De fontein

Raf schudde zijn hoofd. "Ik geef hier nog niet zo lang les en heb ook niet veel klassen," legde hij uit. En zelfs van zijn klassen kende hij niet alle namen, dacht hij er nog achteraan. "Als je nog van haar houdt moet je haar niet laten gaan," zei hij met een zekere stem. "Die fout heb ik een keer gemaakt en dat raad ik niemand aan," zei hij waarschuwend. Toen Dana vreemd was gegaan wist hij dat hij ondanks de pijn en woede nog steeds van haar hield, hij durfde dat alleen niet te zeggen. Toen hij eindelijk had besloten dat hij haar niet kwijt wilde was ze al weg en had hij haar met moeite weer terug gekregen.

"Maar wat als ik niet weet of het toekomst heeft? Als zij niet durft of weet ik veel, ik weet het ook niet..." zuchtte hij. Hij keek een beetje hulpeloos naar Raf. Hij was dus leraar. Hij vroeg zich af of hij zich aan zijn woord zou houden, maar besloot er maar gewoon van uit te gaan.

Raf dacht even goed na, hij wilde objectief zijn maar ook laten zien dat hij de jongen wilde helpen en wist waar hij het over had. Bovendien was hij bang dat hij het op de verkeerde manier zou zeggen en hij Tim zou kwetsen. "Is ze zo'n risico waard?" Vroeg hij hem terwijl hij hem aankeek. Als het antwoord 'ja' zou zijn was de keuze in zijn hoofd heel simpel. Als piekeraar was hij er trots op dat hij kon zeggen dat liefde niet iets was waar je over na moest denken. Het was een gevoel en als je daar teveel over na ging denken kwamen er alleen maar problemen van.

"Ja" zei Tim direct. "Maar ik weet niet of zij het nog wel wil..." zei hij er mompelend achteraan. Hij keek de jongen kort aan, waarna hij weg keek. Kort had hij de behoefte nog een muntje in de fontein te gooien, maar dat liet hij maar even achterwegen.