De bibliotheek

'Ah, gelukkig. Ik was er ook al bang voor dat ik met zo een dom kind moest spelen.' zei ze glimlachend. Catherine durfde nu eindelijk zelf naar de lijst te kijken, ze wilde nog even checken of het echt was, Of hij niet verkeerd had gekeken. Een zucht van opluchting verliet haar lippen toen ze zag dat het echt was.

Jonathan moest lachen, hij had er ook totaal geen problemen mee dat Catherine zijn tegenspeler zou zijn. Beter dan de andere waarschijnlijk. Met zijn hand ging hij even door zijn haren terwijl ook hij nogmaals naar het blaadje keek om te kijken of het echt zo was.

Hebben ze de scripts al, dat ze weten dat ze straks weer met elkaar moeten zoenen?
-
Catherine liet zijn hand los, de spanning was eraf en waarom zou ze nu dan nogsteeds zijn hand vasthouden? Ze was opgelucht, blij en zeer vrolijk, dat was dan ook op haar gezicht af te lezen. 'Nu ga ik al zeker weten niet meer leren, eerst even dit vieren.' zei ze met een grijns. Er wat aan hebben om nu in de boeken te gaan had ze niet, daar was ze nu veel te opgewonden voor. Dan kwamen er geen woorden en formules in haar hoofd.

denk het wel
-
Jonathan lachte, "Begrijpelijk." zei hij instemmend. Ook van zijn gezicht was een opgewonden lach af te lezen. Hij was zo blij dat hij niet weer een redelijk onbelangrijk rolletje toe bedeeld kreeg. En deze musical hij hij echt heel leuk gevonden, dat was een extra pluspunt.

'Weet je wat ik in het script gelezen heb. Dat we weer moeten zoenen.' zei ze lachend. Haar maakte het niks uit, het was grappig en gevoelens had ze er niet bij. Het toeval was er het leukste aan, in de vorige musical waren ze elkaars tegenspelers slash geliefdes en in deze musical,

Jonathan kbikte, dat hiad hij ook gelezen, "Ze waren vast zo onder de indruk van de vorige scene." lachte hij naar haar. Hij vond het helemaal geen probleem om dat met Catherine te doen. Ook hij had er ook geen gevoelens bij, het was niet eens een echte kus, maar het was wel fijn om het met iemand te doen die je mocht inplaats van emt iemand die je stervens irritant vond.

'Ja, denk het ook.' antwoordde ze lachend terug. 'Zullen we anders wat gaan doen want ik denk dat we andere mensen storen.' Doellend keek ze naar de bibliotheekaresse die met een behoorlijk boze blik hun richting op keek en toen ze zag dat Cat keek een 'Shhh' gebaar maakte.

NEW
~~
Collin had de muts van zijn vest over zijn hoofd getrokken, zo viel het niet zo op dat hij erbij liep als een wandelend lijk. Hij had al dagen niet geslapen, tenminste niet echt en hij bleef maar elke keer hetzelfde dromen, hij droomde weer dat hij in die kast zat, door een gleuf keek, maar nu was het in zijn droom niet een onbekend koppel dat vermoord werd, het was Ynary, hoe hard hij ook schreeuwde, hij kon er niets tegen doen. Hij zag de sleutel die aan de binnenkant van het slot zat en vond een potlood dat vanachter zijn oor vandaan viel. Hij trilde licht. Dat had hij altijd als hij Ynary niet kon zien, hem niet 100% duidelijk was dat ze nog leefde. Telkens werd hij wakker met de gedachte 'is ze er nog?' en met diezelfde gedachte viel hij in slaap. De hele dag door dacht hij aan niets anders dan 'als ze er nog maar is'. Enriqué had hem alle kanten van de kamer laten zien, vanalles geprobeerd. collin was gestopt met werken, voor een paar maanden, zei hij telkens. en zijn vader had hem al vaak opgebeld, iets wat niet logisch was voor drie dagen. Collin at niet meer, dronk niet meer, werkte niet meer, genoot niet meer, het enige wat hij deed wat zitten en voor zich uit staren. Vandaag moest hij naar de bibliotheek voor school, en Enriqué had hem er letterlijk met een stok heen moeten jagen.

Ynary zat in de leeskuil, helemaal weggedoken in de kussens. Als je gewoon langs zou lopen zou je het kleine meisje niet snel zien zitten. Op haar schoot lag een boek opengeslagen maar ze zat nu al meer dan tien minuten naar die pagina te staren. Het lukte haar gewoon niet om zich te concentreren op wat dan ook. Na de dood van haar ouders was ze gevlucht in het tekenen, had bijna niets anders gedaan. Maar de laatste paar dagen had ze niet een tekening gemaakt. Af en toe had ze wel met een potlood in haar hand gezeten en naar een leeg vel papier gestaard, maar er kwam niets. Ze was helemaal leeg en ze tekende altijd op gevoel. Om de indruk te wekken dat ze echt las sloeg ze een pagina om. Ergens een hoofdstuk of wat geleden was ze de draad van het verhaal al kwijt geraakt. Het ging over een jongen... dacht ze... en een hoofdstuk geleden ging alles nog prima.

Schoorvoetend liep Collin met geborgen schouders richting de leeskuil. Zijn gezicht was bijna niet te zien door de schaduwen van zijn capuchon. Hij ging op een verlaten plek zitten, ver weg van de anderen. Hij merkte het kleine figuurtje een paar meter bij hem vandaan niet op. Hij sloeg het boek open en las de eerste zin. En toen dacht hij weer aan haar. 'is ze er nog?' dacht hij. Hij begon nog even erger te trillen en las toen de eerste zin opnieuw.

Ynary keek om zich heen, het was vermoeiend om te doen alsof je aan het lezen was. Rustig liet ze haar blik door de bibliotheek glijden en ze schrok zich kapot toen ze zag wat er veranderd was vergeleken met een aantal minuten geleden. Ondanks de capuchon en de andere houding herkende ze Collin moeiteloos. Zover mogelijk verstopte ze zich nog verder in de kussens. Ze wilde hem niet zien, of eigenlijk wilde ze niet dat hij haar zag. Het liefst was ze opgestaan en zo snel mogelijk de bibliotheek uit gegaan, maar ze was bang dat hij haar dan wel zou opmerken.

Collin zag haar niet, gewoon omdat hij niet opkeek. Hij kauwde langzaam een beetje op de binnenkant van zijn ingevallen wang. Hij had enorme wallen en hij trok zijn muts nog iets verder over zijn gezicht. Las de eerste zin nog een keer. Trilde nog steeds een beetje en dat ging ook niet echt weg voor hij haar zag, levend en wel. Uiteindelijk keek hij de ruimte rond. En toen zag hij haar. Ze zat in de kussens gedrukt. Zijn adem stokte in zijn keel en hij stopte met trillen. Ze was er nog. Vreemde gedachte, meteen als hij haar zag. Zijn ogen boorden zich onbewust in die van haar.

Ynary draaide meteen haar hoofd weg toen hun blikken elkaar kruisten. Even dacht ze er over hem te groeten en doen alsof er niets aan de hand was, maar ze vond dat het geen zin had de schijn op te houden. Hij wist dat het niet goed met haar ging en ze wist niet of ze zich nog groot zou kunnen houden als ze met hem ging praten. Zo snel mogelijk en daardoor onhandig stond ze op. Het boek dat ze niet echt aan het lezen was geweest viel daardoor dicht en haar tas die maar over een schouder hing viel bijna af. Toch liep ze gewoon door, om maar uit zijn buurt te blijven.

Als in een impuls stond hij op. Pakte haar hand vast. Dit was niet gepland en het gebeurde veel te snel. Het duizelde voor zijn ogen omdat hij al dagen niet meer gegeten had. "Ynary" fluisterde hij met een rauwe stem van het niet drinken, natuurlijk had hij wel iets gedronken sinds hij het uitgemaakt had. Er ging een steek door hem heen, hij had het uitgemaakt. Maar het was niet veel geweest en ook alleen water waardoor zijn stem zacht en ruw klonk. "het spijt me".
~~
oww wat haat ik collin nu....

Ynary keek op naar hem, maar dat had ze niet moeten doen. Ze had zich los moeten trekken en door moeten lopen, zonder om te kijken. Nu keek ze in zijn ogen die inderdaad vol spijt stonden, maar dan nog kon ze er niets mee. Wat moest ze nu zeggen of doen? Zeggen dat ze het hem vergaf? Dat had ze eigenlijk al gedaan, maar dat betekende niet dat het nu beter met haar ging. De afspraken met de psycholoog waren nu nog erger omdat het haar alleen maar deed denken aan Collin. Zwak trok ze haar hand terug, proberend hem zo los te trekken.

Collin was zo zwak dat ze zich gewoon los kon trekken. Hij bleef haar aankijken. En toen liepen de tranen als vanzelf over zijn wangen hij was helemaal gebroken en nu hij zag dat ze er nog was, dat ze heel was, en er nog net zo mooi en lief uitzag als de laatste keer kwamen ze eindelijk los. Hij wist dat ze gewoon weg kon lopen. En hij wist ook dat hij haar zou laten gaan. Ergens was het een beetje genant zo midden in de bibliotheek, maar gelukkig keek niemand naar hen en was zijn gezicht alleen van heel dichtbij te zien.

Ynary was verrast dat ze zich zo gemakkelijk kon lostrekken en met die 'overwinning' wilde ze zo snel mogelijk weer weglopen. Tot ze zag dat er tranen over zijn wangen liepen, ze kon hem zo niet achterlaten. "Collin niet huilen," fluisterde ze met haar blik op de grond gericht. "Niet voor mij." Aarzelend draaide ze zich om en maakte aanstalte nu wel weg te lopen. Het was gek dat Collin nu degene was die gebroken was. Zij had haar verdriet al vrij snel omgeruild voor niets en tot nu toe werkte dat heel goed.

"Ynary, niet weggaan" fluisterde Collin weer. Hij wilde niet dat ze ging, dan kwam het trillen weer terug, maar dat was niet waarom hij haar hier wilde houden. Hij wilde haar in zijn armen nemen, dat zij hem in haar armen nam. Hij wilde haar weer dichtbij kunnen voelen. Hij was zo stom geweest. Hoe had hij het ooit kunnen doen. "ik ben zo stom geweest" fluisterde hij weer. Ze leek niets meer om hem te geven en eigenlijk was dat iets goeds. Ergens vond hij het stom dat hij nu zo brak voor haar neus, terwijl zij eruit zag alsof er niets meer aan de hand was.

Ynary stopte met lopen, al draaide ze neit om en keek hem niet aan, ze had al haar zelfbeheersing nodig om te blijven staan waar ze stond en zich niet om te draaien en naar hem toe te rennen. Maar ze hoefde niet te vechten tegen de tranen, die waren op. Nog steeds wist ze niet wat te doen, hij had gelijk. Wat hij had gedaan was stom en het was een gelukje dat ze hier nog stond. Hoe vaak had ze in de badkamer met een aantal pillen in haar hand gestaan? Toch had ze ze steeds weer netjes terug in het potje gedaan en was weer in haar bed gaan liggen, ze dacht alleen niet dat het nog zo vaak net goed zou gaan. "Ik had je nodig," fluisterde ze haast onverstaanbaar. Nog steeds kon ze niet geloven dat hij gewoon was weggelopen en haar daar alleen had achtergelaten. Ze was de hele weg huilend in haar eentje naar school gelopen.

"Maar ik maakte het alleen maar erger" fluisterde Collin terwijl hij naar haar rug keek. "als ik er niet was geweest was je gewoon rustig verder gegaan met leven en... en..." hij kon het niet zeggen, niet hardop. Hij kon haar niet zeggen dat ze anders dat mes niet gepakt had. "Ynary, het was mijn schuld dat je daar zo lag." het was maar een zachte fluistering. Hij zag het weer voor zich, hoe hij haar die middag gevonden had, in de plas met bloed, haar eigen bloed. "ik had je van het begin af aan niet toe moeten laten, het was allemaal mijn schuld" de tranen drupten van zijn kin op zijn shirt.

Het frustreerde Ynary dat hij dat bleef denken, dat iedereen dat dacht. Het was niet zijn schuld! Het was haar eigen schuld maar niemand leek dat een aannemlijke reden te vinden. "Het was niet jouw schuld, maar als je wil weten wat wel allemaal jouw schuld was kan ik je best een lijst geven hoor." Er klonk een lichte boosheid in haar stem, waarom zag niemand dat het haar eigen keuze was geweest. Ze had het niet zonder na te denken gedaan, ze had alles op een ritje gezet en had tot dat besloten, maar niemand begreep dat. "Het was jouw schuld dat ik me gelukkig voelde, dat ik voor het eerst sinds de dood van mijn ouders weer van iemand heb gehouden, dat ik me eindelijk weer een beeld van mijn toekomst kon voorstellen, dat ik eten binnen kon houden, dat ik een reden had om voor te leven en me ervan te weerhouden het niet nog een keer te proberen. Maar omdat jij zo nodig moest denken dat het jouw schuld was dat ik een einde aan alles wilde maken is het wel jouw schuld dat ik nu geen doel, geen nut en helemaal niets meer heb!"

Dit was erger als een klap in zijn gezicht en Collin was er even stil van. Hij bleef naar haar rug kijken. Misschien was het wel echt niet zijn schuld geweest. Hij zette een stapje dichterbij en legde twijfelend zijn hand op haar schouder. Meteen voelde hij het bekende gevoel van stroompjes die door zijn arm trokken. Dat gevoel kreeg hij alleen als hij Ynary aanraakte. "Ynary, het spijt me..." zei hij zacht. Het was zijn schuld dat ze zich nu dus zo voelde. Maar ze zag er niet verdrietig uit, ze zag er niet uit alsof ze hem nodig had, alsof ze haar doel miste. Ze zag eruit alsof ze niets voelde. Leeg was. Hij handelde uit gevoel, niet uit verstand, zijn verstand zei hem dat hij stom was, moest doen alsof hij haar nooit tegengekomen was. Maar dat deed hij niet.

Ynary duwde hem niet weg maar draaide ook nog steeds niet om. Ze probeerde het warme gevoel dat ontstond door zijn hand op haar schouder te negeren, de drang om zich om te draaien en hem aan te kijken te onderdrukken. Eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze dat gevoel onderdrukte. Waarschijnlijk deed ze dat automatisch zodat hij haar niet nog een keer pijn zou kunnen doen. Toch wist ze ook dat als ze niet weer iets had om voor te leven het ook zo afgelopen zou zijn. Langzaam draaide ze haar hoofd, maar stopte halverwege en beet aarzelend op haar lip. Het was alsof ze nu door om te kijken of niet een beslissing moest maken.

Collin leek aan te voelen wat er gebeurde. "Ynary..." fluisterde hij. "ik hou ook van jou" hij doelde op de tekening die hij gevonden had, waaronder het in sierlijke letters getekend stond. Misschien was dit niet het goede moment dit te zeggen, misschien was het dom, maar het was wel waar. De tekening had hij bewaard en ergens neer gelegd waar hij hem niet te vaak aan die middag zou laten denken. Misschien zou dit Ynary over de streep trekken. Oh wat dacht hij opeens weer egoïstisch. Dit mocht hij helemaal niet, hij moest respecteren dat ze niets meer van hem wilde weten, dat het oké voor haar was zoals het was...

Ynary had grenzen, omdat ze op het moment het grootste gedeelte van haar emoties had uitgeschakeld kon ze heel wat hebben maar er was een limiet. Ze wist nog heel goed hoe ze de tekening had afgemaakt nadat ze het artikel in het tijdschrift had gelezen. Vaak moest ze stoppen omdat ze bang was dat haar tranen de tekening zouden verpesten. Zonder dat ze er iets tegen kon doen voelde ze hoe haar benen het begaven en ze ineen zakte. Ze raakte niet bewusteloos, ze had nog door wat er om haar heen gebeurde, de wereld had alleen ineens besloten te gaan draaien en haar benen wilde haar niet meer dragen.