Het dak

Jake hoorde wel dat ze zuchtte, alleen negeerde hij het. Hij had geen zin in gezelschap van mensen. Hij moest nadenken, en wel heel snel. De gedachten aan Ally maakte het al bijna onmogelijk om gewoon na te denken. Ze beïnvloedde elke keuze die hij maakte zonder dat ze het zelf door had. Ergens wilde hij dat niet toegeven, maar hij wist dat ook al gaf hij het niet toe dat het er dan nog steeds was.

Maud zat met een studie boek voor haar neus op het bankje en probeerde zich er heel erg op te concentreren. Iets dat hier opzich wel ging omdat het lekker rustig was maar Maud haar gedachte waren er gewoon niet bij. Ze bleef maar aan de ruzie met haar ouders denken. Ze haatte ruzie en al helemaal met haar ouders. Hoe erg ze die ook haatte, ruzie wilde ze niet. Helemaal in gedachte verzonken beet ze op haar lip en staarde in de verte. Niet echt iets zien maar gewoon voor zich uit staren.

Nick rende het dak op. Lucht. Het was vreemd hoe erg je af en toe naar lucht kon verlangen, zonder door te hebben dat dat zo was. Hij draaide een paar rondjes op het dak en zag toen een meisje zitten dat voor zich uitstaarde. Van een afstandje bekeek hij haar. Ze staarde voor zich uit alsof ze ergens iets zag, maar toen hij keek zag hij niets op de plek die zij uiterst interessant scheen te vinden. Er was niemand anders op het dak, dus Nick besloot maar gewoon naast haar te gaan zitten. Hij schoof naast haar en keek vanuit die positie nog een keer naar het punt waar ze naar staarde. "zie je iets?" vroeg hij toen, vrij plotseling.

Maud schrok zo erg uit haar gedachte op dat ze haar boek liet vallen.' Jeetje laat me nooit meer zo schrikken.' Kwam er hakkelend uit en ze keek even naar diegene die haar had laten schrikken. Het was een toch best leuk ogende jongen en hij zat naast haar. Hoe had ze het niet kunnen merken dat iemand naast haar was komen zitten.' En uehmm ik denk dat ik gewoon wat aan het staren was. Heb ik wel vaker.' Haar vinger friemelde wat aan haar shirt en ze was alweer helemaal vergeten waarom ze hier ook alweer zat of dat haar boek op de grond lag.

Nick bukte zich vrijwel meteen om het boek op te rapen. "zoals u wenst mevrouw" antwoordde Nick met een brede glimlach en hij legde het boek weer voor haar neer. "Ik ben Nickolas, zeg maar Nick" zei Nick met een scheve grijns, hij stak zijn hand uit. Het meisje zag er niet uit alsof ze heel veel sprak, maar dat was ook lang niet altijd nodig. Zelfverzekerd keek hij haar aan. Hij had geen problemen om met vreemden te praten, vond hij eigenlijk wel gezellig, vernieuwend. Dit meisje was niet iemand met wie hij normaal om zou gaan, maar wie zei dat hij altijd normaal moest zijn?

Maud keek even naar haar boek, ze had niet verwacht dat de jongen hem voor haar op zou rapen.' Dankje voor het oprapen van mijn boek en ik ben Maud aangenaam.' Haar stem was nog wel wat zacht maar dat zou altijd zo blijven zijn. Dat was gewoon hoe Maud was en dat zou als enige van waarschijnlijk haar hele doen en laten nooit maar dan ook nooit veranderen.' Ik moet eigenlijk toegeven dat ik Nickolas mooier vind dan Nick maar als je liever Nick hoort dan zal ik Nick zeggen.' Ze kreeg lichtelijke blosjes op haar wangen en beet gelijk op haar wang bang dat ze iets verkeerd had gezegd. Haar vingers draaide zich in haar shirt en ze wist zich niet helemaal een houding te geven. Ze was ook gewoon veel te onzeker en gespannen.

"graag gedaan" zei Nick met een grijns. "en zeg maar wat je wilt zeggen hoor, stef mag ook nog, ik luister naar alles" zijn moeder noemde hem stef, en zijn grootouders. Eigenlijk zijn hele familie, dat had zijn vader ook altijd gedaan. Hij merkte haar verlegenheid wel op, maar reageerde er verder niet op. "Hmm, mooie naam" zei hij, proberend haar wat meer op haar gemak te stellen. Ze sprak zachtjes, terwijl hij bijna schreeuwde voor zijn gevoel, dus bijna automatisch werd ook zijn stemvolume iets zachter. "Schrijf je?" dat was een wilde gok. Hij vond haar eruitzien alsof ze schreef, of piano speelde, dat kon ook. Haar opmerking over zijn naam paste ook bij een schrijfster, vond hij.

Maud schudde haar hoofd,' Ohh wat zou dat geweldig zijn, uren kunnen schrijven, in je eigen verhalen weg kunnen duiken en nooit meer terug komen. Maar nee als ik een pen op het papier zet komt er meestal alleen mijn naam uit en verder kom ik niet.' Ze grijnsde nog steeds wat onzeker maar toch wel wat meer dan daarnet. Ze leunde naar achter en keek naar de jongen met de naam Nickolas.' Maar doe nog maar een gok, even kijken of je me goed kan inschatten.' Ze pakte haar boek weer vast en begon een deuntje erop te tikken. Het was een gewoonte van haar. Ze kon eigenlijk niet meer anders, ze meost altijd iets in haar handen hebben of iets doen met haar vingers. Het was een soort zenuwtik en eigenlijjk kende ze zichzelf alleen maar met die tik. Zodra ze die tik niet meer heeft is ze dood of heeft ze iemand gevonden die zo goed voor haar was dat hij of zij al haar zenuwen wegnam. Maar Maud hoopte neit eens meer op zo'n persoon.

"Hmm, piano, of nee, viool?" vroeg hij al veel minder zeker van zijn woorden dan net. Hij negeerde het tikken van haar hand op de kaft van het boek, ookal kreeg hij even de drang ervoor te zorgen dat ze haar handen stil hield. Hij hield zich in en keek er niet eens naar. Hij was wel wat gewend. Zijn ogen keken haar twinkelend aan. Ze daagden haar uit. Wat zou zij denken dat hij deed? Er waren weinig mensen die hem goed inschatten. Ook hij leunde naar achteren tegen de leuning van het bankje (ze zitten op een bankje neem ik aan?). Dansen was niet waar zijn leven uit bestond, al zou hij dat soms wel willen. Zijn leven scheen uit ontelbaar veel ziekenhuisbezoekjes te bestaan. Zodra hij ook maar verkouden leek te worden dwong zijn moeder hem naar het ziekenhuis te gaan en het na te laten kijken. Morgen had hij weer een controle afspraak. Hij had er zo'n hekel aan, een siddering liep over zijn rug toen hij eraan dacht. De geur die er hing was misselijkmakend en de artsen enorm nep. Ze leken altijd enorm aardig, maar zodra hun dag in het ziekenhuis voorbij was gingen ze, lieten ze iedereen die er lag achter, alsof het heel logisch zou zijn dat die er morgen nog waren. Hij benijdde hen. Ze hoefden niet bang te zijn dat er iemand stierf terwijl ze er niet waren, het was werk, als ze de jas uitdeden waren ze normale mensen, normale mensen met een normaal leven, maar de mensen die daar lagen, die hadden de pech dat ze er moesten blijven. Natuurlijk wist hij dat ze alleen maar probeerden te helpen, natuurlijk geloofde hij dat ook. Hij wist ook dat het moeilijk voor die mensen zou zijn om zich te binden aan patiënten, ze zouden er zo veel kwijt raken. Maar van de andere kant, zouden ze er nog wel zoveel kwijtraken als ze iets voor hen zouden gaan betekenen? Wanneer was je een goede arts? Wanneer wist je dat de arts je neit in de steek zou laten als je daar lag?

Maud grijnsde nu nog wat breder en knikte,' Viool maar als ik zelf mocht kiezen zou ik voor dansen gaan. Ik weet alleen niet of ik er goed in ben. En aan jou lichaam te zien doe jij volgens mij ook iets met dansen. Zo niet, beschauw dat dan maar als een heel groot compliment.' ze begon zich alweer op haar gemak te voelen maar nog steeds waren haar onzekerheden er. Ze klakte even met haar tong en bekeek Nick zijn lichaam even haast on opvallend. Ja hij zag er inderdaad gewoon echt heel goed uit.

Nick werd uit zijn gedachten getrokken toen ze hem antwoordde. Hij grinnikte. "goed geraden, en alsnog bedankt hoor" voegde hij eraan toe. "Laat me maar eens iet zien" voegde hij er na haar woorden aan toe. Zij zag er ook niet slecht uit, zeker niet, maar hij was niet de jongen die smeet met complimentjes. Hij vond haar er ook niet helemaal uitzien als een danseres, misschien klassiek? Ballet of Jazz? De meeste danseressen droegen gewoon een joggingbroek en een wijdvallend shirt om hun dunheid te verbergen. Dansers hielden van wijde kleren over het algemeen, zo leek hun toch al tengere lichaam nog tengerder.

Maud werd knalrood en schudde haar hoofd.' nee ik heb nog nooit iemand laten zien hoe ik ddans. Je gaat me vast enorm uitlachen. Ik hou het wel gewoon bij viool.' ze beet op haar lip en trok haan benen bij elkaar naar haar borst toe. Daar sloeg ze haar armen omheen en legde haar kin op haar knieen.' maar ik zou jou wel een keer zien dansen. Wat voor stijl doe je?'

Nick begon te lachen. "Dat is ook weinig zelfvertrouwen" grinnikte hij. "laat je me wel een stukje viool horen dan?" voegde hij eraantoe. Ze zag er klein uit als ze zich oprolde tot een bolletje en hij keek vertederd naar haar alsof ze een paar jaar jonger was dan ze waarschijnlijk zou zijn. "Streetdance en ik laat het je niet zien, behalve als je samen met mij danst" grijnsde hij naar Maud. "Doe je klassiek?" hij had ookw el eens gehoord van electrische viool, dat was ook wel cool, maar het miste het klassieke tintje van de eingenlijke viool. En dat miste hij dan wel een beetje.

Maud knikte,' Ik heb ook een elektrische maar die mag ik van mijn ouders niet gebruiken. Net als dat ik niks anders dan klassiek van mijn ouders mag spelen. Ik zit nogal onder de plak bij mijn ouders. Daarom ben ik hier gekomen met viool en niet met dansen. In iedere vrije tijd krijg ik bijles voor de universiteit zodat ik binnen twee jaar de universiteit kan hebben afgemaakt. Nu hoor ik dit boek te lezen voor een SE maar ik heb hem al een paar keer 's avonds gelezen. Ik vertel het mijn ouders alleen niet zodat ik nog een beetje vrije tijd heb.' Ze glimlachtte maar je zag duidelijk dat ze het niet al te leuk vond.' En is goed, ik laat wel een keer wat horen en ik zal ook wel een keer met je dansen omdat ik toch wel benieuwd ben naar jou dansend.' Ze moest lachen om zijn blik naar haar alsof ze een kind van 10 was.' Hmm ik zie er weer klein uit zeker, gebeurd wel vaker.' Ze liet haar benen zakken en rechtte haar rug een beetje.

Nickolas knikte bij de laatste opmerking. "een beetje wel ja." Hij kon horen dat ze niet al te blij was met de bemoeienis van haar ouders. Hij kende het gevoel, maar aan de andere kant snapte hij het niet. Wat zou hij er wel niet allemaal voor gegeven hebben als zijn vader zich nu met zijn leven kon bemoeien. "Ik zou willen dat mijn vader nog de baas over me kon spelen" zei Nick zachtjes. Zijn gelaat was in een paar seconden helemaal veranderd. Zijn ogen waren groter en zijn gezicht bleker, hij was in elkaar gezakt als een vogeltje. Ja zijn vader was al lang dood, nee hij had het nog steeds niet verwerkt. "toch lijkt het me vervelend als ze zich met mij zouden bemoeien zoals ze het bij jou doen" en zijn oude ik was weer terug, een kort ogenblik van zwakte, wat net zo snel weer verdwenen was als het opgedoken was.

Maud had heel even haar hand op de jongen zijn schouder gelegd.' Jammer.' Daarna liet ze hem er toch wel weer vanaf glijden en knikte,' Mijn ouders beslissen alles voor mij. Wat ik draag, hoe ik mijn haar moet doen, welke vakken ik volg, wanneer ik huiswerk maak, hoe hoog mijn cijfer moet zijn.' Maud zocht in haar kleine tas die naast haar lag naar haar knuffeltje. Ze wilde hem gewoon vasthouden, snel haalde ze hem eruit zonder dat Nick het merkte en legde hem in haar schoot. Het boeide haar niet als de jongen haar zou uitlachen, Maud zocht altijd troost bij haar knuffel. Dubby was altijd bij haar en ze zou nooit zonder hem kunnen, het enige waar ze echt niet zonder zou kunnen. Het kleine beertje was duidelijk al heel oud maar toch zag het er nog mooi uit.

Nick keek verbaasd op toen ze het knuffeltje te voorschijn haalde, even twijfelde hij tussen lachen of weglopen, maar hij deed geen van beiden. Hij pakte het knuffeltje van haar schoot en pakte het zo vast als poppenspelers dat doen. Hij zwaaide met het pootje en deed alsof hij kon buikspreken, iets wat finaal mislukte. "hoe heet ie?" vroeg hij toen hij Maud het knuffeltje teruggaf. Nog steeds stond hij voor de vraag, weglopen of blijven zitten, allebei had gevolgen, maar hij besloot te blijven zitten. "hoe je je haar doet echt?" Nick stak als in een impuls zijn handen naar haar haar uit en raakte een pluk aan die naar voren gevallen was. Toen trok hij ze heel snel weer terug, niet zo goed wetend wat hij net gedaan had. Hij had met een knuffel geprobeerd buik te spreken, zat met een meisje te praten dat nog een knuffel had én hij streelde nog net niet haar haar.

Maud kromp wat ineen en keek naar de knuffel die Nick had gepakt.' Gek genoeg heb ik het nog een naam gegeven ook, Dubby. Maar als ik je kut voel is hij degene die de verhalen aanhoort zo hoef ik niemand ermee op te schepen. Sowieso heb ik niet veel mensen die echt naar me luisteren dus dan gaat het wel wat makkelijker met een knuffel. Sorry als je het kinderachtig vind maar that's how I am.' Haar stem klonk voor het eerst dit keer wat zekerder en je merkte dat haar houding wat veranderde. Ze leek wat zekerder van zichzelf, ging wat meer rechtop zitten en keek zelfs recht in de ogen van Nick.' En mijn haar valt toch best wel mee? Of is het echt zo erg?' Ze keek er even naar en liet haar vingers er even doorheen glijden. /oké vandaag zag het er niet heel erg goed uit maar ook weer niet super slecht.

ik weet zeker dat ik hem al af had, deze post dan, heb ik zo scheef gereageerd?
~~
Nick moest toch onbewust even glimlachen toen ze vertelde over haar luisterende oor. Hij kende het gevoel, hij zelf had altijd heel veel gehad aan de boxbal die in zijn kamer hing. Die luisterde goed en ving de klappen op als hij weer eens boos was. Het was een fijn idee dat de ander je niet tegen zou spreken, dat die ander niet zorgde dat je je nog slechter voelde dan je je al voelde. Hij vond het wel knap van haar dat haar hele gelaat veranderde als ze over haar knuffel praatte, ze leek zelfverzekerder, en dat vond hij een beetje raar, maar hij had er wel respect voor. "Ik vind het wel stoer dat je er zo over kan praten" zei hij terwijl hij haar bewonderend aankeek. "de meeste mensen zeggen niet zo snel dat ze een knuffel hebben, die ook echt bij hen hoort" dat was eigenlijkw at ze zei. "En je haar zit prima hoor, niets mis mee. Hij had wel erger gezien.

Maud grinnikte,' Nou het is niet dat ik zo trots ben op mijn knuffel, maar hij is een groot deel van mijn leven inderdaad. En dat is de enige waar ik niet onzeker over ben. Als iemand mij uitlacht om mijn knuffel kan het me dan nooit wat schelen. Al het andere waar ze me over uitlachen doet me pijn en maakt me nog onzekerder.' Ze beet op haar lip en legde het knuffeltje weer in de tas.' Laat me raden, jij vind me gestoord en probeert een excuus te vinden om bij me weg te kunnen? Zeg gewoon dat je nog iets vergeten was en ik vergeef het je. Dan kun je nu gaan zonder dat ik me slecht voel.' Dat was niet waar, als hij nu wegging zou ze zich verschrikkelijk voelen maar dan wist ze wel waar ze aan toe was met deze jongen voor haar.

Hij twijfelde nog steeds, hij was slecht in keuzes. Voor hem zou het niet heel veel uitmaken als hij nu ging. Maar hij zou wel moeten kiezen of hij haar graag als een vriendin wilde of dat hij voor altijd een soort vreemdeling voor haar zou blijven. Hij ging voor het eerste. Ze zag er betrouwbaar uit, aardig, lief. Hij vond het ook wel erg lullig als hij nu zou gaan. Hij had contact gezocht... "natuurlijk blijf ik!" zei hij terwijl hij haar plagend in haar zij porde. "wat denk jij nou, ik moet je nog zien dansen" grinnikte hij, als grapje. Hij vond haar aanwezigheid prettig, ze was iemand voorwie hij zich niet hoefde te verstellen. (ik denk dat ik hem over een tijdje laat crushen op haar). "lachen ze je uit dan?" vroeg Nick, geheel tegen zijn gewoonte in, bezorgd en belangstellend.

Maud zuchtte even opgelucht en lachtte toen met hem mee. Ze voelde zich op haar gemak en niet meer zo bang. Eigenlijk had ze ook echt gehoopt dat hij zou blijven.' Ik ben één grote nerd natuurlijk lachen mensen mij uit. En als ze erachter komen dat ik nog steeds een knuffel heb ben ik echt het lachertje.' Ze haalde haar schouders op alsof het haar niets deed maar ze wisten alle twee beter. Het deed haar wel degelijk iets.' Maar dat dansen euhmm ik weet echt nog of dat zo'n goed idee is. Ik bedoel ik weet niet eens wat voor stijl ik doe en of ik uberhaupt goed ben. Straks ben ik a ritmisch?' Ze keek hem met een lieve glimlach aan.
~~

Maud heeft een crush op Micheal maar ik vind Nick echt heel schattig.

ik vind dat hij ook een keer ongelukkig verliefd moet zijn, hij is nooit verliefd. (en ik w8 zoiezo nog ff, hij leeft nog niet zo lang)
~~
Hij legde zijn hand op haar schouder, als een soort steun. Hij was heel vreemd bezig vandaag, ik bedoel, hoe voorspelbaar was dat? "Ik vind je geen lachertje" zei hij alsof dat iets zou veranderen. "Je bent zoiezo niet a ritmisch, anders kon je geen viool spelen op deze school" zei Nickolas harder dan hij bedoeld had en alsof dat logisch was. Hij vond haar glimlach schattig, ze zag er nog jonger door uit en dat was niet eens iets slechts.

Maud glimlachtte en schoot ook half in de lach.' Oké misschien niet a ritmisch maar ik bedoel ik heb nog nooit aan iemand laten zien dat ik ook nog dans. Ik weet echt niet zo goed of het wel een goed idee is om mij naast jou te zetten tijdens dansen. Dan ga ik me dus echt heel slecht voelen.' Ze meende het wel maar toch kwam het er een beetje uit als een grapje. De hand van Nick voelde toch best fijn aan. Gelijk ging haar gedachte naar Micheal en ze kreeg het gelijk een beetje warm van binnen. er kwam ook een lichte rode kleur op haar wangen zonder dat ze het doorhad.

"Nou en?" Zei Nick, met een beledigd gezicht. "Jij hebt ook veel vertrouwen in mijn goedheid!" Hij grinnikte en haalde zijn hand van haar schouder, had niet door dat ze rood werd. Hij ging wat verzitten en keek haar aan. Hij vroeg zich af of ze echt zo slim was. Hij zelf faalde in enorm veel vakken, snapte er geen hol van, maar het maakte hem niet zo veel uit. Hij leerde er best veel voor, en dat was zonde van zijn tijd, maar daar bleef het ook bij.