De bibliotheek

Evy glimlachte bij Jenna's bemoedigende woorden. 'Bedankt.' Zei ze. 'Het komt allemaal ook wel goed, het is nu nog een beetje vervelend.' Ze zuchtte geërgerd, door haar eigen depressieve gedrag. 'Sorry, ik gedraag me nog al stom.' Zei ze, en glimlachte weer, haar vertrouwde, kleine glimlach, die zich wel tot haar ogen uitstrekte. Ze slikte. 'Maar goed. Aangezien ik nogal een groentje ben hier, wat kan je allemaal buiten de stad doen?' Ze wilde niet de hele tijd op dat vervelende "vrienden" onderwerp blijven doorhakken, en dus zocht ze iets anders om over te praten.

Jenna schudde glimlachend haar hoofd, in haar ogen gedroeg het meisje zich niet stom. Eigenlijk vond ze zelden mensen stom, bj iedereen wist ze wel een enkel lichtpuntje te ontdekken, hoe klein het ook was. Jenna strekte haar benen weer iets en hees zich iets rechter op. Het zat lekker die kussens, maar je kreeg er een enorm stijve rug van. "Tja van alles, zoals in elke stad." ze dacht even na, "Dus ehm ja... Je weet wel winkeltjes, maar ook café's en dat soort dingen."

Evy knikte. 'Oké. Ik moet het denk ik ook zelf maar een beetje gaan ontdekken.' Ze slikte, en rekte zich uit. 'Jeetje. Hoe laat is het? Ik moet echt een keer een horloge kopen.' Zei ze, met een flauwe glimlach. De zon scheen volop, dus het moest ergens rond het middaguur zijn. Meer wist zij ook niet. Ze keek om zich heen, of ze ergens een klok zag hangen, maar dat was een van de enige dingen die er, jammer genoeg, nog miste in de bibliotheek. Ze zuchtte, en keek Jenna vragend, en ook hoopvol aan, vragend en hopend of zij wist hoe laat het was.

"Als je wilt kan ik wel een keertje met je mee gaan." bood Jenna aan terwijl ze het grijze mauwtje van haar vest wat omhoog duwde. Om har pols hing een sierlijk zilver horloge. Het was een cadeautje geweest van haar ouders vorig jaar. Toen ze jarig was geweest. Of het zilver echt of nep was wist ze niet, het maakte haar ook niet uit. Ze zou er alsnog dolgelukkig mee zijn. "Het is trouwens kwart voor twee." noemde ze de tijd. Iets wat haar deed verbazen, zaten ze toch bijna driekwartier te kletsen.

'Dat zou leuk zijn!' Zei Evy blij. Ze vond het super dat ze toch zo snel iemand had gevonden die aardig tegen haar was, een vriendin. Ze lachte, naar Jenna. 'Bedankt.' Zei ze, met een dankbare glimlach. Haar hand dwaalde even af naar haar hals, naar de ketting met de gouden ketting met de zandloper eraan. Ze draaide er een paar keer verstrooid aan, en keek toen weer naar Jenna. 'Oké.' Zei ze. Wow. Had ze toch mooi zomaar drie kwartier met iemand zitten praten, die ze pas net ontmoet had. Ze wendde haar blik even af, en haar glimlach verdween even. Ze keek naar buiten, en slikte. Toen ze weer naar Jenna keek, dwong ze zichzelf weer een glimlach te laten zien.

Jenna beet op haar lip, het was gezellig maar ze moest naar de les, "Ik moet gaan, wiskunde." ze trok een gezicht wat Evy vertelde dat ze het een vreselijk vak vond, "Maar ik zie je toch nog wel?" de school was groot, maar niet enorm. Dus tijdens het eten zou ze haar vast en zeker wel een keer zien, en anders waren er nog genoeg algemene ruimtes waar de kans groot was Evy tegen te komen.

Evy glimlachte. 'Is goed.' Zei ze. 'Natuurlijk, ik zie je later nog wel!' Ze keek Jenna een tijdje aan. 'Bedankt.' Zei ze, terwijl ze hoopte dat Jenna begreep dat ze haar bedankte voor het daar zijn. Bedankte, omdat ze met haar praatte, en haar niet alleen liet zitten. Het waren een paar goede drie kwartiertjes geworden, beter dan ze had verwacht, zo tussen al die boeken, en met een vriendin. Ze keek even naar buiten, en bedacht dat het misschien een goed idee was om even een wandeling te gaan maken, of gewoon even naar buiten te gaan, nu er zo'n mooi, niet te warm zonnetje scheen. 'We spreken wel een keer af, en anders, ach, dan zien we elkaar vast een keer tijdens lessen of zo.' Voegde ze eraan toe.

NEW (Evy's back)
-

Evy liep de bibliotheek binnen, en keek even rond. Ze glimlachte flauwtjes. Precies zoals ze al had verwacht, zaten er om dit uur, wat behoorlijk laat was, maar heel weinig mensen in de bibliotheek, en iedereen die er wel zat, was stil, en aan de slaperige ogen en gapen te zien, ook moe. Maar Evy was klaarwakker. Ze had net haar tweede schrift uitgeschreven, en terwijl ze dat uit haar tas pakte, keek ze naar een lege computer. Aan het eind van de tafel stond er nog een, opgestart en wel, klaar voor gebruik. Ze logde vlug in, en opende het Word bestand waarop ze haar verhaal schreef. Ze sloeg haar schrift voorzichtig open, en moest, tot haar spijt, de rug erg knakken tot het boekje vlak op tafel bleef liggen. Maar toen glimlachte ze opnieuw even, haalde ze diep adem, en begon te typen.

Ynary was in de bieb voor twee redenen, of misschien drie als je meetelde dat ze van de rust die altijd in de bieb hing. Ze zocht een nieuw boek en moest informatie opzoeken voor een geschiedenis werkstuk. Ze liep naar een nog lege computer naast een meisje met bruine krullen. Ze zuchtte toen de computer traag begon op te starten. Ze moest zichzelf dwingen niet eerst een boek te zoeken want dan zou er niets meer van het werkstuk komen.

Evy keek even opzij naar het meisje dat naast haar was komen te zitten, nadat ze voetstappen had gehoord die steeds dichterbij kwamen, en het geschuif van de stoelpoten. De regelmatige tikken van haar vingers op de toetsen kwamen even langzamer, stopten even, terwijl ze het meisje naast haar bekeek, en gingen toen weer rustig door. Ze was nu blij dat ze ooit een typcursus had gedaan, het was veel makkelijker om blind te kunnen typen, en het ging ook veel sneller. Ze keek naar haar schrift, verbeterde iets, en typte toen verder. Na een tijdje stopte ze even, legde het schrift voorzichtig op het toetsenbord, en bladerde er even doorheen, tot ze een bepaald stukje vond, waarna ze iets terug las, en haar lange, spitste vingers over de bladzijde liet glijden. Daarna liet ze de bladzijden ritselend weer terug vallen op de eerste bladzijde, al schreef ze niet meteen verder.

Ynary keek even naast zich toen ze het geritsel van papier hoorde. Het leek erop dat het meisje iets aan het overtypen was. Een korte blik op de geschreven woorden maakte haar duidelijk dat het een verhaal was. Wat betekende dat het meisje een schrijfster moest zijn, iets waarvoor ze respect had. Zoals zij als het ware andere werelden maakte met haar tekeningen deed het meisje dat met woorden.

Evy voelde ogen naar haar kijken, en draaide zich half om, naar het meisje dat naast haar zat. Ze had donker haar, en Evy zag dat ze naar het schrift naast haar computer keek. Ze trok het niet weg, weerhield het meisje er niet van het te lezen, en ze glimlachte alleen maar kleintjes naar het meisje, en typte een stukje verder, waarna ze een bladzijde omsloeg.

Naast Allison lag een stapel boeken. Huiswerk, ze had heel veel huiswerk. Teveel had ze al eerder uitgesteld, dus ze moest nu echt alles gaan maken en alles gaan leren. Gelukkig had ze al wat dingetjes gemaakt en nu had ze zich over haar wiskunde gebogen. Haar hoofd ging hier meestal pijn van doen omdat het haar zoveel moeite kostte. Ze was echt niet goed in wiskunde, nooit geweest ook. Ze tikte zacht met haar pen op haar boek en had de neiging om gewoon iets anders te gaan doen. Maar ze wist dat ze dit af moest maken.

Jamie had net iemand geholpen met zijn huiswerk en liep nu rustig naar de uitgang. In zijn ene hand had hij een hoop proefwerken die hij moest nakijken en in de andere had hij een bak koffie. Omdat hij met zijn bril op naar de proeven aan het kijken was zag hij niet dat er een tas voor hem lag en struikelde. De proeven vielen uit zijn hand en de koffie wist hij nog maar net recht te houden. Helaas kwam er nu wel een waterval van proefwerken naar beneden.

Allison keek geschrokken en afgeleid achter haar. Iemand was over haar tas gestruikeld en duidelijk was het ook nog een leraar met een stapel papieren. Geschrokken veerde ze overeind uit haar stoel en schoof snel en onschuldig haar tas aan de kant. 'Het spijt me heel erg van mijn tas die in de weg stond.' Zei ze verontschuldigent tegen de nog jong lijkende leraar. Ze knielde en begon de proefwerken op te rapen. Wiskunde proefwerken? Ze glimlachte even kort naar de leraar.

Jamie schoot in de lach.' Zeg geen sorry het is mijn eigen schuld. Ik had gewoon beter moeten uitkijken. WAcht laat mij maar.' Hij hurkte en begon ook de wiskunde proefwerken op te rapen. Hij deed met één hand ook zijn bril af en stopte hem in zijn broekzak. Nu zag hij er helemaal uit als een leerling. Toen hij alle proeven had en zijn koffie stond hij weer op en legde het naast de plek van de boeken van het meisje neer.' Dankje voor het oprapen.' Zei hij met een vrolijke glimlach.

Allison grinnikte. 'Mijn tas stond ook in de weg.' Zei ze op een koppige toon en legde de andere proefwerken op die anderen. Ze knikte naar hem. 'Geen dank.' Zei ze tegen hem en haalde even een hand door haar haren. 'Je bent leraar? Je ziet er te jong uit voor een leraar.' Zei ze tegen hem en plofte terug in de stoel, waarna ze haar armen en benen eventjes strekte. Ze wou niet leren.

Jamie grijnsde breed om die uitspraak.' Ja ik ben leraar. En zo jong ben ik nou ook weer niet. Maar ik ben wel pas net afgestudeerd voor leraar zijn. Moet ik je ergens mee helpen anders? Of heb je gewoon zin in een gesprek. Ik kan beide.' Hij ging naast haar zitten en draaide zijn lichaam naar haar toe. Snel nam hij nog een slok van zijn koffie en stopte de proeven en zijn bril in zijn tas om te voorkomen dat het nog een keer overal en nergens ging liggen.

Allison haalde haar schouders op. 'Je ziet er wel jong uit.' Ging ze tegen hem in. Ze zuchtte overdreven. 'Eigenlijk moet ik wiskunde leren, waar ik niets van snap, maar daar heb ik eigenlijk niet zo'n zin in.' Zei ze zuchtend en keek een seconde in haar boek waarna ze dramatisch weer zuchtte. 'Ik heb deze shizzle toch niet nodig.' Voegde ze eraan toe en sloeg haar armen over elkaar. Nee, ze snapte er echt helemaal niets van.

Jamie schoot in de lach.' Ik help je wel. Het is niet moeilijk als je het eenmaal snapt en het snappen lukt je binnen een minuut als je het aan mij overlaat met uitleggen. In ieder geval dat hoor ik van veel leerlingen.' Hij grijnsde breed en wierp even een korte blik op haar boek. Gelijk wist hij waar het over ging en schreef iets op zijn notebook. Daarna liet hij het haar zien.' Snap je de eerste passen wel van de formule? Of snap je al niet hoe je erop komt?'

Allison keek naar hetgene dat hij opschreef. Voor haar waren het gewoon wat getalletjes met streepjes en letters. 'Ehm, ik zou graag willen zeggen dat ik dat wel snap. Maar nee, eigenlijk niet helemaal. Ik faal in wiskunde.' Zei ze tegen hem en glimlachte heel onschuldig naar hem. Ze heeft ook nooit echt goed opgelegd, misschien was dat ook wel een probleem. Maar ze dacht nooit op haar vorige school dat ze ooit nog wiskunde zou krijgen, maar hier wel.

Jamie schoot in de lach.' Maakt niet uit ik help je wel stap voor stap. Oké ik ga nu gewoon een opgave opschrijven die je in het boek tegen kan komen. Dan ga ik jou vragen om de eerste stap voor mij te zeggen. En daarmee bedoel ik moet ik eerst de haakjes wegwerken? Of eerst de kwadraten en wortels?' Hij glimlachtte vriendelijk en schreef rustig een som uit die hij gewoon uit zijn hoofd kon uitrekenen zodat hij straks geen rekenmachine nodig had. Want hij had die niet bij zich.

~NEW~

Yinther liep de bibliotheek binnen en glimlachte naar de bibliothekaresse (ofhoejehetschrijft). Ze kwam hier niet zo vaak maar ze had vandaag niets beters te doen. Ze was van plan zich te verdiepen in eens een keer iets anders dan in ballet. Ze liep naar de boekenkasten en liet haar vinger over de boeken glijden. Haar ogen zoekend. Op zoek naar iets over zang, of piano's ze wilde zich daarin ook verbeteren. Ze zag ergens bovenin een boek staan wat haar interesant leek. Maar natuurlijk was ze weer te klein. Ze reikte naar het boek maar kon er niet bij. Ze sprong maar het lukte niet bepaald.

Sahirah was er achter gekomen dat een jaar of 5 school skippen je niet veel goed deed. Laatst was ze er zelfs van overtuigd dat Amerika een Koningin had,.. Iets wat dus niet het geval bleek te zijn kwam ze later achter. Een beetje onwennig stond ze voor een rij boeken, het waren boeken voor eerste klassers, maarja het was toch de basis. Zoals gewoonlijk trilde haar handen lichtjes en schoten af en toe haa rogen heen en weer, alsof er iemand ineens achte haar zou staan.

Dennis strompelde door de bieb. Hier kwam hij dus echt nooit, als hij een keer opdook in de klassen merkten de leraren hem meestal niet eens meer op. Hij werd ook al lang niet meer als afwezig opgeschreven, maar vandaag had hij eens besloten om maar eens een boek te lezen, een echt boek. Hij had geen zin in de zware literatuur en koos voor iets makkelijkers om te gaan lezen voor iemand die net geen leesfobie had. Hij liep richting de 1e klassersafdeling en neusde even rond.