Het dak

Dawn kwam voorzichtig overeind en liep richting het meisje. "Hoi.." zei ze zachtjes. Ze wist niet precies waarom ze naar het meisje toeliep, maar het was al gebeurd voordat ze er beter over na had kunnen denken. Aarzelend bleef ze staan, wist niet goed wat ze nu moest doen. Ze keek het meisje verlegen aan. Ze zag er knap uit, maar ook gebroken.. Ze voelde zich duidelijk niet gelukkig. Ze glimlachte een kleine verlegen glimlach naar het meisje..

Het was duidelijk dat Sahirah schrok van het de stem van het meisje. Maar ze ontspande al snel wat, dit meisje zag er niet heel bedreigend uit. Soweiso wist ze dat ze niet iedereen als een bedreiging moest gaan zien, maar probeer daar maar eens aan te denken als je jarenlang juist iedereen als een bedreiging zag. "Ehm hallo..." zei ze voorzichtig, zoals het het hoorde, maar ze durfde haar niet echt aan te kijken, in plaats daarvan bekeek ze kort het meisje even. Ze was slank, misschien een danseres?

~she's not a dancer.. Dit is Dawnie(:
~~
Ze glimlachte, maar wist niet of het meisje het zag want ze had haar blik alweer afgewend. "Mag ik hier komen zitten?" vroeg ze aarzelend en liep wat dichterbij. Ze zag dat het meisje terughoudend was, wat zou er aan de hand zijn? Het meisje leek haar wel aardig, ze was alleen een beetje... "Ik ben trouwens Dawn" aarzelend stak ze haar hand uit naar het meisje. Ze hoopte maar dat het meisje zag dat ze haar hand uitstak, anders stond ze een beetje voor lul.

~
let niet op die laatste zin, ik wist niets meerxd

oh sorry :3
=
Sahirah knikte lichtjes, niet dat ze een heel interessante gesprekspartner was. Totaal niet eigenlijk. Maarja het was haar keuze. Enkele seconde staarde ze naar de uitgestoken hand, voor ze bedacht dat het de bedoeling was om deze te schudden. O ja. "Sahirah." noemde ze haar eigen naam, of eigenlijk de naam waar ze het liefst genoemd mee wilde worden.

"Mooie naam" complimenteerde ze het meisje. Voorzichtig ging ze naast Sahirah zitten. Op veilige afstand, maar ook weer niet te verweg dat ze zou denken dat ze dacht dat ze een besmettelijke ziekte had. Zo probeerde ze Sahirah wat ruimte te geven, en hoopte dat ze nu niet opdringerig leek. Ze keek wat voor zich uit, wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze keek het dak rond, opzoek naar iets waarmee ze het gesprek op gang kon brengen. "wat een mooi weer he?" vroeg ze Sahirah. Geweldig, ze kwam niet verder dan over het weer te beginnen, ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Schaapachtig keek ze naar de lucht, die nog bewolkt was ook. Heel handig, nu zou ze ook nog wel denken dat ze neit goed snik was...

Sahirah probeerde dankbaar te glimlachen ij het complimentje, maar of het ook als een glimlachje over kwam? Toen het meisje over het weer begon, wist ze even niet wat te zeggen. Sowieso vond ze het behoorlijk koud buiten, maarja ze had dan ook geen grammetje vet omzichzelf warm te houden, en ten tweede verraste het onderwerp haar. Het was het soort onderwerp waar een oudere vrouw over zou praten met de nog oudere buurman, of iets dergelijks. "Beetje koud." sprak ze toen maar naar waarheid, terwijl ze even opzij, naar Dawn keek.

"Uh, ja klopt.." gaf ze toe. Ze keek voorzichtig naar Sahirah en glimlachte verontschuldigend. "Sorry.. Dat was een beetje een stomme opmerking" zei ze verlegen. Ze was echt heel slecht in gesprekken op gang brengen, of op gang laten houden. En Sahirah was zo te zien ook niet zo goed daarin, of ze had er gewoon geen zin in. "Ik hou wel gewoon mijn mond, en blijf hier zitten zodat je niet eens merkt dat ik er ben" zei ze daarom maar. Misschien dat ze dat wel fijner zou vinden..

haha dit gaat geloof ik niet echt een lange meet worden xD
-
Sahirah haalde haar schouders op, ze sprak tenminste dat was al meer dan zijzelf deed. Zij zat een beetje naar Dawn te staren, of naar het schooltterrein beneden. Hoe hoog zou het dak zijn? vroeg ze zich af, het waren enkele verdiepingen dus een meter of 40? Ze had geen idee. Met haar vingers gleed ze langs het afbladerende tuinbankje.

Dawn was verschrikkelijk slecht in lang stilzitten, dus stond ze op van het bankje en begon wat over het dak te strompelen. Ze bekeek de roze flamingo's, het graffitie werk op de muur en bestede zelfs aandacht aan de tegels van het dak... Die er niet zo geweldig uitzsagen eigenlijk. Ze liep naar de rand van het dak en tuurde naar beneden, ze zag allemaal kleine mensen beneden. Misschien stond Dennis daar wel, op dit moment... Ze ging op de rand zitten in kleermakerszit. Ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze naar het meisje kon kijken.. Ze was eigenlijk heel erg benieuwd naar het meisje maar ze durfde niets te vragen, dus bleef ze maar gewoon zitten omvervolgens weer op te staan en naar de andere kant te lopen. Ze zuchtte, ze wist het even niet meer.

New.
-
Evy zat op het dak, haar benen hingen over de rand, en ze lag op het koude steen. De nacht was niet erg koud, warm zelfs, voor een herfst avond. Ze wist niet precies wat het was, maar het leek erop dat de elektriciteit was uitgevallen in het grootste deel van de stad, en de sterren waren enorm helder vanacht. Ze zocht de sterrenbeelden die ze kende in de hemel, verbond de kleine, lichtgevende stipjes hoop met elkaar tot ze dingen vormden, dieren, figuren. Het was een rustgevend, fijn werkje, en zorgde ervoor dat haar drukke hoofd een beetje tot rust kwam.

Swan klom de trap op, het was niet eens koud in het wijde tuniekje wat ze aan had. Normaal gesproken zou je het ijskmoud hebben. Ze kon niet tegen kou en vooral niet als haar handen geel werden. Voor de zekerheid had ze een sjaal aangetrokken. Langzamerhand kwam het dak in zicht. Argg, er was nog iemand op het dak.
-
Sorry, facking kort maar wist nu even echt niks.

Evy duwde zichzelf op haar ellebogen overeind toen ze de zachte tikken van voetstappen achter zich hoorde, en ze draaide zich half om. Er stond een meisje bovenaan de trap, een meisje dat haar aankeek alsof ze het liefst zou willen dat Evy er niet zou zijn - wat opzich best mogelijk was. Maar Evy zelf liet zich er niet door afleiden, en keek het meisje rustig aan. Ze had niets misdaan, en zij was hier als eerst gekomen. Het meisje zou maar moeten zien wat ze ermee ging doen.

'Hoi, mooi uitzicht hè.' zei ze alsnog vriendelijk. Het meisje leek niet zo een bitch-type dus het was minder erg dat zij er was. Het leek een rustig type wat er niet een heel probleem van ging maken dat zij er ook was. Dat had ze wel vaker gehad. Als ze dan op mooie rustige plekken kwam en er was ook iemand, dat ze dan gewoon weggejaagd werd want het was hun plek. Ze kon niet tegen zulke soort mensen, die waren echt verschrikkelijk. Zonder enige aarzeling liep ze over het dak naar de rand waarop ze ging zitten. Er streek een licht briesje langs haar bungelende benen, wat was de natuur toch heerlijk.

Evy ontspande een beetje toen ze zag dat het meisje naar haar glimlachte. Evy knikte. 'Het is prachtig.' Zei ze vol overtuiging. Nu glimlachte zijzelf ook. Opnieuw streek er een briesje langs haar gezicht, een briesje dat haar haren deed opwaaien, en haar glimlach verbrede zich een beetje. Haar benen zwaaiden een beetje heen en weer, en ze keek naar beneden. Het zou een rottig eind vallen zijn, en voor de zekerheid schoof ze iets op.

Flavio zat als een zielig hoopje mens op de rand van het dak. Zoals oveal werd hij vergezelfd door een stomende mok koffie in zijn handen en een thermoskan aan zijn zijde als zijn enige vriend. Zijn telefoon was afwezig. De iPhone lag eenzaam op zijn kastje. Tranen stroomden weer ove zijn wangen. Hij wist niet hoe lang hij zichzelf nog wakker zou kunnen houden mete enkel koffie, normaal had hij een heel braaf slaapritme en nu zat hij al minstends 30 uur zonder slaap. En dat kon je zien.

Lauren liep het dak op, ze was een beetje down sinds het uit was tussen Flavio en Adam, het beïnvloede haar gewoon heel erg. Toen ze Flavio zag zitten liep ze naar hem toe, haar emotie leek verdwenen, maar toch toen ze hem zag vloog er een vlaag van woede door haar heen. 'What, the hell, is wrong with you?' vroeg ze hem, met woedende stem, en haar ogen waren tot spleetjes geknepen.

Flavio veegde nog wat tranen van zijn wangen en nam nogneen slook koffie. Hij moest de slaap op afstand houden. Slaap bracht dromen, dromen over hoe goed het was vóór hij het uitmaakte. Wakker worden was een hel. Maar hij moest volhouden en niet jankend terugrennen naar Adam. Het was beter zo, op deze manier was Adam veilig. Op deze manier hoefde hij niet te lijden. Hij dacht aan de blauwe plekken die nog steeds zijn eigen huid sierden. Hij wilde Adam dit besparen.

Toen hij geen antwoord gaf, werd ze alleen maar bozer. 'Ik vroeg je wat!' tetterde ze in zijn oor en ze schudde hem door elkaar heen. Wat was er mis met hem? Hij had Adam zoveel pijn gedaan, en hij zat hier nu alleen maar heel chill koffie te drinken.

Flavio knipperde slaperig en leek even te moeten denken voor hij realiseerde wat er aan de hand was. Hij wreef in zijn ogen, die rood waren van het huilen. "Hoi Lauren." Zei hij zacht, zijn stem was rauw van het huilen. De enige reden dat hij hier op de reanpd van het dat zat in plaats van binnen was omdat een bezorgde tekeleraar hem naar bed had gestuurd. Hij was dus hierheen gegaan om de slaap te ontlopen. De tekenleraren die bekend met hem waren waren bezorgd. Het vrolijke lieve jochie dat maare al te graag landschappen en bloemen tekende in zijn veije tijd was nu zielloos naar het papier aan het staren. Als hij aan het tekenen was, kwamen er dingen op het papier die erg erg donker voor zijn doen waren.

Lauren was heel even van haar stuk gebracht, door zijn slaperige reactie, maar bedacht snel weer dat deze jongen de schuld was van Adams verdriet. 'Ik vroeg wat er mis met jou was' zei ze boos, en ze sloeg haar armen over elkaar, waarna ze hem woedend aanstaarde.

Flavio keek haar even aan voor zijn hoofd de vraag inhaalde en een andwoord kon formuleren. "Lauren, het is beter zo." zei hij zacht. Hij deed nu geen poging meer om de tranen weg te houden. Hij zette zijn mok neer en sloeg zijn armen om zijn knien. "Het is betere zo" herhaalde hij zachter, voornamelijk tegen zichzelf. Dat moest hij onthouden. Het was zo beter. Nu zouden ze Adam niets doen. Nu was Adam veilig.

Lauren keek hem even sceptisch aan, ze had alles verwacht, behalve dat. Ze ging naast hem zitten. 'Als ik jou zie, en als ik Adam zie, denk ik dat dat niet zo is' zei ze koppig, en ze ging even met haar hand door haar lange blonde haren.

Flavio schudde zijn hoofd. "Ik kan het niet uitleggen." hij mócht het niet uitleggen. De dreigementen waren erg duidelijk geweesd. Breek met hem of we breken hem... Als je ooit je mond open doet.... Nee, hij kon het niet vertellen. Hij haalde schokkerig adem en gimg met een hand door de krullen die niet zoveel meer krulden als anders."Het is gewoon beter zo"

Lauren was van haar stuk gebracht. Ze pakte zelf ook een kopje koffie. 'Maar Adam wil het zo graag weten, hij gaat echt kapot zo' zei ze, en ze merkte dat haar stem begon te trillen. Waarom kon ze niks doen, zonder bijna in huilen uit te barsten? Snel nam ze een slokje koffie.

Flavio schudde zijn hoofd. Net toen hij de tranen weer had terugedrongen moest ze zijn naam weer noemen. Hij moest een paar keer diep adem halen voor hij weer verder kon praten. "Ik kan het niet zeggen, niemand niet." Zei hij zacht. Hij klonk nu werkelijk een beetje bang. "Het zou toch geen idee maken. Ik kan wel zeggen dat het niets met Adam te maken heeft." Het laatste deel was zachter. Op deze manier hoopte hij het voor Adam weer een beetje makkelijker te maken.