De fontein

Ian lachtte zachtjes. "Ik zou weten dat het niet klopt en dat is genoeg." Hij glimlachtte naar haar. Hij vroeg zich ergens af waarom ze niet wilde dansen, maar hij liet die vraag links liggen

NEW
~~
Emmalynde zat op het randje van de fontein en staarde in het water. Ze was gelukkig. Ja dat was ze echt. Ze hield van Enzio en dat wist ze zeker. Op haar schoot lag een boek, maar dat lag er meer zodat het eruit zou zien alsof ze iets deed dan dat ze er daadwerkelijk in las. Dromerig wiegde ze zichzelf heen en weer.

Stefan liep als een soort wrak richting de fontein. Hij kon Jacky nog steeds niet uit zijn hoofd zetten, niets wat hij wilde doen lukte en hij werd er sikkeneurig van. Hij had nog steeds nietsvan zijn omgeving door, hij liep gewoon zonder iets te merken.

Emma schrok op. Toen ze voetstappen achter zich hoorde. Ze draaide zich om en zag Stefan lopen, hij zag er niet goed uit. Helemaal niet goed. "Hé" zei ze zachtjes terwijl ze naar hem toeliep. "lang niet meer gezien.."

Stefans hoofd veerde op toen hij een stem hoorde. 'Heey,' zei hij zachtjes met een shore stem. Hij had al een paar dagen niet echt meer iets gezegd, hij had zich terug getrokken in zijn eigen wereld van verdriet.

Emma werd verscheurd door zijn blik. Stefan was een soort vriend van haar en ze kon het niet laten om hem heel even in haar armen te trekken en hem een beetje van het geluk dat ze ondervond door de aanraking over te geven, tenminste dat probeerde ze. Ze durfde niet te vragen wat er was. Dat zou hem alleen nog een keer breken.

Stefan liet zich omhelzen door Emma. Het voelde goed, veilig. Hij maakte zich weer los uit haar armen, als ze langer zo zouden staan zou dat de verkeerde dingen opwekken. 'Dankje,' fluisterde hij zachtjes. Hij bedankte haar niet alleen voor de omhelzing, ook voor het feit dat ze niet meteen dingen ging vragen.

"Graag gedaan en als je erover wilt praten weet je dat je kan komen hè?" vroeg ze zachtjes. Ze wilde hem nergens toe dwingen, ze wist hoe vervelend dat kon zijn. "Of als je gewoon even een vriendin nodig hebt?"

Stefan knikte. 'Dat weet ik, alleen denk ik niet dat je het wilt horen.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij ging op de rand van de fontein zitten en klopte op de plek naast hem zodat Emma naast hem kon gaan zitten. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij haar toen. Hij wilde het weten. OPrecht.

"Ik denk dat ik naar alles zou luisteren, leuk of niet leuk." zei Emma vastbesloten, ze had niet veel vrienden en voor de vrienden die ze wel had wilde ze er zijn. "Met mij gaat het prima" zei ze en er verscheen onbewust een glimlach op haar gezicht. Ze dacht aan Enzio. "Maar ik wil je niet mijn geluk onder je neus wrijven, hoe is het met Jake?" vroeg ze.

Stefan keek naar de grond. het was misschien slecht, maar hij was al drie weken niet bij Jake geweest. De laatste keer was geweest tijdens een lang weekend een paar weken geleden. 'Ik heb eigenlijk geen idee moet ik bekennen,' fluisterde hij toen. Hij voelde zich een verschrikkelijke vader, maar hij kon het niet aan de schattige gezichtje van het jongetje te zien. De woorden die zouden komen te horen. Want hij wist dat Jake naar Jacky zou blijven vragen, en dat kon hij niet aan. Hoe kon hij het kleine kind nou uitleggen dat de vrouw van zijn dromen, de perfecte moeder voor Jake, nooit meer terug zou komen.

Emma legde haar hand op zijn schouder. "Het spijt me" zei ze zacht. Er was iets groters aan de hand. Ze wist alleen niet wat. Van Stefan kwam zo'n groot verdriet af dat ze haar best moest doen niet al te sip te kijken.

'Weetje het is gewoon dat ik hem niet aan kan kijken. Hij is zo ontschuldig, maar ik lijk hem nooit te kunnen geven wat hij nodig heeft,' fluisterde hij zachtjes. Stefan voelde zich ontzettend schuldig tegenover Jake, ja hij had een goed thuis. Maar Stefan kon hem nooit zijn moeder bieden, ergens had hij gehoopt dat Jacky de moeder kon zijn die Jake nodig had, maar zij had hem teleurgesteld. Zijn hoop de grond in geboord.

Emmalynde knikte. "Maar Jake heeft een thuis, met een vader en een moeder die om hem geven en hij weet ook, hoe ver weg jij ook bent, dat je van hem houdt. Dat weet ik zeker" zei ze zachtjes.

'Over een jaar kan hij niet meer in dat huis wonen. Dan moet ik hem een onderdak bieden, een familie. Hoe kan ik dat doen? Als iedereen waarvan ik hou uiteindelijk weggaat.' fluisterde hij zachtjes. Hij miste Jacky. Hij voelde zich slecht over Jake.

"Stefan, wat is er gebeurd?" vroeg Emmalynde fluisterend. Zijn vriendin was weg bij hem, dat snapte ze, maar ze vroeg zich af hoe groot het gat was dat ze achtergelaten had en of het lijmbaar was. "Ik weet zeker dat je dat kan Stefan, ik ken niemand die dat zo zou kunnen als jij"

Stefan stond op. 'Ik kan het niet zonder Jacky!' riep hij tegen haar. Hij was boos, maar zijn woedde was meer tegen zichzelf dan tegen Emma. 'Ik kan het niet zonder haar,' fluisterde hij. Hij zakte door zijn knieën en liet zijn rug rusten tegen de fontein. 'Ik kan het niet zonder haar, Jake heeft haar nodig,' fluisterde hij.

Emma schrok een beetje van zijn plotselinge uitbarsting. Ze liet zich naast hem zakken en trok hem toch weer in een omhelzing. Lijmen ging niet lukken, dat wist ze nu. Ze had Stefan nog nooit zo meegemaakt. Hij zag er breekbaar uit. Ze was niet boos op Stefan omdat hij boos reageerde op haar. Ze kende het wel. Haar eigen frustraties waren ook vaker als een keer op iemand anders uitgelaten. Ze dacht aan Sahirah en August, ze hadden het ook niet verdiend dat er tegen hun geschreeuwd werd. "Jake heeft jullie allebei nodig" zei ze zachtjes tegen Stefan. "Maar soms heeft het even een pauze nodig?" het was meer een vraag als een geruststelling.

Stefan legde zijn hoofd tegen haar schouder aan. Hij had dit nodig. Haar troost dat had hij nodig. 'Ze duikt met iedereen het bed in, ik denk niet dat ze ooit nog terug komt,' fluisterde hij zachtjes. 'En het stomme is dat het mijn eigen schuld is. Ze wilde terug komen, maar ik was te koppig. Dacht niet dat ik dat kon,' fluisterde hij. 'Ik mis haar gewoon zo erg,'

"Ik weet zeker dat er een hele logische verklaring voor is." zei Emma, de daden van dit meisje waarover hij het had maakten haar boos. Zoiets deed je toch niet? "misschien doet ze het alleen om over je heen te komen, is ze bang voor wat ze voelt?" troostend wreef ze over zijn rug.

'Ze hoeft niet bang te zijn,' fluisterde hij. 'Ze zei altijd dat het goed voelde zo samen met mij en Jake,' fluisterde hij zachtjes. 'Ik heb het gevoel dat dat alles gelogen is. Waarschijnlijk was ik ook gewoon een jongen voor de flirt, zoals alles bij haar is,' fluisterde hij toen. Zijn hoofd lag nog steeds tegen haar schouder aan.

"Stefan dat geloof ik niet " zei Emma zacht ze had al delen gehoord en alles viel nu op zijn plek. "Jacky is altijd een flirt geweest, maar ze heeft nog nooit een jongen achterna gehuild."

Stefan draaide zijn hoofd naar Emma toe. 'misschien betekene het dan meer, maar nog steeds niet genoeg om trouw te houden aan een persoon,' fluisterde hij tegen haar. Een traan biggelde over zijn wang. Hij miste haar gewoon zo erg.

"Zal ik met haar praten?" vroeg Emma die al het verdriet dat ze zag wilde verwijderen, voor altijd uit deze wereld. Ze wist dat het fout opgevat kon worden maar ze veegde de traan voorzichtig weg met de mouw van haar vest.

Stefan keek haar eventjes kort aan. 'Je bent een schat, maar je hoeft niet met haar te gaan praten.' fluisterde hij tegen haar. Hij bedoelde gewoon een schat van een vriendin, hij zag haar niet als iets anders. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang. 'Ik moet gaan,' fluisterde hij toen tegen haar.