De fontein

oh ik ben nu al inspiloos :S
~~
Emma merkte dat het meisje naar haar keek en ze keek vlug de andere kant uit. Die ogen... Er liep een korte rilling over haar rug.

Sahirah merkte dat het meisje een soort afkeer van haar had, aan de manier waarop ze gekeken had, of eigenlijk aan de manier waarop ze wegkeek. Dat was de reden dat ze juist naar het meisje bleef kijken.
-
dat is balen :c

Toen Emma weer opkeek keek ze recht in de ogen van het meisje, meteen trok er nog een rilling over haar rug. Ze had zin om te schreeuwen te roepen dat ze op moest houden met wat ze aan het doen was. Maar ze hield zich in. Dat dit meisje haar toekomst kapot maakte zou eigenlijk niet haar zorg moeten zijn maar het liet haar niet los.

Nog steeds vertikte Sahirah het om haar blik van het meisje te halen, omdat ze haar afschuw probeerde te verbergen of iets dergelijks, uiteindelijk kon ze het niet laten om zelf wat te zeggen; "Is er iets?"het klonk licht sarcastisch. Als je sarcastisch was hadden mensen er al snel genoeg van, gingen ze ervandoor.

Emma dacht er niet aan weg te gaan. "Nee hoor" zei ze harder dan normaal. Haar stem was puntig en hard. "Eigenlijk wel" voegde ze er toch maar aan toe. "Wat doe je jezelf aan" ze zei dit zachtjes en amper hoorbaar. In een soort fluistering. Haar stem was zacht, maar haar blik sneed.

Sahirah verbaasde zich om de klank die in de stem van het meisje verschenen was. Dat had ze niet verwacht. Dan zou ze niet weggaan. Haar ogen vergroten zich een beetje voor ze zich tot spleetjes kneepen. "Waar heb je het over." Het was geen vraag, maar een directe leugen, natuurlijk wist ze waar het meisje over had. Ze had net zo'n blik in haar ogen als al die andere, een beschudligende blik.

"je weet net zo goed als ik waar dit allemaal om gaat" zei Emma. "Ik weet niet waarom je het doet, dat kan me ook niet echt schelen" wat haar verbaasde was dat het haar wel kon schelen dat het meisje haar toekomst vergooide. Ze kende het meisje niet. Maar ze voelde zich verantwoordelijk voor haar gebruik van drugs en alcohol waarschijnlijk.

Sahirah ging zoals gewoonlijk direct in de verdediging als mensen erover begonnen, ze wist dat het slecht was, maar mensen begrepen het gewoon niet. Dat ze het nodig had om het leven aan te kunnen. "Dus waarom zeg je er wat van, als je het geen bal kan schelen?" ze ging nu echt rechtop staan zodat ze het meisje even strak kon aankijken. Het meisje dat waarschijnlijk al haar hele leven in een fijn gezinnetje gewoond heeft, alles wat ze nodig had.

"Omdat ik zelf gezien heb hoe mensen hun hele leven en dat van anderen ermee verpesten!" het kwam er bijna schreeuwend uit. Maar net niet helemaal. Er stond pijn in de ogen van Emma zelf te lezen. Nee, ze zou dat meisje duidelijk maken dat ze het heel dom vond om op die manier te vluchtne.

"Welke andere." beet ze haar toe. Er waren geen andere om het leven van te verpesten. Ja die van haar zusje misschien, maar die had ze al jaren niet meer gezien, zou ze ook nooit meer zien. Pleegzorg had haar weggehaald uit de erbarmelijke omstandigheden van het huis toen zij al jaren op straat sliep. "Die zijn er niet om te verpesten!" Ze haatte het als mensen al oordelen hadden zonder er ook maar iets van af te weten.

"toch wel, op dit moment verpest je je eigen leven en die van alle mensen die je gekend hebben" zei Emma vijandig. "De vrouw die mij gebaard heeft" voegde ze er met een zachte stem achteraan.

Sahirah was meestal dan stil en ingetogen, maar als ze eenmaal boos gemaakt werd gleed die houding van haar schouders af. Helaas was dat niet altijd zo verstandig aangezien ze nogal makkelijk aggresief kon worden. "De mensen die me gekend hebben." herhaalde ze verachtelijk. Ja haar vader die met een of ander dom blondje verdwenen was, haar moeder die zichzelf kapot gedronken heeft aan drank en zichzelf uiteindelijk aan een stuk koord in de woonkamer gehangen heeft. Toch zakte haar houding iets af bij de woorden die ze er aan toe voegde. Ze begreep het niet.

Emma zag de vraagtekens bijna in haar ogen staan. "Zo iemand die jullie een moeder noemen" zei Emma. "En ik weet zeker dat er mensen zijn die je gekend hebben." zei Emma. "Mensen die je pijn doet met wat je doet". Haar mond stond verbeten, maar haar ogen vol angst. Zij was nu een van die mensen, ookal kende ze dit meisje neit, ze was bangom haar.

Sahirah trok haar wenkbrauw op, zover ze dat kon. Ze hoorde bij de negenennegentig procent van de bevolking die dat eigenlijk niet kon, maar het wel probeerde. Haar Ze leek het nu een soort van te begrijpen, maar er kwam geen medelijdende blik in haar ogen. Nee, daarvoor had het meisje al te veel kwaad bloed gezet. "Hoe weet je dat zo zeker. Je kent me niet eens." het waren echt de beste argumenten waar ze op kon komen, niet dus.

"Oh ik denk dat ik jou beter ken als jij zelf denkt" zei Emma met een woedend gezicht. "laat me raden: kutjeugd, rotouders, sterfgeval of zoiets allemaal gecombineerd of minstens twee ervan". Ze zei het niet hard maar de woede droop ervanaf.

Sahirah keek haar kwaad aan, ze had nog een soort van gelijk ook, iets wat ze niet hebben kon. "Een beschrijving van een verleden betekent niet dat je mij kent." snoof ze minachtend.

"of je dat nou wil horen of niet, ik ken je beter als je zelf doorhebt" zei emma nog een keer. "Als je er nou eens gewoon over zou praten en niet die prut in je lichaam toeliet". Haar ogen schoten vuur. Ze had zo'n hekel aan dit soort mensen!

Sahirah drukte haar korte nagels in haar handpalm. Ze wist niet hoe lang het nog zou duren voor ze het meisje aan zou vliegen. "Ja, voor jou is het makkelijk praten. En je kent mij in de verste verte niet!" beet ze haar hard toe.

"leg me dan eens uit waarom je met die prut bezig bent?" vroeg Emma, zij kon haar wenkbrauw wel echt optrekken. "En waarom geloof je dat het voor mij makkelijk praten is?" de woorden spuugde ze bijna uit.

Sahirah deed een stap richting het meisje, maar uithalen deed zen iet. Waarschijnlijk zou het ook niet veel meer teweegbrengendan een klap, het meisje was waarchijnlijk sterker dan haar kippenarmpjes. "Het gaat je geen zak aan." reageerde ze op vraag van het meisje. "Dat je moeder er aan onder door gegaan is, so what, jij hebt je eigen leven. Makkelijk praten dus, wie weet wat je moeder allemaal door had moeten maken." het leek misschien nu alsof ze haar verdedigde. Niets was minder waar, maar op het moment wilde ze gewoon dat dat kind wegging.

"oh, mijn moeder heeft veel door moeten maken, maar niet meer dan waar mijn kleine broertje doorheen gemoeten heeft." zei Emma. Haar wenkbrauwen in een frons in haar voorhoofd. Eigenlijk wilde ze helemaal geen ruzie maken. Haar ogen stonden vermoeid. Deze discussie had ze al te vaak gevoerd. "En was het maar waar dat jouw leven alleen van jou was..."

Sahirah haalde haar schouders ongeïntresseerd op. "Het is van mij." zei ze kort, dat het een kutleven was wist ze zelf ook wel, maar het bleef van haar. Het was niet dat ze in de gedwongen prostitutie zat, of slachtoffer van mensenhandel.

"maar er zijn genoeg mensen die er deel van uitmaken" zei Emma zacht en eigenlijk meer tegen zichzelf als tegen het meisje. Misschien zat ze wel een soort van gevangen in haar eigen leven. Vroeg ze zich af. Haar woede was veranderd in vermoeidheid.

Sahirah merkte dat de hoduing van het meisje veranderd was, minder boos. Mooi, dan zou ze er snel genoeg van hebben. Het was waarschijnlijk onredelijk, maar Sahrah had al direct besloten dat ze het meisje niet mocht. "Dat zal je vies tegenvallen." wierp ze tegen.

"Ik denk dat je vaak zelf niet eens doorhebt wie er allemaal in je leven zijn, tot je ze moet missen." zei Emma naar waarheid. Ze zou blijven zitten waar ze zat, zolang ze dat kon handelen.