De bibliotheek

Toen Ian dat vroeg werden haar wangen rood. 'Een jongen' zei ze met een glimlachje rond haar lippen, maar ze durfde hem niet aan te kijken. Ze snapte niet heel goed wat er met haar aan de hand was, want ze had zich nog nooit zo blij en bang tegelijk gevoeld, maar veel mensen zeiden dat je dan verliefd was. Ze wist niet goed of dat waar was, maar wist wel dat ze voor altijd bij Ryan wilde zijn.

Ian glimlachte een beetje. "Je verdient het." Zei hij met een lief glimlachje. "Wie is hij?" Vroeg hij mey enigeintresse. Hij gaf echt om haa, als een vriend...

Lauren keek onzeker op en toen ze zag dat hij het echt meende glimlachte ze terug. 'Ryan. Hij zit in mijn klas bij biologie, ik denk niet dat je hem kent' zei ze en ze pakte weer een boek van de stapel. 'Hij gaat me morgen even helpen met school, vandaar dit' en ze maakte een wijds gebaar, want daarom was ze hier en had ze deze boeken gepakt.

Ian knikte. "Geef jezelf niet TE makkelijk an hem, okee?" Zei hij zorgzaam. Ze nocht niet door die jongen gekwetst gewoeden.

Lauren leunde over de tafel en pakte zijn hand vast. 'Nee hoor. Ik vind het echt lief van je dat je zo zorgzaam bent' zei ze zachtjes. De echte boodschap was erachter verstopt, dat ze nog om hem gaf, hem niet zou laten stikken en hem nog wel aardig vond. Langzaam boog ze terug naar achteren. 'En hoe is het met je?' vroeg ze nonchalant.

Ian glimalchtte naar haar. "Krijgen we last van geheugenverlies Lauren? dat had je al gevraagd." Hij gaf haar een knipoog. Hij bleef goed in het verhullen van zijn emoties, of in dit geval gebrek aan emoties.

Lauren bloosde. 'O ja, ik ben zo druk bezig de laatste tijd, ik vergeet alles' zei ze beschaamd waarna ze nog een boek bekeek, en bedacht dat het waarschijnlijk niet veel nut zou hebben dus legde ze het op een andere stapel. Ian zag er echt triest uit, zelfs nu hij probeerde te doen alsof hij zich goed voelde. 'Je weet dat je alles tegen me kan zeggen, toch?' vroeg ze hem.

Jonathan zat aan een tafel achteraan in de bibliotheek. Op een plek waar weinig mensen kwamen, dus perfect was om in alle rust zijn tekst te lezen en te leren. Mompelend voor zich uit oefende hij de tekst van zijn personage. Het was een redelijk grote rol met veel tekst, dus het was oefenen geblazen omdat hij vaak genoeg op het podium zou staan en geen flater wilde staan.

Irina liep de bibliotheek binnen. Ze voelde zich zo raar de laatste tijd, ze dacht alleen maar aan Jonathan en voelde zich aan de ene kant heel blij, maar ook bang en zenuwachtig tegelijkertijd. Om gek van te worden. Snel liep ze naar de kast met bladmuziek en begon door de klassieke boeken te zoeken want ze moest voor piano een nieuw stuk spelen over twee weken.

Irina en Chelsea moeten denk ook nog een keer meten?
-
Jonathan sloeg een pagina om van het boekje dat op het moment nog opvallend netjes was, logisch ze hadden de boekjes pas twee dagen terug gekregen, maar hij kreeg het voor elkaar om ze binnen een week totaal verkreukt te hebben zodat het soms nauwelijks meer leesbaar was en hij bij de leraar moest smeken om een nieuw exemplaat.

Jaaaa... waar?
--

Irina keek toevallig door het rek met boeken heen en zag een jongen zitten. Ze kon het fout hebben, maar dacht dat Jonathan het was. Zo onopvallend mogelijk liep ze om de kast heen en deed daar alsof ze wat zocht, maar keek of het was wie ze dacht dat het was. En inderdaad, haar hart stopte een slag en ze herkende Jonathans gezicht. 'Hé' zei ze met een stralende glimlach en ze liep naar hem toe.

de ingang?
-
Jonathan keek op en er verscheen direct een glimlach op zijn lippen toen hij Irina aan zag komen lopen. "Heey." hij ging rechtop zitten en haalde automatisch een hand door zijn halfkrullende haar dat toch echt wat te lang werd en voor zijn ogen begon te vallen. "Wat doe jij hier nou?" vroeg hij, het was geen verwijtende, maar juist een geintresseerde vraag.

oksok, begin jij
-
Irina werd warm van binnen en ging op het puntje van de tafel zitten. 'Bladmuziek zoeken voor pianoles, jij?' vroeg ze en ze keek naar wat hij vast had, het leek op een script, maar het was wel heel dik.

doe jij maar :3
Ik ben ondertussen serie aan het kijken dus reageer nogal traag xd
-
Jonathan hield het papieren boekje even omhoog, "Tekst leren." zei hij met een zucht. Het was leuk om het op te voeren, maar hij had geen fotografisch geheugen waardoor de tekst in een keer in zijn hoofd bleef hangen, hij moest er echt op studeren. "Wat voor muziek zoek je?" vroeg hijtoen nieuwsgierig, hij vond haar veel interresanter.

ik doe morgen oksok,, ik ga zo slapen anders ben ik morgen dood...
---
Irina pakte het boek uit zijn handen en bekeek het even. 'Ziet er leuk uit. Ik moest een klassiek piano stuk zoeken' zei ze een beetje ongeïnteresseerd, ze vond alles wat hij zei en deed veel interessanter dan haar eigen saaie leventje. 'Wanneer gaan jullie dit opvoeren?' vroeg ze terwijl ze het script teruggaf.

hha ik ook
-
Jonathan dacht even na, "Ik geloof dat deze over drie maanden is, we hebben het vorige week pas gekregen." legde hij de lange tijd uit. "Hij is ook wel leuk, maar het heeft verschrikkelijk veel tekst." hij glimlachte even naar haar. "Waarom een klassiek stuk, trouwens? Ik dacht dat je meer van de jaren zeventig rock was?" of had hij dat verkeerd onthouden, nee dat kon niet.

Irina glimlachte. 'Ik kom kijken, als dat mag' zei ze en ze schoof iets verder op de tafel toen ze er achter kwam dat het gesprek best nog wel even kon duren. 'Ja...' zei ze, en ze was blij dat hij zich herinnerde wat ze vertelde. '... Maar ik moet voor piano andere stijlen leren spelen, snap je wel?' vroeg ze.

Jonathan knikte, dat snapte hij wel, net als hij met zangles niet alleen musical deed. "Maar natuurlijk mag je komen kijken." glimlachte hij naar haar. "Ik zal zorgen dat er een plaatsje vrij blijft voor je, als je dat wilt tenminste?" hij keek haar even met een vragende blik aan, zichzelf verbazend dat hij dat zomaar zei.

Irina glimlachte en voelde zich helemaal blij worden vanbinnen. 'O, dat zou fijn zijn, ik ben echt benieuwd naar je acteerkunsten, en als ik je ooit moet helpen hoef je het maar te zeggen' zei ze, met nog steeds die glimlach en die zou ook niet zo snel weer weg was. 'Waren je vrienden trouwens nog boos, na vrijdag middag?' vroeg ze.

Jonathan lachte even en schudde toen zijn hoofd, "Nee, die hebben het niet eens opgemerkt." ze hadden genoeg gedaan dat het niet opvallend geweest was. "Maar dat helpen klinkt als een goed plan." hij hield het boekje weer even omhoog. "De tekst is echt enorm." verzuchtte hij.

'Leuke vrienden' zei ze met een grijns. 'Wat moet ik precies doen dan?' vroeg ze nieuwsgierig en ze keek naar het boekje. Het leek haar vreselijk om zo'n grote lap tekst uit je hoofd te moeten leren voor je lol, ze had liever een tekst van een liedje dat was korter en leuker.

"Hier?" vroeg hij aan haar, het was nou niet echt de beste plek om te oefenen, aangezien je op een niet hardere dan fluistertoon kon praten. Hij wees op een stuk gehighlight deel tekst. Het was direct een van de slotscenes, waar de hoofdrolspeler eindelijk zijn liefde kon kussen zonder tussenkomsten die de hele tijd eerder plaatsgevonden had. "Maar het hoeft niet hoor." zei hij haastig, hij wilde haar tijd niet verspiillen.

Irina pakte het boekje en tijdens het lezen werden haar wangen steeds roder. 'Ehh ja, ik help je wel, maar waar wil je oefenen dan?' vroeg ze hem terwijl ze het boekje met een glimlach teruggaf. O god, moest ze gaan spelen alsof ze verliefd op hem was? Nou ja, dat kon ze wel aangezien het echt zo was.

"We zouden naar het theater kunnen gaan, maar ook gewoon iets anders als je dat liever hebt." hij kon wel begrijpen dat het niet direct fijn was om op een enorm podium te gaan staan. Hij keek naar het stukje tekst dat hij haar gegeven had, shit, hij dacht dat het een willekeurige pagina was, maar zag al dat het dus niet het geval was. Het was een zoenscène. Hoewel het toen in zijn hoofd schoot dat hij het geen probleem zou vinden om Irina te zoenen, maar schudde haastig zijn hoofd, een toneelkus was alles behalve romantisch.

Irina knikte. 'Oké, is goed, ik sta vaak genoeg op het podium maar je moet me niet uitlachen ik kan niet zo goed acteren' zei ze met weer blozende wangen en ze stond op. 'Ik zal mijn best doen' waarschuwde ze hem nog met een glimlachje.

--
doen we daar opnieuw meeten of gewoon net als vorige keer?