Het dak

Brandon moest zijn best doen niet te lachen, hij wist heel goed dat het niet goed was. "Je hoeft niet aardig te zijn omdat ik jonger ben, ik kan best tegen kritiek hoor," zei hij terwijl hij de iPod weer in zijn tas deed en die omhing. Al leek het het meisje niet te kunnen schelen dat hij hier was vond hij het zelf prettiger een dans in te studeren als hij alleen was.

"Om eerlijk te zijn heb ik er niet zoveel van gezien." ze had niet eens de kracht om een excuus te verzinnen of iets dergelijks. Nu pas merkte ze echt op dat hij inderdaad jonger was dan haar. Haar blauwe ogen die de twinkeling miste die ze altijd gehad hadden, namen de jongen even in zich op.

Brandon haalde zijn schouders op, het maakte hem niet uit. Het was misschien zelfs beter, nu had ze al zijn fouten niet gezien. "Dat dacht ik al, het was niet zo dat mijn fouten nogal onopvallend waren," zei hij onverschillig. Hij had verschillende keren even moeten stoppen omdat hij niet precies wist hoe het nou verder ging. Gelukkig had hij morgen weer een training samen met de crew.

Jules zat op het dak en keek over het school terrein heen. Het was een mooie plek. Hij zat op het randje van het dak en controleerde regelmatig de positie van de andere leerlingen op het dak, zodat hij niet voor verassingen zou komen te staan. Hij bekeek de mensen die beneden voor de ingang krioelden en glimlachte, omdat hij hen kon zien, maar zij alleen zijn voeten zouden kunnen zien als ze omhoog keken, iets wat ze niet deden.

Ian slenterde een beetje over het schoolterrein op zoek naar een prettig plekje om te zitten. Hij deed zijn best, echt waar, maar tekstschrijven lukte maar niet. Je zou denken dat iemand met een soap-achtig leven als het zijne EN een psychische stoornis toch wel genoeg inspiratie zou hebben... well think again. Hij ging met een zucht zitten, een paar meter van een andere jongen af en begon te krabbelen. Bij hem zag krabbelen er nog steeds uit alsof een of andere middeleeuwse monnik de tekst had geschreven, maar toch.

Jules keek op toen hij iets zag bewegen in zijn ooghoeken, hij zag een jongen met een enorm kapsel en een kledingstijl waarvan zijn ogen bijna pijn gingen doen. Hij bekeek de jongen zonder schaamte van top tot teen. Hij had wel iets interessants. Zag er toch ook wel een beetje uit alsof zijn leven hem niet makkelijk gemaakt werd. Misschien vond hij het wel niet leuk dat hij nu naar hem keek. Maar dat vond Jules niet iets wat hem af zou schrikken, dus bleef hij de jongen onverstoorbaar bekijken.

Ian keek op,toen hij merkte dat iemand naar hem keek. Hij glimlachtte. "'sup dude?" Vroeg hijmet een kleine grijns.

Jules moest moeite doen te ontcijferen wat hij zei, omdat het niet ABE was (weet niet of dat bestaat) kon hij er niet veel van maken, maar uiteindelijk kon hij het ontcijferen. "Oh hoi" mompelde hij, terwijl hij weer weg keek en over de rand gluurde en naar de krioelende mensenmassa en slow motion onder hem keek. Het was vreemd want ookal was het overal altijd druk, niemand leek ergens heen te moeten.

Ian fronste een.beetje toen het zo lang duurde voor Jules reageerde. En toen vatte hij hem. Hij sloeg zijn notitieblok open op een nieuwe pagina en.krabbelde in schoon schrift (je weet wel, super sjiek met krullen en zoow, middeleeuwse stijl) "Zeg, ik kan het fout hebben, maar ben jij die blinde jongen?" Stond er nu zwart op wit. Hij glimlachtte en gooide het blok bij Jules op schoot.

Jules grinnikte om zijn actie en keek de jongen aan. "Niet blind, ik geloof dat ik het dan niet zou kunnen lezen" lachte hij. Hij wees op zijn oren en knipte voor een van de oren met zijn vingers. "Doof" was zijn verklaring. Het was dat de jongen het zo netjes vroeg. "maar als je nu van plan was me uit te schelden kan je meteen weggaan" voegde hij er met een harde uitdrukking aantoe. Die waren er namelijk al genoeg, mensen die hem daarmee aanspraken enzo.

Ian facepalmde. Hij krabbelde weer in het schrift. "Ik faal echt dat ik anders denj dan dat ik schrijf." Met een knipogende smiley erachter, wat er vaag uizag,met zo'n net handschift. Bij die tweede opmerking hield hij zijn handen defensief omhoog . Hin wist niet of hij beter kon schrijven, of dat de jongen een liplees talent had dus ging hij voor schrijven. "Dude, dat zou ik echt NOOIT doen.Ik vind het kut als mensen dat soort dingen doen." Zette hij netjes neer.

Jules schoot in de lach bij zijn opmerkingen. "Je kan best praten hoor" bijna had hij gezegd ik ben niet doof. "Ik ben niet blind" grinnikte hij, terwijl hij de jongen aan keek. "En ik vind dat ook, dus dan zijn we in elk geval met twee." hij keek naar het veel te nette handschrift van de jongen. "waar heb je zo netjes leren schrijven?"

Ian lachtte. "Okee dan praat ik wel, ben je op latere leeftijd doof geworden, want je kan wel goed praten, zeg maar." Bij die laatste opmerking glimlachtte hij. "Ik ben een nogal exentriek persoon, en er is een periode in mijn leven geweesd waarin ik mezelf nieuwe dibgen ben gaan leren, om mijn aandacht af te leiden van het gebrek aan gezelligheid thuis." Dat laatste deel kwam er luchtig uit, maar dat was het dus niet. "Mijn mieder is nogal gothic, dus er waren genoeg dingen in huis om het handschrift van over te nemen, een internet cursus kalligraferen heeft ook geholpen."

"Haha, dat heb ik nog nooit iemand horen zeggen" lachte Jules. "Jij kan ook goed praten" voegde hij er plagend aantoe. Hij kon wel zien dat hij exentriek was. En hij begreep dat het vroeger neit zo'n pretje was bij de jongen thuis. Maar hij zou er niet naar vragen. "Cool, ik ehb nog nooit gehoord van een moeder die gothic is, ik kan me voorstelen dat het dan niet zo gezellig is in huis."

Ian lachtte. "Dat valt wel mee, mijn moeder is best cool. En ze vind het niet erg dat mijn kamer eruitziet als een set uit een horror film. " Ian gaf de ander een knipoog. Hrt was wel waar. Het begon met de verchroomde 4eurklopper die eruitzag als een demoon met een ring van botten in zijn mond. Hij glimlachtte. "Ik ben trouwens Ian."

"Jules" zei Jules met een glimlach. "Je houdt van horror?" hij had een stiekeme passie voor horrorfilms. Ookal vond hij ze vaak doodeng, het was een soort kick elke keer als je iemand hoorde gillen. "Ik ben trouwens beter bekend als" en hij deed een soort beweging met zijn arm, waarna hij een keer met zijn vingers knipte. "Omdat ik het niet hoor als iemand me roept zegmaar, en dan zie ik het meestal eerder als iemand me roept in een menigte, snap je?"

~~
jij was bij barretje.

ik weet
---

Ian grinnikte en deed één falende poging het gebaar na te doen. "Dat kan ik niet. Amerikaans gebarentaal is wat om te leren, als ik klaar ben met russisch." Hij glimlachtte. "En ja ik houd van horror. Ik ben een goth\emo\whatever. Horror is hi-la-risch." Hij glimalchtte. "Ik zing trouwens, jij?"

Jules haalde een kleine fotocamera uit zijn zak en knipte een foto uit een rare hoek van Ian. "fotografie" grinnikte hij, terwijl hij de foto bekeek, hij vond hem wel mooi, een beetje raar, maar wel mooi. Hij maakte een nieuwe foto van de verschillende krioelende mensen onder hem, hij had al heel veel van dat soort foto's maar hij kon er geen genoegen van krijgen.

Ian glimlachtte en keek ook naar beneden. Zo veel getalenteerde mensen hier pp frankli. Zelf vond hij zichzelf wel goed, maar niet de beste. Als hij toch eens zelf wat kon schrijven... Maar nee dat kon hij niet.