael, ik vraag je dit uit het diepste van mijn wezen, doe het alsjeblieft niet."

Micheal negeerde de vraag en schudde zijn hoofd. ' Niet waar, die beschrijving past bij jou, niet bij mij. Ik lijk er niet eens een beetje op.' De tranen stonden ook in zijn ogen, alleen kon Flavio die niet zin, want hij stond met zijn rug naar hem toe. Maar hij draaide zijn hoofd een klein stukje, zodat hij uit zijn ooghoek Flavio kon zien. Geen slim plan, want hij voelde meteen de drang om naar hem toe te gaan enzijn armen om hem heen te slaan.

Flavio rekte zijn arm uit en pakte Michaels broekspijp in een stevige grip. "Michael.." Tranen stroomden nu echt over zijn wangen. Hij was bijna verlamd van angst. Als Michael dit zou doen.... dan zou hij niemand meer hebben behalve zijn familie. En hij mocht dan wel veel van hen houden, dat was anders. Familie was iets anders dan een beste vriend. "M- Michael." Zei hij, zijn stem vervormd door de tranen.

Micheal's standvastigheid glipte langzaam weg en hij begon licht te trillen. Tegelijk begonnen ook bij hem de tranen te stromen en voor hij het wist had hij een stap naar achteren gezet, zich omgedraaid en zat hij naast FLavio met zijn armen om de jongen heen geslagen. Hij snikte hartstochtelijk en drukte zich zo stevig tegen Flavio aan. Hij wilde iets zeggen en deed zijn mond ook open om dat te doen, maar het enige wat eruit kwam was wat gepiep, dus sloot hij hem maar weer.

Flavio knuffelde Michael en verborg zijn gezicht in diens schouder. "M- M- Mica doe dat nooit meer." Fluisterde hij dankbaar. EDe laatste tijd had neits hem gelukkiger gemaakt dan het feit dat Michael nu weer vann de rand was geggestapt en niet meer in gevaar was.

De tranen bleven maar over Micheal's wangen lopen, al werd het snikken al iets minder. ' Het spijt me.' Zei hij zacht. ' Ik wist gewoon niet meer wat te doen.' Hij beet op zijn lip en drukte zich zo mogelijk nog dichter tegen Flavio aan. 'Ik wil gewoon niemand meer pijn doen.' Zijn toon was verdrietig, erg verdrietig en er klonk een trilling doorheen.

Flavio nam Michael zo stevig mogelijk in zijn armen. "Micah, weet je het dan niet? Er is geen manier om mij meer pijn te doen, dan zelfmoord te plegen. Zelfs alle fysieke en emotionele pijn is minder dan dat." Hij verborg zijn gezicht in Michaels schouder. "Adam heeft me al in de steek gelaten en mijn hart gebroken. Als jij me ook nog zou laten vallen..." zei hij zacht.

Micheal glimlachte heel vluchtig bij het horen van de koosnaam die Flavio gebruikte. Eerlijk gezegd had hij niets liever dan dat Flavio hem zo noemde. ' Maar.... dat was niet mijn bedoeling.' Stamelde hij. Hij had niet gedacht dat Flavio nog zoveel om hem gaf, na de ruzie in de ziekenzaal. ' Het was nooit mijn bedoeling jou te laten vallen, ik wilde alleen jou niet in de weg staan.' Vervolgde hij zacht voor een betere uitleg.

Aurora zat tegen het houten bankje aangeleund. Met haar voet tikte ze het ritme van een liedje, terwijl ze mee neuriede. Haar lange, lichtblonde haren zaten in een lange vlecht, en aan de voorkant waren er verscheidene plukken uitgetrokken, voor een nonchalant effect. Ze had een wit, te groot effen t-shirt aan, dat half over haar schouder gezakt was zodat haar schouder van de bovenkant zichtbaar was. Ook had ze een broek aan die precies om haar benen zat. Om haar voeten zaten zwarte, afgetrapte legerkistjes. Er zat een scheur in haar broek vlak bij haar knie. Haar grijze schoudertas stond naast haar, en in haar mond had ze een pen, waar ze een beetje op kauwde.

Jake liep het dak op. Hij had eventjes de frisse lucht nodig van buiten maar had geen zin in de drukte van de tuinen of het bos waar iedereen nu kwam. Al snel zag hij een meisje zitten maar dat negeerde hij verder. hij ging zitten op een laag muurtje en keek naar de met wolken bedekte lucht.

Aurora was blijkbaar niet de enige die het idee gekregen had even op het dak te gaan zitten. Hij liep straal langs haar heen, en ging ergens zitten. Oké. In het voorbijgaan staarde Aurora hem vuil aan. Niet dat ze hem gewoon niet mocht, ze had van nature een nogal sarcastische blik. Ze zuchtte luidruchtig, en sloeg haar benen over elkaar heen, zodat haar schoen bijna uitviel.