De fontein

Emma knikte en stond op. "Weet je het zeker?" vroeg ze. Ze stak haar hand uit om hem omhoog te helpen. Zijn ogen stonden al ietsje minder beladen als straks. Ze hoopte dat het geholpen had dat hij even met haar gepraat had. "Als er weer iets is he... " zei ze en hij kon die zin zelf waarschijnlijk ook afmaken.

Kort omhelsde Stefan Emma. 'Bedankt,' zei hij toen tegen haar. 'En als er iets is zal ik het je vertellen,' zei hij tegen haar. Hij drukte nog een vriendschappelijke kus op haar wang en draaide zich toen om. Langzaam begon hij weg te lopen, het had geholopen om het eventjes kwijt te kunnen.

Emma keek hem een beetje ongerust na. Ze zou het laten rusten.

New..

Flavio zat op de rand van de fontein. Hij zag er neit goed uit. De anders zo opgewekte jongen staarde zielloos naar het vallende water van de fontein. Er zaten wallen onder zijn ogen en hij zag eruit alsof hij ieder moment kon instortten. Koffie was het enige wat hem nu wakker hield, zonder zou hij slapen.

Emma zag een hoopje jongen op de rand van de fontein zitten. Hij zag eruit alsof hij iemand nodig had. Emma voelde zich verplicht ondanks haar verlegenheid tog even met hem te gaan praten. "hoi?" vroeg ze zachtjes terwijl ze zenuwachtig aan de onderste rand van haar jurkje friemelde.

Flavio keek een beetje afwezig op. "Hallo?" zei hij zacht. Hij ging met een hand door zijn krullen, die nu een beerje gereduceerd waren tot golven.

De jongen was hooguit zestien, en nog heel erg jongensachtig. Zijn ogen waren niet meer zo levendig als die van een jongen van haar leeftijd. Hij had verdriet. Dat zag Emma. "Ik ben Emmalynde" zei ze zachtjes.

Flavio ziet er nog heel kinderlijk uit... As zijn haar langer is lijkt hij ook net een meisje.
----------
Flavio keek haar aan, hij deed niet eens een poging om te glimlachen. "Ik ben flavio." Zei hij zacht en nog net hoorbaar. Hij oaktte het koffiekopje van de starbuchts dat naast hem nad gestaan en nam een grote teug koffie. Het was precies tweee dagen, 16 uur en 29 minuten geleden dat het uitgegaan was, maar wie hield dat nu bij.

Nieuw/tussendoor, men ziet maar xd
-
Gregory lag rustig op de rand van de fontein. Er lag een literatuurboek Engels op zijn borst, opgengeslagen op bladzijde 15, met de kaft naar boven. Hij had nog maar 3 dagen om het boek uit te lezen, maar de zon scheen en hij was kapot van de footballtrainigen dus hij had maar besloten een dutje te doen op de rand van de fontein. Hij sliep nog niet helemaal, maar hij had zijn ogen gesloten en zijn ene arm, die niet op het boek lag, hing rustig aan de niet-waterkant van de fontein.

Sahirah zat tegen een boom aan die naast een van de paden stond die richting de fonteinen leidde. Op haar schoot lag een schoolboek, eerder voor de vorm dan dat ze er echt iets mee deed. Als je deed alsof je aan het lezen was stoorde mensen je veel minder snel. Niet dat er erg veel mensen aanwezig waren, eigenlijk was ze zelfs de enige tot zover ze kon zien van haar plek. Het was dan ook niet het meest geweldige weer om buiten te zitten. Het was koud en erg bewolkt, de lcuth zag eruit alsof het elk moment kon gaan regenen, niet erg aantrekkelijk.

Matt dacht -zoals bijna altijd- aan Sahirah. Hij had haar niet meer gesproken sinds de ochtend na het schoolfeest waar hij gehaast de kamer uitgerend was. De vraag was of hij haar nog aan kon spreken, ze had behoorlijk geschokt geleken. Toen hij haar zag zitten sloeg zijn hart een slag over en hij bleef naar haar staren.

Sahira had matt in eerste instantie niet eens gezien. Ze had voor zich uitgestaard, maar ineens zag ze zijn gestalte in haar ooghoek. Weer was dat ene speciale gevoel terug in haar lichaam, maar tegelijkertijd verstijfde ze angstig. Haar instinct zij dat ze moest vluchten, er snel vandoor moest gaan, maar het enige wat ze kon doen was naar hem kijken.

Matt keek haar aan en liep langzaam naar haar toe. Hij had het gevoel dat hij weer helemaal op nieuw moest beginnen, want al het vertrouwen was natuurlijk weg. Het probleem was dat hij niet eens zeker wist of er überhaupt wel IETS gebeurd was die nacht. 'Eh hoi' mompelde hij zachtjes, en een beetje awkward.

haha lekker pijnlijk dit xD
-
Sahirah had haar handen om de kaften van haar boek geslagen waar ze ondertussen behoorlijk stevig in kneep, zo hard dat haar knokkels wit werden. Haar donkere ogen keken omhoog naar Matt, maar ze keek hem niet echt aan, "Hooi." zei ze argwanend, haast angstig. Als ze nou wist wat er gebeurt was kon ze er op een bepaalde manier mee omgaan, maar het probleem was net als bij Matt, dat ze niet wist of er iets gebeurt was.

Whaha jaa
---

Matt keek haar aan, en er viel een pijnlijke stilte. 'Duss.. eh...' stamelde hij en hij ging naast haar zitten. Hij legde zijn voorhoofd in zijn handen en schudde mistroostig met zijn hoofd. 'Ik heb het echt verkloot' mompelde hij en hij probeerde rustig te blijven.

Sahirah beet op haar lip toen hij naast haar ging zitten. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen, weggaan of blijven zitten? Uiteindelijk koos ze voor het laatste terwijl haar grote donkere ogen Matt bleven volgen. Ondertussen had ze haar vingers van het boek gehaald en in de grote zak van de sweater gestopt. Elk ander zou nu misschien een arm om Matt geslagen hebben, zeggen dat het niet zo was. Maar dat kon Sahirah niet, hoe graag ze het ook zou willen. "Wat is er gebeurt." vroeg ze na een lange stilte waarin ze naar haar tenen gestaard had.

Matt haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel, we gingen een beetje zoenen enzo, en toen werd ik wakker naast je' mompelde hij verslagen. Ze zou vast niks meer met hem te maken willen hebben. Zijn leven zou weer saai zijn, en hij zou weer alleen zijn. Elke dag denkend aan zijn zusje, zonder enige afleiding.

Sahirah ging weer een beetje verzitten door een been iets op te trekken. Haar blik bleef gespannen opzij kijken. Alsof ze elk moment er vandoor kon springen. Hoewel ze Matt niet als een bedreiging kon beschouwen vond ze hem aan de andere kant doodeng. Bang voor wat er gebeurt was, dat hij haar had gebruikt, zoals zovele al gedaan hadden. "oh jij weet het dus ook niet...." mompelde ze, om iets te zeggen.

NEW, (of tussedoor)
~~

Dennis zat op een van de bankjes bij de fontein te tekenen. Hij tekende Dawn, uit zijn fantasie. Hij wist dat ze nooit zo mooi werd als in het echt en hij het plaatje altijd zou moeten verbergen, maar dat maakt hem even helemaal niets uit. Hij schetste haar kaaklijn en de kuiltjes in haar wangen die verschenen als ze lachte. Hij glimlachte licht.

Opal liep heupwiegend naar de fontein. Ze ging op de rand van de fontein zitten. Ze ritste haar knie hoge laarzen los en stak haar voeten in het water van de fontein. De enige reden dat dit kon was omdat ze shorts droeg.

Dennis keek op, schommelde wat op en neer op het bankje en stond toen op, liep een rondje om de bank en ging weer zitten. Hij was onrustig, en waarom wist hij niet. Hij besloot dat hij wel afkoeling kon gebruiken en dus liep hij naar de fontein, waar al een meisje zat. "Hoi!" zei hij enthousiast over de afleiding. Een enorme grijns verscheen op zijn gezicht.

Jake zat op een van de bankjes en keek naar de fontein. Voor zich had hij zijn scheikunde boeken liggen, het was gemakkelijk. Hij was bijna klaar met zijn werk, ondanks dat hij een hekel had aan de school, was het hem de laatste paar dagen opgevallen dat het langniet zo erg was als hij had gedacht. Al was het lastig om de gang iets voor te houden.

Het was herfst dus de hele fontein lag vol met bladeren en Destinee had de opdracht gekregen deze troep eruit te halen. Gewapend met een soort schepnet en een zak waar ze de bladeren in zou moeten doen. Haar blik viel direct op de jongen die erbij zat, oh geweldig... Dat had ze nou precies nodig. Ze kon hem nog wel herinneren als de Latina die haar 'subtiel' had uitgescholden voor hoer van haar gang.

Jake volgde Destinee met zijn ogen. Hij had geen behoefte aan haar, hij wist waar dit op zou uitdraaien. Een van hen zou uiteindelijk boos worden. Toch bleef hij zitten. Ze zocht het maar uit, verder negeerde hij haar. Ging verder met zijn scheikunde opgave. Hij hield zich voor dat hij zich niet op haar moest focussen, alleen leidde ze hem af van wat hij moest doen. Hij kon het niet helpen, ze was nu eenmaal van een vijandige gang en dat maakte dat hij op zijn hoede was.

Na drie scheppen met bladeren uit het water gevist te hebben kon Destinee het niet meer hebben hoe Jake daar zo rustig zat, verdiept in een of ander boek. Die belediging van de vorige keer zat haar nog steeds behoorlijk hoog. De volgende schep bladeren die ze met haar kleine gestalte uit het water wist te halen ging ineens niet zo makkelijk als eerst, hewel de eerste drie ook behoorlijk stuntelig gegaan waren, deze schep zwaaide tever door waardoor de bladeren uit het net zwiepte en op Jake terecht kwamen.