De fontein

Sahirah had er ondertussen zelf genoeg an gehad. Inplaats an het meiisje aan te vliegen draaide ze zich om. "Nou dat zie ik dan wel." zei ze ongeïntresseerd, hoewel het niet echt klopte qua antwoord. Voor haar gevoel was er niemand, was het haarzelf tegen de boze buitenwereld.

Emma keek het meisje na, niet in staat achter haar aan te gaan. Niet in staat zich überhaupt te bewegen. Ze liet haar gaan. Ze liet haar los.

Sahirah zat op een banje tegenover de fontein die in het donker opviel door zijn kleuren. Zoals gewoonlijk droeg ze een sewater maat XL, haar hele handen waren verdwenen in de mauwen terwijl ze haar armen om haar opgetrokken knieën had geslagen. Ze voelde zich rot, ze had een roes nodig maar kon er niet aan komen, ze kon alleen het schoolterrein af onder begeleiding, en dat ging hem dus niet worden. Ook had ze Matt, de enige die haar behandelde alsof ie een beetje om haar gaf, al dagen niet meer gezien. Waarschijnlijk had hij haar toch maar niks gevonden en was er weer vandoor gegaan. Tja, eigenlijk begreep ze het ook wel, zo'n gezelschp was ze ook niet.

Ian kwam aanlopen. Hij was net terrug van zijn werk, en zijn haar zat nog in een paardestaart. Het was zo'n typisch jongens-paardestaartje, zijn haar was net lang genoeg om een st5aartje te maken, maar die was dan ook maar 5cm lang, op zijn langst. Aleen om zijn haar uit zijn gezicht te houden. Ook was zijn kleding nog half omgewisselt. Hij had steam-punk goggles in zijn haar en een ouderwetse sleutel aan een ketting om zijn nek. Het waren toch de leren vingerloze handschoenen en het steampunk hirloge om zijn pols die het meest out of charakter waren.

lang leve google om op te zoeken wat het was xd
-
Sahirah merkte Ian niet echt om, ze zag wel wat n haar ooghoek maar haar hersens registreerde dit niet, nee haar aandacht ging vooral naar het water dat als hypnotiserend werkte. Het was een mooie fontein en het gaf bijna wat magisch zo in het donker, alsof het uit een andere wereld kwam. Natuurlij kwist ze dat dt niet waar was, maar dromen was best fijn voor een keertje.

you srsly didn't know steampunk? I'm ashamed of you XD
----
Ian draaide zich om toen hij Sahirah zo zag zitten. Hij glimlachtte en ging naast haar zitten. Hij stak zijn hand uit en liet een hand vol 1 cent muntjes in het water vallen., Het waren er iets van 50, maar zorgden wel voor het nodige effect. Hij lachtte zachtjes, "Had ik altijd al willen doen." Merkte hij op, niet echt voor Sahirah, maar gewoon om maar de stilte te breken.

Sahirah merkte Ian op toen hij naast haar kwam te zitten, haar mondhoeken krulde iets op, maar een echte glimlach was het niet te noemen. Ze keek even geschrokken naar de enorme hoeveelheid geld (kennen ze 1 cent in amerika?xD)dat leek te verdwijnen. Geld dat ze nu best wel zou willen uitgeven, tot ze merkte dat het niet meer was dan een flinke hoeveelheid 1 cent. "Het ziet er leuk uit." antwoorde ze terwijl ze naar de muntjes keek die langzaam naar de bodem zonken, "Hoe kom je aan al die 1 centjes?"

geen idee, vanaf nu wel XD
----
Ian glimlachte naar haar. "Ik ben net terrug van mijn werk, dat verklaart waarom mijn haar in een staart zit." Hij glimlachte. "Cory, en ik hebben een deel van ons geld uitgewisseld voor kleingeld uit de kassa. Ik vraag me nog steeds af wat zo'n grote hoeveelheid muntjes in die kassa deed. Blijkbaar betalen onze klanten erg erg precies." Hij lachtte zachtjes en speelde met de sleutel die aan de ketting om zijn nek hing.

Sahirah keek naar het staartje wat haar eigenlijk nu pas opviel. Het gaf een apart effect door zijn manier van verven. "Waar werk je?" vroeg ze voorzichtig, misschien had ze het kunnen weten, maar ze was de vorige keer niet helemaal bij kennis geweest. Dus sommige informatie hadden haar hersens niet helemaal bereikt.

Ian glimalchtte. "Ik werk ik een winkel genaamd Horrorween. Het is een drie hoog pand een eind van het centrum vandaan. We verkopen kostuums, kleding voor nou ja alle stijlen, fopartikelen, maskers de hele shit, we meotne het vooral van halloween, carnaval en alle goths, emos, punks steampunks en cosplayers in new york hebben. Maar hij blijft draaiende." Hij glimlachte naar haar. "Maar wat was je aan het doen op deze mooie heldere middag bij deze fontein"

het is avond
-
ahirah knikte, ze vierde zelf sowieso al geen halloween, op de straat had je er niet zoveel aan. Het was eigenlijk alleen leuk als je verkleed naar een feest kon, iets wat ze nu niet eens echt meer zou durven. "Gelukkig maar." zei ze, alleen al bij de beschrijving vond ze het goed passen bij Ian. "Niets eigenlijk." zei ze met een lichte zucht door haar stem. Nee ze zat en staarde, was niks dus.

ssssssssssst.
----
Ian prikte haar plagerig in haar zij. "Je deed niets? Dus je was ook niet ana het leven, of dood aan het zijn, of aan het ademen?"

Sahirah schrok van de prik in de zij, waardoor ze uit reflex iets opzij schoof. Het was bij haar gewoon een instinctieve reactie geworden. Ze keek een beetje vragend opzij, toen hij opmerkte of ze ook niet leefde of dood aan het zijn was. Soms duurde het even voor grapjes doordrongen. Ze was de persoon geweest die dacht dat Ameria een koningin had door een grapje. Niet heel slim. "Ohw." zei ze oten met een begripend knikje. "Ademen nog net wel." ze glimlachte flauwtjes, terwijl ze weer van de fontein naar Ian keek,.

Ian glimalchtte. "Mooi, het zou zonde zijn als je dood ging. Elke dode is er immers een te veel. En ik ben niet meer opvallend als ik anar een begravenis ga, daar draagt iedereen al zwart. Ik zou dan altijd nog in het bloedrood kunnen...." Zijn gedachten waren afgedwaald naar zijn kledingkast. What to wear if you want to be diffrent on a funeral. Het was een interessant ideetje.

Sahirah was eigenlijk nooit op een echte begravenis geweest. Ja ze had wel doden gezien in de tijd dat ze op straat liep, maar was nooit naar een begravenis gegaan. "Of wit?" opperde ze, viel lekker op tegen al die zwarte pakken dacht ze. Ze haalde haar armen om haar knieën vandaan en stopte ze in plaats daarvan in haar shirtzak.

Ian schudde zijn hoofd. "Ik heb niet echt wat met wit. Dan lijk ik te bleek, en het vloekt met mijn bleke haar. Ik houd me meestal niet aan vloekende kleuren en zo, maar wit en bleekblond kan niet. En wit past neit echt bij me. Nee ik ga liever in kleur dan dat ik meedoe aan de zwart-wit façade. Zou je het erg vinden als ik in kleur op je begravenis zou komen?" Hij kee haar vragend aan. Deze vraag was eng serieus gesteld.

Sahirah haalde haar schouders op, "Ik zal er toch niks van merken." merkte ze slim op, ze vond het niet eens raar dat hij het vroeg, dat hij er vanuit ging dat ze het waarschijnlijk niet lang zou maken. Dan was ze tenminste van het leven af, en zou er tenminste een iemand komen, dat vond ze eigenlijk best een eer. Bedacht ze zich.

Ian glimalchtte. "Mooi, dan kon ik in Neon kleuren anar jouw begravenis. Mocht er een leven na de dood zijn, probeer dan vooral mee te kijken. Ik denk dat mensen hilarisch gaan reageren. Dat is het het minste dat ik kan doen, je aan het lachen maken als je eenmaal dood bent." Dt was misschien een van de meest vreemde dingen die hij ooit had gezegd. Hij liep de zin in gedachtn nog eens langs. Jupps geen fouten gemaakt.

whaha geweldig gesprek dit xD
-
Sahirah knikte, "AFgesproken." er was zelfs een glimlachje op haar gezicht verschenen. Wat er naar het leven zou zijn, geen idee, maar ze zou er proberen te zijn. "Moet je wel even zwaaien." zei ze zo serieus dat het lachwekkend was. "Hoewel je mij waarschijnlijk niet zal kunnen zien..." bedacht ze zich al pratend.

Ian knikte. "Ik zal ergens heen zwaaien, al moet je me het natuurlijk neit kwalijk nemen als ik de verkeerde kant op zwaai. Mocht ik morgen overlijden worden, dan verwacht ik van jou natuurlijk hetzelfde." hij glimlachte naar haar.

Sahirah grinnikte, "Afgesproken, als je genoegen neemt met een sweatshirt dan." zei ze terwijl ze hem weer even aankeek, eigenlijk vond ze zijn rode ogen opvallend normaal worden naarmate ze Ian langer leerde kennen.

Ian knikte. "Ik zou genoegen nemen met enkel felroze lippenstift, dus don't worry." Hij gaf haar een knipoog. "Maar anyway, ik meot jou nog steeds een keet zien dansen weetje. Ik ben nu wel nieuwschierig geworden. Jij hebt mij wel een stukje horen zingen."

Roze lippenstift, door haar verleden had ze er net als aan rode lippenstift langzaam een hekel aan gekregen, maar voor Ian zou ze het wel opdoen. "Toch handiger als je morgen niet onder een bus loopt, geeft zoveel gedoe" zei ze met een lachje op haar gezicht. Met haar hand ging ze kort door haar haren, "Echt waar, zo bijzonder is het niet hoor..." zei ze vorozichtig. Ze wist nite of ze het wel durfde, om voor een jongen te dansen, n het donker, alleen. Niet dat ze Ian zo inschatte, maar gewoon omdat dat in haar systeem zat.

Ian knikte. "So, so true" Hij glimlachte. "Ik weer namelijk nog steeds niet wat er op mijn steen moet komen weetje." Hij gaf haar een knipoog. Toen ze zo ongemakkelijk deed over het dansen deed hij zijn handen in een soort defensieve manier in de lucht. "Het hoeft niet hoor, als je het niet wilt." Hij glimalchtte vriendelijk. "Net als dat ik nooit maar dan ook nooit mensen mijn afschuwelijke slechte russchiesche uitspraak ga laten horen, of ze nu door zullen hebbend at ik het niet uit kan spreken of niet."

Sahiraha grinnikte weer een beetje, "Niemand die russisch spreekt, dus iedereen zou het geweldig vinden." zei ze zachtjes, maar wel opbeurend. Ze wa sopgelucht dat Ian er ni et op stond dat ze nou zou dansen, trouwens ze had toch geen muziek mee. Waarschijnlijk was Sahirah de enigste op school die geen I-pod, mobieltje of iets anders waar je muziek mee kon luisteren bezat.