De fontein

Voor de school is er een groot stuk met paden die allemaal richting verschillende plekken leiden. Verder is er gewoon heel veel gras. In het midden van dit, staat een prachtige, ronde, grote fontein. Er staat een hele grote adelaar met zijn vleugels gespreid waarvan water uit zijn vleugels lijkt te druipen. Er is een grote rand waar je kunt zitten en er staan ook twee bankjes omheen. De fontein ligt bezaait met muntjes en in de avond gaan er lichtjes branden in allemaal verschillende kleuren. Het water is schoon, maar er wordt verzocht niet aan te drinken.

Regels: Liever niet van het water drinken, niet de fontein ingaan, niet het water vervuilen.
Personen: Rond de fontein zullen er ongeveer 14 mensen passen en nog 4 op de bankjes, dus 18 ongeveer.

Reed was die dag heel (bijna onmenselijk) vroeg opgestaan en had met veel vallen en opstaan zijn schildersezel tot bij de fontein gezeult. Na een stuk of wat schetsen gemaakt te hebben terwijl hij wachtte tot de zon echt opkwam, zat hij nu dan eindelijk met een kwast in zijn hand. De zon scheen van achter hem op zijn krullen en maakte dat het water prachtig schitterde. Met een uitdrukking van uitertste concentratie op zijn gezicht mengde hij zijn kleuren en bracht die met alle zorg aan op het doek dat op zijn ezel stond. Het was wel duidelijk dat hij hier al een tijdje zat, als je keek naar de vegen verf die zijn gezicht, handen en kleren in gelijke mate bedekte als het doek zelf.

Als je niet meer kon slapen, en even de badkamer ging inpalmen, kon je er op zes uur 's ochtends fris genoeg uitzien, vond Emmalynn. Emmalynn zat met Star Wars Lego te spelen. Anakin in een ruimteschip. Ze vermoedde dat het het ruimteschip was van toen hij negen jaar was en die ene race speelde. Oké, dan was het niet compleet, maar het was leuk om met Anakin te spelen. Het verhaal van Anakin was best een triest verhaal, maar het was ook wel geweldig verzonnen. Hartverscheurend gewoon. Ach, ze speelde er dus een. Misschien kinderachtig, of wist zij veel wat. Het was leuk. Ze zat aan de fontein, op één van de bankjes. Niet lang, was er sinds exact twaalf seconden.

Toen ging er een meisje op een van de bankjes op de fontein zitten en ze scheen Reed totaal niet op te merken. Reed beet even op zijn lip terwijl hij van zijn schildering naar het meisje keek en weer terug. Uiteindelijk besloot hij dat hij de schildering een andere keer wel af kon maken, hij had het beeld nu toch in zijn hoofd, dus legde hij zijn kwast weg en pakte hij zijn schetsblok dat hij naast zich neer had gelegd toen hij was begonnen met schilderen. Met losse hand begon hij een studie te schetsen van de handen van het meisje en het speelgoed waarmee ze speelde. Een lichte glimlach lag om zijn mond terwijl hij bezig was. Het was niet zo zeer een geamuseerde glimlach, meer een soort vertederde glimlach, eentje die liet zien hoe leuk hij het vond om zoiets tochwel unieks te mogen aanschouwen en vastleggen.

Emmalynn zou totaal niet hebben doorgehad dat ze werd vastgelegd op papier. Zwart op wit. Misschien grijs op wit. Of baluw op wit. Welk potlood of pen of wat dan ook hij gebruikte. Ze zou het totaal niet zouden hebben doorgehad als ze haar hoofd niet had opgericht, aangezien Anakin toch ooit omhoog moest komen. Goed. Ze zag dus half en half dat een jongen over een schetsblok was gebogen. Oké, en een glimlach had. Oké. Kon ze mee leven. Met een glimlach tekenen. Oké, kon ze bevatten. Moest lukken om over heen te komen. Als ze het over dried agen al niet vergeten was.

Dwight staarde naar de munten in de fontein, hij had zijn geestwerende munt in het water laten vallen en dit was geen goed teken. Hij moest hem zo snel mogelijk terugvinden voor hij te lang onbeschermd was. Waarom moest hij juist dat voorwerp laten vallen in een fontein vol munten? Hij had geen idee, een ding wist hij wel zeker: Het was geen goed teken.

Lauren liep zelfverzekerd naar de fontein. Ze voelde zich goed vandaag, nerdbril, kort broekje en hoge hakken. Toen ze bij de rand van de fontein aan was gekomen boog ze voorover en keek in het water waar allemaal munten in lagen. Hoe dom waren die mensen? munten konden helemaal geen geluk brengen, het waren levenloze objecten. Ze keek naar de jongen naast haar die duidelijk wat zocht. "Lukt het" vroeg ze terwijl hij met een moeilijk gezicht in het water tuurde.

"Niet bepaald..." zei Dwight toen hij voor de zoveelste keer de vierkante meter onder zijn neus afging. "toevallig een munt gezien van zo'n 2 cm breed, koperbruin met beschermende symbolen erop?" vroeg hij voor de zekerheid aan haar, ook al betwijfelde hij dat het meisje zijn munt gezien had als hij hem zelf al niet kon vinden. hoe kon hij zoiets kostbaars kwijtraken?

Lauren keek hem lachend aan. "Ja, daar, en daar en daar" zei ze terwijl ze al de muntjes in de fontein aanwees. Ze was bijna nooit serieus en maakte ook hier weer een grapje van. Ze ging met haar benen gestrekt op de rand zitten en sloot haar ogen. Ze wou dat haar benen wat sneller bruin werden, maar het duurde altijd vreselijk lang, daarom droeg ze zo snel als kon een kort broekje.

Dwight zuchtte "Niet jij ook al..." hij werd gek van mensen die hem en zijn... gewoontes belachelijk moesten maken, dus hij was anders, wat dan nog. Hij staarde weer in het water tot zijn geliefde munt hem opviel en hij hem uit het water probeerde te vissen, niet de moeite nemend zijn altijd lange mouw van zijn altijd warme jas op te stropen, hij moest en zal die munt terugkrijgen. Hem tussen deze munten uitvissen was lastiger dan hij had verwacht, zijn bewegingen maakten trillingen in het vergrotende water waardoor het onmogelijk was om te zien welke munt degene was die hij zocht.

Lauren bleef glimlachen. Snel en behendig stak ze haar hand uit het water en pakte de munt eruit die de jongen probeerde te pakken. "Alsjebl... O nee, mijn horloge" . Ze was zo vreselijk slim geweest om haar rechterhand in het water te steken, maar dat was ook de hand waar haar horloge aanzat. Ze sloeg het water er een beetje uit en droogde hem af, binnensmonds vloekte ze zachtjes.

Dwight grijnsde breed. "Bedankt, als hij het niet meer doet, kan je de mijne hebben..." Hij was haar zo dankbaar voor het terugvinden van zijn munt. Hij wist alleen niet zeker of ze het horloge met de 4 wijzers zou begrijpen noch ooit aandoen. Toch haalde hij het van zijn pols af zodat ze er over na kon denken, het horloge was niet zo belangrijk voor hem als de munt, en zij had die teruggevonden ten koste van haar eigen horloge, dit was het minste dat hij kon doen.

Lauren schudde van nee. "Nee, dat hoeft niet hoor, ik heb er veel meer" zei ze terwijl ze haar eigen horloge in haar tas liet glijden. Toch bekeek ze het horloge van de jongen, het had vier wijzers en ze keek verward. "Waarom vier wijzers?" vroeg ze hem terwijl ze het horloge teruggaf en hem onbegrijpend aankeek. Ze gooide haar blonde haar over haar schouder en droogde haar hand af aan een zakdoekje dat ze in haar tas had gevonden.

Dwight grijnsde "Dagen, Uren, Minuten en seconden..." legde hij uit terwijl hij zijn horloge weer om zijn pols bond, eigenlijk was het heel simpel maar het was even wennen om zo klok te kijken, hij kon nu namelijk ook niet meer op een normale analoge klok kijken omdat hij steeds vergat welke wijzer nou wat aangaf. "Nogmaals bedankt..." zei hij terwijl hij de munt afdroog aan zijn jas en deze daarna in zijn zak liet verdwijnen.

"O" zei Lauren toen ze het begreep "Handig". Ze glimlachte naar hem. "Waarom is die munt zo belangrijk dan?" vroeg ze hem. Ze had hem geholpen en nu wou ze wel weten waarom. Uit haar tas pakte ze een flesje flugel en ze nam een slokje. Het smaakte echt vies, maar gaf haar wel een kick. Ze stopte hem weer in haar tas en glimlachte naar hem. "O, wil je ook?" vroeg ze hem, ze bedacht dat het onbeleefd was geweest hem niks aan te bieden.

Dwight zuchtte, dit was het punt waarop hij het uitlegde en de persoon waaraan hij het uitlegde hem uitlachte "Niet lachen, alles wat ik zeg is bloedserieus." Begon hij "Nee dank je, ik hoef niets..." zei hij tussendoor voor hij met de uitleg begon. "Het is een geestafwerende munt, net zoals het zout wat je vast wel eens op een van de drempels bent tegengekomen, mensen blijven er doorheen lopen..." Hij hoopte dat dit genoeg informatie had, hij had geen zin om het allemaal aan het meisje dat hij amper kende uit te leggen. "Ik heb zekere ... gewoontes waarbij je dat soort voorwerpen zeker nodig hebt..." voegde hij er toch maar aan toe.

Lauren knikte. "Oké" zei ze. Het kon haar niet zoveel schelen als hij niet meer wou vertellen, iedereen mocht lekker doen waar ze zelf zin in hadden. "En wat is jou talent?" vroeg ze hem terwijl ze hem zorgvuldig opnam. Misschien een schilder? Of zanger? Ze kon er niet zo goed achter komen, nou ja ze zou het wel uit zijn mond horen.

Dwight grinnikte "Ik speel viool, maar ik heb deze school niet zelf gekozen, mijn moeder wilde het graag en ik wilde dat ze ergens trots op kon zijn als ze aan mij dacht..."legde hij droogjes uit, al deed het pijn om te denken aan zijn moeder, die duidelijk vond dat hij een freak was, te minste, zo dacht hij er over.

Lauren knikte. "Ow" kwam er uit haar mond, het moest vreselijk zijn om zo'n moeder te hebben. "Maar je moet toch heel goed zijn, anders was je niet aangenomen" zei ze met een lachje en met haar vingers maakte ze figuurtjes op de rand van de fontein terwijl ze na dacht over haar eigen jeugd, en hoe perfect die eigenlijk geweest was.

Dwight lachte kort en eigenlijk vreugdeloos. Ïk speel al sinds dat ik vijf jaar oud ben, dus ja, ik ben best goed..." Hij hoopte uit alle macht dat ze hem vooral niet zo vragen of hij iets wilde spelen, hij wist dat hij uiteindelijk ja zou zeggen en haar mee zou nemen naar de dichts bijzijnde viool.

New (als die meet nog verder zou gaan, sorry)
-------
Ynary zat met haar knieen opgetrokken op een van de bankjes. Naast haar lag een compleet natuurgetrouwe tekening van de fontein voor haar, helemaal af vond ze hem nog niet, maar ze was al ver genoeg om hem af te maken zonder de fontein ook echt te zien. Haar blik was gericht op de druppels water die in het bassin kletterde. Ze zat nu al een tijdje zo haar gedachten de vrije loop te laten gaan. De paar mensen die een tijdje geleden nog op de bankjes en de rand van de fontein hadden gezeten waren intussen al vertrokken. Iets dat niet heel raar was aangezien het al aan het schemeren was. Maar ookal begon het al wat kouder te worden voelde Ynary niet de neiging om weg te gaan.

De fontein leek een rustgevende uitwerking te hebben op veel mensen. Tenminste dat kon Emmalynde zien als ze vanuit het raam naar buiten keek. Mensen ontspanden door het gekletter van het water. Emma besloot een kijkje te gaan nemen en van de rust te genieten. Of misschien kwam ze wel iemand tegen met wie ze even kon praten. Ergens had ze daar wel behoefte aan, na een hele dag vol nieuwe indrukken. Toen ze naar de fontein toeliep merkte ze dat er inderdaad een meisje op de rand zat.

Ynary keek maar heel even op toen er iemand aan kwam lopen. Al zorgde dit er niet voor dat de starende blik in haar ogen verdween, het kostte haar altijd weer wat moeite die te laten verdwijnen als ze er even in had gezeten. Wat tot gevolg had dat ze eigenlijk best vaak met deze blik rondliep, aangezien ze tijdens de lessen meestal met haar gedachten ergens anders was en haar blik op een willekeurige plek op de muur had gericht.

Emmalynde ging naast het meisje op de rand van de fontein zitten en trok haar benen op. Terwijl ze dit deed zag ze de tekening die naast het meisje lag. Hij was goed. Heel goed. De fontein was duidelijk herkenbaar, maar met nog een paar extra schaduwen en schitteringen zou het plaatje helemaal af zijn. Emma draaide met haar knieën naar de fontein toe. Ze liet haar voeten zakken tot ze het frisse wateroppervlak raakten. Ze wist dat dit waarschijnlijk verboden was, maar het kon haar eigenlijk niet zoveel schelen. Ze bekeek het meisje nog eens goed; aan haar ogen kon ze zien dat het meisje veel verdriet geleden had, maar emmalynde was de laatste die daarnaar zou vragen.

Ynary had het liefst alles, inclusief het meisje, om haar heen genegeerd. Maar nu ze naast haar zat ging dat moeilijk. Na een paar keer met haar ogen geknipperd te hebben leek het weer alsof ze ook echt zag wat er om haar heen gebeurde. Met een licht geforceerde glimlach keek ze naar het meisje naast haar. "Heey," zei ze zachtjes. Het leek wat op fluisteren, maar je zou haar waarschijnlijk nog niet verstaan als je vlak naast haar stond wanneer ze fluisterde, soms vond ze het vervelend dat ze zo'n zachte stem had. Maar ze had al heel lang geleden opgegeven het proberen te veranderen.