De fontein

De zachte 'Heey' van het meisje deed emma opschrikken. Emma sprak niet zoveel. Te bang voor teleurstellingen. Maar de ogen van dit meisje verraadden haar dat ook het meisje verdriet gekend had, en ze wist hoe stom dat klonk, maar ergens was dat een soort troost voor haar. 'hallo' glimlachte ze voorzichtig.

Ynary zocht snel naar iets om te zeggen, ze hield niet van gesprekken maar had een nog grotere hekel aan ongemakkelijke stiltes. Gelukkig was een eerste onmoeting nooit zo moeilijk. "Ik ben Ynary," zei ze terwijl ze haar hand uitstak zodat het meisje die kon schudden. Ook de volgende vraag was makkelijk, pas daarna zou het moeilijk worden om een gespreksonderwerp te vinden en tegelijkertijd bepaalde dingen te vermijden.

Emmalynde vond de gevallen stilte niet bezwaarlijk. Maar toch was ze blij toen Ynary zich voorstelde. Ze pakte Ynary's hand dan ook, ookal was het aarzelend, aan en schudde deze. 'Ik ben Emmalynde' het voelde fijn om nu in elk geval één iemand bij naam te kennen op deze school. Toen ze het meisje aankeek zag ze dat haar blik redelijk gesloten stond. Dus besloot Emma eens het initiatief te nemen en een gespreksonderwerp aan te slaan. 'Jij bent hier vast al langer, je bent hier voor je tekenen he?'

Ynary's blik gleed naar het schetsblok dat nog open lag en trok het onbewust wat naar zich toe. Het was niet haar gewoonte haar tekeningen te laten zien. Natuurlijk waren de tekeningen die ze voor haar lessen maakte een ander verhaal. Dat was echter maar een klein deel van alles wat ze tekende. "Ja, en jij?" Vroeg ze snel om het gesprek van haar af te brengen. Ze had nog geluk gehad dat ze bezig geweest met niets speciaals, er zaten verschillende tekeningen tussen die absoluut niet bedoeld waren voor de nieuwsgierige ogen van andere mensen.

'Ik ben hier voor ballet, klassiek' en terwijl haar ogen dromerig gingen staan dacht ze aan de perfecte pas du deux en pirouettes die ze zo graag deed. Het meisje had snel gereageerd toen ze vragen gesteld had over haar talent. Ze was onzeker, dat merkte Emma, en ze verborg wat. Naar haar tekening te oordelen had ze geen reden om onzeker te zijn en iedereen had wat te verbergen. Zoals ook Emmalynde wat te verbergen had. Alleen de meeste mensen konden het niet lang voor Emma verborgen houden. Daar was Emma veel te nieuwsgierig voor. Dus ze kon het niet laten om over haar schaduw van te springen en toch nog eens over de tekening te beginnen. 'Je tekening was goed, alleen er mist nog iets...'

Ynary ging meteen in de verdediging toen het meisje over haar tekening begon. "Hij is nog niet af," zei ze voorzichtig. Het schetsboek nu echt naar zicht toe trekkend. Ze was niet perfectionistisch, maar ze vond het niet zo fijn een tekening die nog niet af was te laten zien. Ze wist van zichzelf dat het beter kon. Maar het was nog altijd beter dan een van de tekeningen die ze alleen voor zichzelf maakte te laten zien. Uit haar hoofd dacht ze dat er in dit schetsboek minstens 6 zaten.

Emmalynde schrok een beetje van de vijandige blik in de ogen van Ynary. "en toch is hij al heel goed..." zei ze weifelend, bang om Ynary boos te maken. Ze wilde niet dat Ynary boos op haar werd. Het was een lief meisje, dat zag Emma, maar haar zelfvertrouwen bungelde ergens vlak boven het nulpunt. Of misschien wel erop. "Alleen de weerspiegelingen in het water missen." Emmalynde voelde een soort flash-back naar toen ze nog klein was. Haar vader was ook creatief geweest. Had haar precies geleerd waar het bij kunst op aan kwam. Bij die gedachte beet Emma op haar lip. Met moeite probeerde ze het verdriet te verbergen dat opeens in haar opwoelde als een veel te groot beest in een te klein lichaam. Ze slikte de brok in haar keel weg en slaagde erin een moeizame glimlach op haar gezicht te brengen.

"Dankje," al meende Ynary het wel toonde haar ogen geen emotie op het wantrouwen na. Niet dat dit iets nieuws was, er was vrijwel niemand die ze wel vertrouwde. Iedereen die dat probeerde te bereiken werd toch afgestoten en er waren zowiezo al bijna geen mensen die het probeerden. Tot nu toe ging het afstoten erg goed en eigenlijk kostte het geen moeite. Er was gewoon niemand die ze in haar leven wilde om daar vanalles aan te richten en daarna weer te vertrekken. Als ze iets had geleerd in haar leven was het wel dat iedereen uiteindelijk weer vertrok. Het maakte niet uit wat ze je beloofde.

Wantrouwen, die o zo bekende emotie. Emmalynde wist er alles van. Ze was blij dat zij in elk geval niet de enige was die zich niet aan iemand wilde binden. Want al die beloftes over vriendschap en familie. Ze zullen je nooit in de steek laten en al dat gezeik gingen voor haar niet op. De ware bedoelingen van de mensen lagen ergens ver in de toekomst begraven en Emma wilde ze niet graag uitgraven. Ze vond het fijner om dingen van een afstandje te bekijken. Zoals de zon die nu achter de horizon verdween. 'Ben je al lang hier?' vroeg Emma. Ze wilde toch wel iets meer over deze wantrouwige persoon weten.

Ynary ging met haar vingers door het water in het bassin van de fontein. Het was koud, zeker nu het al bijna donker was en de temperatuur al wat was gedaald, en het deed een rilling over haar rug lopen, maar ze haalde haar hand niet uit het water. De kou werkte namelijk verfrissend. "Dit is mijn derde jaar hier," ze deed haar best op een glimlach, maar gaf het op. Veel verder dan haar mondhoeken optrekken kwam ze niet. De school vond ze een fijne plek, in ieder geval beter dan bij haar oom en tante. "Jij?" Ondanks dat er geen ongemakkelijke stiltes waren, vond ze het gesprek wat geforceerd en ongemakkelijk. Ze wist natuurlijk niet of het meisje dat ook zo voelde, aangezien ze met echte intresse vragen bleef stellen.

Het gesprek bleef een beetje laag. Beiden wilden ze niet teveel kwijt over hun verleden. Beiden wilden ze hun toekomst niet vastleggen. Zo voelde Emma het. Maar alles was zo nieuw, en ze ging niet nu al iemand in vertrouwen nemen. Dat was te vroeg. Veel te vroeg. Ze was bang dat haar zo heerlijk voorspelbare leven werd verstoord. En door die angst hield ze afstand, veel te veel afstand. 'Dit is mijn eerste dag...' zei ze nog steeds op de smalltalk toon. 'Nog tips?'

Ynary kon nog net een sarcastische zucht binnenhouden, het verklaarde wel waarom het meisje dit aan haar vroeg. Je kon niet zeggen dat ze aan de top van de school stond, niet eens in de buurt. En ze was ook niet de persoon om andere tips te geven over hoe ze dat wel konden bereiken. Het was dat loner en nerd niet samengingen, maar ze dacht dat ze eigenlijk wel in allebei de hokjes pastte. Hoewel de hele school, inclusief haarzelf, vond dat loner beter van toepassing was.

Emmalynde merkte dat ze een gevoelige snaar geraakt had en zweeg dus wijselijk verder over het thema. Hoe kon ze ook denken dat er mensen waren die haar tips konden geven over hoe ze dit moest doorstaan. Nouja doorstaan. Natuurlijk had ze er wel zin in. In het school gedeelte dan. Sociaal gezien was haar leven gedaald tot ver onder het dieptepunt. Maar ze had behoefte aan iemand om mee te praten. Iemand met wie ze dingen deelde die ze met niemand ooit had durven delen. Natuurlijk had ze wel ooit vriendinnen gehad. Maar ze waren nooit zo close geweest. Niet close genoeg om hen haar verhaal te vertellen. Haar ogen staarden naar een punt ergens in de verte. Een bleke strook maanlicht viel over hen heen. Het werd laat...

Ynary's blik gleed naar de lucht die ondertussen echt donker was geworden. Meteen daarna gleed haar blik ook naar het horloge om haar arm. Kwart voor tien. "Ik denk dat het tijd is dat ik naar binnen ga." Ze kon niet zeggen dat het haar speet, het meisje leek meer over haar te weten willen komen. Iets wat in haar ogen niet moest gaan gebeuren. Ze pakte haar schetsboek op en stopte dat in de schoudertas die naast haar lag. "Veel succes nog en ik zie je denk ik nog wel." Ze deed de tas om, stak haar hand op en begon in de richting van de school te worden. Eerst had ze het nog niet echt doorgehad, maar het was echt koud geworden. Ze had kippenvel en dacht dat als ze haar kaak zou ontspannen ze zou klappertanden.

Stefan zat op een bankje langs de fontein. Hij keek naar het prachtig verlichte water. Het had iets romantisch gehad als hier twee geliefde hadden gezeten. Maar Stefan was alleen, al twee jaar was hij weer alleen. Hij miste Daisy, en hij miste het gevoel van veiligheid. Toch had hij voor deze leegte ook iets anders gekregen, hij had Jake gekregen, ondanks dat hij hem niet elke dag zag maakte Jake toch echt deel uit van zijn leven en dat zou hij nooit in willen ruilen.

Jacky floot zachtjes een wijsje. In haar hand had ze haar saxofoonkoffer en in haar haren had ze een witte roos. Iets dat raar afzette tegen haar rode haren. Niet slecht raar maar wel raar. Ze was van plan nog even wat te spelen maar wilde ook graag naar buiten dus had ze besloten het te combineren. Zonder dat ze het zelf echt doorhad was ze naar de fontein toegelopen. Maar toen ze de fontein iin haar zichtveld kreeg begon ze breed te glimlachen. Kort maakte ze een rondje om te kijken of ze nog bekende zag. Bij die beweging dansde haar zwarte jurk mee op de wind. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat hier geen bekende waren. Dus ging ze op de rand van de fontein zitten en liet kort even haar hand door het heerlijk koude water gaan.

Stefan liet zijn ogen rusten op het meisje dat net op de fontein was gaan zitten. De witte roos in haar haar trok op een of andere manier zijn aandacht. Hij kende haar niet, had haar eigenlijk nog nooit echt opgemerkt maar hij merkte sowieso maar heel weinig op. Heel eerlijk gezegd was hij meer met andere dingen bezig dan me het letten op mensen. Daar kwam hij hier ook niet voor. Toch bleef hij naar het meisje kijken.

Jacky voelde een blik op haar gericht. Iets dat best vaak voelde. Normaal reageerde ze er nooit echt op maar ze was vandaag in een hele goeie bui en vooral ook erg sociaal. Ze was altijd wel sociaal en in een goede bui maar vandaag was het voor een van de weinige dagen geen masker maar zo voelde zij zich echt. Haar hand ging door haar haren en haar ogen zochten de blik die op haar was gericht. Toen ze hem had gevonden lachtte ze vriendelijk naar de jongen die haar had aangekeken en stond oop om vervolgens zich naast de jongen op het bankje neer te nestelen.' heey.' Ze kende deze jongen nog niet. Iets wat niet vaak voorkwam. Jacky kende haast iedereen en dat terwijl het een mega grote school was.

Stefan toverde zijn scheve glimlach weer tevoorschijn toen het meisje naast hem kwam zitten. 'Heey.' antwoordde hij ook. Ergens was hij best wel verbaast geweest dat ze was opgestaan en naar hem toegelopen, maar hij vond het zeker niet erg. Hij was het gewoon niet gewend dat mensen toenadering zochten. Vroeger was hij eigenlijk meestal alleen geweest, en mensen mede hem doordat hij de indruk gaf dat hij richting het slechte pad zou gaan. Dat was vroeger zo geweest, in de tijd dat alles nog zorgeloos was.

Jacky zocht in haar tas naar haar sigaretten en toen ze die gevonden had stak ze haar ene wenkbrauw de lucht in en vroeg toch erg beleefd,' vind je het erg als ik rook? Zo ja moet je het gewoon zeggen hoor dan rook ik niet.' ook stak ze haar andere hand naar hem uit,' jacky trouwens aangenaam.' Ze had al een vrolijke glimlach op haar gezihct maar die werd net iets groter toen ze die scheve glimlach van de jongen zag. Ze vond het een leuke lach had ze besloten.

Stefan sloot zijn hand om die van haar en zei: 'Stefan,' Hij glimlachte nogmaals zijn scheve glimlach en liet haar hand weer los. 'En ik ben wel de laatste die daar een probleem mee zou hebben.' zei hij toen tegen haar. Hij rookte zelf ook heel erg veel, de enige momenten dat hij echt niet rookte was als hij bij Jake was, hij had toch wel iets van het goede voorbeeld dat hij moest geven.

Jacky kreeg een grote grijns op haar gezicht en stak haar sigaret aan en daarna stak ze haar pakje naar hem uit,' moet je dan ook?' mompelde ze een beetje moeilijk met haar sigaret in haar mond. Met wat moeite ging ze in kleermakerszit zitten en zorgde dat haar jurk over haar benen heen gleed. Zachtjes neuriede ze nog steeds het deuntje ookal ging het nu een stuk moeilijker. Er kwam een lekker briesje waardoor haar haren meedansde en de witte roos op de schoot van stefan gleed.

Stefan pakte glimlachend een sigaret van haar aan en stak hem aan. 'Dankje wel.' zei hij tegen haar. Als er iets was waar hij niet super tegen kon was als andere mensen rookte, en hij zelf niet mee kon doen maar dat was niet iets wat je tegen iemand ging zeggen vond hij. Toen de roos op zijn schoot gleed pakte hij die ervan af, rook er kort aan. Heel eventjes keek hij jacky aan en schoof de roos toen weer tussen haar haren.

Jacky grinnikte kort. Iets dat ze eigenlijk nooit deed en het ook heel irritant vond als ze het wel deed.' Sorry ik heb een verschrikkelijke lach ik weet het.' Dat viel opzich wel mee. Je moest er maar niet van houden. Of hij kon irritant zijn of hij was gewoon oké. Zij vond hem zelf verschrikkelijk irritant. Zachtjes drukte ze even op de roos zodat de geur wat meer werd verspreid. Dat was iets wat maar weinig mensen wisten. Dat hoever je de bloem open houd hoe sterker de geur. Maar goed het was ook een geheimpje die Jacky niet van plan was door te vertellen. Rustig nam ze een hijsje van haar sigaret en glimlachtte vrolijk voor haar uit.' Wat is jou talent?' Ze draaide haar lichaam wat meer naar hem toe en legde haar arm op de rugleuning.

Stefan glimlachte breed. 'Zo verschrikkelijk is hij niet, het is wel schattig.' zei hij toen tegen haar. Hij keek haar recht aan in haar ogen, nam een diepe hijs van zijn sigaret en blies de rook toen in kringetjes omhoog. Dat vond hij nog steeds leuk om te doen, hoe kinderachtig het misschien ook was. Hij volgde de vingers van jacky toen ze op de bloem drukte, hij vroeg zich stiekem af waarvoor ze dat deed, maar hij vroeg het niet. 'Ik dans. En jij?' vroeg hij haar toen terug.