De fontein

Ondanks dat Jake op zijn hoede was voelde hij de natte kleverige bladeren over hem heen vallen. Weer ontsnapte een reeks spaanse scheldwoorden zijn mond. 'Heb je jou hobby ervan gemaakt om mij telkens dat jij moet werken mij met een of ander vies goedje te bedelven?' vroeg hij haar toen boos. Hij was opgestaan en klopte de bladeren van zich af en van zijn scheikunde boeken. 'Je wordt bedankt,' siste hij haar toen toe, zijn hele boeken waren doorweekt geraakt van de zooi die ze over hem heen had gegooid, nu kon hij en nieuwe boeken gaan kopen en zijn huiswerk opnieuw maken.

Destinee halde haar schouders op, "Ging perongeluk." zei ze, niet eens de moeite nemend om geloofwaardig over te komen. Alsof hij dat zou geloven. Toch vond ze dat haar bladeren actie een mooi effect hebben gehad, beter dan ze verwacht had. Ze wist nu al dat Tucker helemaal stuk zou gaan als ze vertelde hoe een blood Latino eruitzag in 'normale kleding met een lading natte stinkende bladeren over zich heen. Leuk om 's avonds bij hun standaard drankrondje te vertellen na hun training.

Jake liep op haar af. Ging recht voor haar staan. 'Je hebt zeker wel door dat je ik voor geen meter geloof,' zei hij met een scheve grijns. Ineens kwam iets in hem op, zonder er nog over na te denken duwde hij Destinee hard zodat ze in de fontein, voor bladeren en water zou vallen. Dat had ze verdient, zeker na de lading water en bladeren die ze over hem heen had gegooid. 'Je weet dat als je leerlingen stelselmatig lastig valt je de gevangenis in draait. Dus ik zou als ik jou was je iets normaler gaan gedragen,' vertelde hij haar toen nog met een irritante liefelijke blik op zijn gezicht.

Destinee had die niet aan zien komen, zoveel lef had ze waarschijnlijk niet verwacht bij een Latina. Op haar gezicht verscheen een soort grijns die in een lach veranderde, het was waarschijnlijk de eerste lach die er van haar gezicht af was te lezen sinds ze hier haar taakstraf aan het uitzitten was. Zelfs met moeite wist ze haar geïrriteerde blik niet terug te krijgen. "En bedankt." zei ze terwijl ze het ijskoude water uit probeerde te klimmen. Nu had ze tenminste een reden om deze fontein met zijn kutbladeren te laten zitten. "Ik heb al gedouched vanmorgen." voegde ze eraantoe.

Jake glimlachte. Hij kon het wel waarderen dat ze moest lachen om zijn actie. Dat bewees voor hem dat ze niet volledig in gepalmd was bij the nine. Hij stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen. 'Graag gedaan,' zei hij met een scheve grijns. Ondanks dat hij het liever niet toegaf vond hij haar wel aardig. Meiden van een gang waren meesatl niet bang om hun mond te gebruiken, en hij was blij dat ze dat dit keer een beetje achterwege liet.

Destinee bleef even enkele seconden naar de uitgestoken hand kijken voor ze deze wilde accepteren. Dit ene ding betekende niet dat ze hem vertrouwde. Daarom nam ze de hand zo aan dat als hij los zou laten ze niet nog een keer in het water zou plensen. Destinee rilde terwijl ze het water uit kwam.

Jake trok haar snel omhoog. Daarna liet hij ahar weer los, het was eigenlijk verkeerd dat hij haar zijn hulp aanbood. Ergens voelde hij zich een klein beetje schuldig dat hij haar in het water had geduwd, zeker nu hij haar zag rillen van de kou. Toch zei hij er niets over. Hij liep zonder iets te zeggen naar zijn tas en stopte de boeken er weer in. Ondanks dat deze kleddernat waren.

Lauren zat op de rand van de fontein en las een tijdschrift over mode. Ze bladerde langzaam door de bladzijden heen en scheurden dingen uit die haar interessant leken, waarna ze ze in haar agenda stopte. Later zou ze het wel uitzoeken en op haar muur plakken of zo.

Flavio liep fluitend over het terrein, stapels kunst boeken in zijn armen. Ergens halverwege zaten ook een paar babyboeken verstopt, niet dat iemand dat door zou hebben. Hij zette de enorme stapel op de rand om maar Lauren te kijken. "Hi Lauren." Zei hij op een vrolijke toon.

Lauren keek op en glimlachte 'Hee Flaavje' zei ze glimlachend en ze keek naar de enorme stapel boeken, opeens zag ze er een klein boekje met een baby erop tussen de andere boeken uitkomen. Niet opvallen, maar ze zag het toch. 'O, heeft Adam dát nog steeds niet uit zijn hoofd gezet?' vroeg ze. Het was echt belachelijk, het idee van Adam en Flavio die een baby op zouden voeden kon echt niet.

Flavio sloeg zijn armen over elkaar. "Waarom zou hij dat moeten Lauren?" vroeg hij geïrriteerd. "Het is zijn keuze, onze keuze, en wij kozen hiervoor." Zei hij streng tegen haar. Hij trok de stapel boeken wat dichter naar zich toe.

Nieuw,
Gregory lag op zijn rug in het gras naast de fontein. Zijn football lag onder zijn hoofd, als een soort van kussen. Hij wierp even een licht minachtende blik naar rokende voorbijgangers. Roken, bah. Het stond alleen maar je sportprestaties in de weg en het stonk ook nog eens verschrikkelijk. Als er iets niet aantrekkelijk was was het wel de geur van een meisje dat rookte. Dan kon ze nog zo mooi zijn, maar dit was iets wat Gregory echt gruwelijk vond. Hij liet de zonnestralen op zijn gespierde armen en witte v-hals t-shirt vallen.

Lauren liep aarzelend naar de fontein. Nog steeds voelde ze zich veel beter dan eerst, en dat allemaal door Ryan en wat hij met haar deed. Voorzichtig streek ze een lok van haar blonde haren uit haar gezicht en liep naar de prullenbak waar ze een pakje sigaretten uit haar tas haalde en er zo in kieperde. Ze had bedacht dat roken niet meer nodig was om zich beter te voelen, en probeerde nu te stoppen. De pakjes gooide ze in openbare prullenbakken, want ze was bang dat ze in haar eigen kamer ze nog uit haar prullenbak kon halen.

New

Raf zat op een van de bankjes over een blad papier gebogen en zette af en toe met een rode pen ergens een streep doorheen. Op het bankje naast hem lag zijn tas open waar een map met nog meer van hetzelfde soort blaadjes tussen zaten. Hij vond het onzin dat hij bij het vak musical toetsen moest afnemen maar het was verplicht. Het nakijken was nog erger dat het maken van de toets zelf. Er zaten nog een paar mensen op de rand van de fontein en af en toe hoorde hij iemand langslopen maar erg druk was het niet. De meeste leerlingen hadden nu dan ook les maar hij hoefde nu even niet voor de klas te staan. Hij had even twee uur niets voordat hij weer zou moeten en in de tussentijd hoopte hij dit werk af te krijgen.

Tim hing bij de fontein rond en had nu al een stuk of twintig muntjes in de fontein gemikt. Allemaal met dezelfde wens. Er lag nu ook chinees geld en russisch geld en zo kon hij nog wel even doorgaan in de overvolle fontein. Hij vroeg zich af of die ook eens geleegd zou worden, omdat het toch niet te doen was om die fontein bijna honderd jaar niet te legen. Stiekem vroeg hij zich ook af wie die fontein dan leegde en wat er met het geld gebeurde... Naast de fontein zag hij een jonge leraar zitten en een groepje leerlingen dat wat aan het ravotten was.

Raf had even genoeg van het nakijken en keek op en liet zijn blik over de mensen rond de fontein gaan. Zijn blik bleef hangen bij een jongen die duidelijk iets wel heel graag wilde. "Volgens mij is het de bedoeling dat een wens al uit komt bij een muntje," zei hij grappend. "Anders zou ik je geld weer terugvragen," zei hij met een vriendelijk glimlach. Hij dacht dat de jongen nerveus was voor een optreden, een toets of zoiets. Hij wist het niet zeker maar de jongen leek hem oud genoeg om in het laatste jaar te zitten en binnenkort zijn examens te hebben. Zelf wist hij nog wat een stres dat was geweest, zeker omdat hij niet de beste was in de meeste vakken.

Tim keek geschrokken op. Het was de jonge leraar, of oude leerling, hij wist dat nog niet zo zeker. "Ik geloof niet dat mijn wens nog gaat uitkomen" zei Tim, terwijl hij kort op zijn lip beet. Een klein glimlachje probeerde hij rond zijn lippen te krijgen, maar het was bijna onzichtbaar, hij was gebroken, wat had hij in godsnaam verkeerd gedaan?

Raf merkte dat iets de jongen niet lekker zat, dat was niet moeilijk te zien zeker niet als je gewend was de emoties van mensen te lezen. "Wat heb je gewenst? Als je dat wil vertellen in ieder geval," vroeg Raf voorzichtig. Hij deed zijn best zijn woorden zorgvuldig te kiezen en de kalmte die altijd in zijn stem lag te versterken. Het was voor hem geen probleem iets voor zich te houden maar hij wist niet of de jongen het wel aan iemand wilde vertellen. Hoe betrouwbaar die persoon ook leek.

Tim schudde zijn hoofd, hij kende de jongen, of man, niet, dus waarom zou hij hem opzadelen met zijn problemen. En bovendien was het niet eerlijk tegenover Courtney om het tegen mensen te vertellen. De man leek betrouwbaar, maar hij had wel meer mensen meegemaakt die betrouwbaar leken. Dat betekende niets. Hij vroeg zich af waar hij de man eerder gezien had, ergens van herkende hij hem. Maar hij kwam er niet op. Tim kon het niet laten om ook zijn laatste muntje in de put te werpen, of nouja, laatste muntje, het laatste muntje dat hij in zijn hand had.

Raf knikte begrijpend en legde de papieren die van zijn schoot naast hem neer en keek de jongen even peinsend aan. Hij wilde hem graag helpen, maar dan moest hij de jongen eerst zover krijgen dat hij zijn hulp ook wilde aannemen. Onbewust ging hij met zijn vingers naar de verlovingsring die om zijn linker ringvinger zat. Dat trekje had hij zich heel snel aangeleerd. "Als je denkt dat ik het niet begrijp, ik begrijp meestal meer dan je denkt," zei hij naar waarheid. "Kan je beloven dat ik het voor me zou houden en bovendien lucht het meestal op als je ergens over praat," zei hij op rustige toon. Hij wilde de jongen niet dwingen of onder druk zetten en koos zijn woorden dus zorgvuldig uit.

Tim schudde zijn hoofd. "het is niet eerlijk tegenover haar" mompelde hij. "En misschien bedoelde ze het niet eens zo" hij had niet door dat hij nu zoiezo al iets over een meisje gezegd had. Kort keek hij de jongen aan, daarna keek hij weer naar de fontein. "laten we het erop houden dat ik het tamelijk verprutst heb, maar ik nog steeds niet begrijp wat ik nou precies fout deed..."

Raf glimlachte even, maar het was geen vrolijke glimlach. "Daar kan ik over mee praten," zei hij zachtjes. Gelukkig ging alles weet goed tussen hem en Dana, maar hij wist hoe raar het kon voelen als je blijkbaar iets fouts had gedaan maar geen flauw idee wat het was. "Meisjes kunnen soms heel erg ingewikkeld zijn," zei hij met een nu wat opgewektere glimlach al was het nog steeds niet echt vrolijk te noemen.

Tim lachte een vreugdeloze lach. "Heb je ervaring dan?" wilde hij weten. "want het erger verprutsen dan ik gedaan heb lukt je niet denk ik..."

"Ervaring met wat? Want ik heb het wel een aantal keer bijna verprutst," zei hij met een pijnlijk gezicht. Het was niet fijn terug te denken aan iets meer dan een week geleden toen Dana bijna de verloving had willen verbreken. Dat het probleem van de jongen niet zo heel ver daar vandaag zat wist hij niet en het kwam ook zeker niet in hem op. "Ik ben trouwens Raf," zei hij toen het hem tebinnen schoot dat hij zich nog niet had voorgesteld.

"Tim" stelde Tim zich voor. "Misschien ken je me als Flynn ofzo?" maar hij verwachtte van niet. Wie kende er nou een jongen die maar voor een paar maanden op de school zat en waar je niet echt bevriend mee was. "het probleem is een beetje dat ik teveel van haar hou, om haar te laten gaan, en ik twijfel of ik dat wel moet doen..." hij wist dat hij enorm vaag was, maar hij vond het moeilijk om zijn probleem zo direct te vertellen, en bovendien kende hij de jongen nog niet echt, maar hij merkte dat hij hem al meer vertrouwde dan hij eigenlijk van plan was.