De bibliotheek

Collin pakte haar bij haar onderarmen vast. "wow Ynary" zei hij geschrokken. Het weerhield haar van het vallen en haar hele gewicht leunde nu op hem. "Ynary?" Collin was zo geschrokken dat hij opeens weer wat kleur op zijn wangen kreeg. Zijn ogen werden groot van de schrik. Hij tilde haar half op en nam haar mee de bieb uit. "Ynary?" vroeg hij telkens weer. Hij bracht haar naar de ziekenzaal toen er maar geen reactie kwam, "Ynary?" bleef hij vragen.

Ynary kreeg niets mee van wat er om haar heen gebeurde. Half merkte ze wel dat het Collin was die haar vasthield, maar veel meer ook niet. Hij zei het, dacht ze, hij zei het echt. Maar zei hij het alleen omdat hij wilde dat ik toegaf, of meende hij het echt? En zelfs als hij het echt meende, wat moest ze dan doen. Deze verwarring en de schok was gewoon de druppel. Samen met de vermoeidheid, de honger en het verdriet werd het teveel.

De zuster keek naar haar, maar er leek niets aan de hand te zijn. Wel was Ynary behoorlijk ondervoed en werd ze dus aan het infuus gelegd. Collin bleef lijkbleek naast het bed zitten en liet haar niet los, zorgde dat er altijd een heel klein beetje contact bleef. Hij had nu al bijna twee uur niet meer getrild, een nieuw record.

Ynary keek naar het inmiddels bekende infuus dat werd aangelegd. Een deel van haar wilde het eruit trekken en de stroom 'eten' die binnenkwam stoppen. Ze had de laatste paar dagen vrijwel niets gegeten. Ondanks dat ze ongelofelijk moe was moest ze iets zeggen, moest ze iets aan Collin vragen. "Mee-eende je dat?" Hakkelde ze. Ze moest dat weten voordat ze in slaap viel.

Collin wist niet hoe hij het had toen ze opeens sprak. Hij knipperde met zijn ogen. "natuurlijk meende ik dat" fluisterde hij. "ik hou van jou" herhaalde hij zijn woorden. Hij streelde een plukje haar achter haar oor en drukte zijn lippen zachtjes en heel erg voorzichtig op haar voorhoofd. Hij was doodmoe en nu het trillen opgehouden was voelde hij het pas.

Ynary glimlachte licht en sloot haar ogen. Zelfs als ze geprobeerd had het tegen te houden was het haar niet gelukt. 'Ik ook van jou,' ze bewoog haar mond wel maar ze maakte geen geluid. Meteen daarna, of misschien terwijl ze dat zei, viel ze in slaap. Een rustige slaap, met dromen die ze zich de volgende morgen niet meer zou kunnen herinneren.

Collin schrok wakker, hoe lang had hij geslapen? Het was al behoorlijk licht buiten, dus het moest al over achten zijn. Collin had vast en diep geslapen en hij wist niet waar hij was tot hij opkeek. Hij was zittend in slaap gevallen in een stoel die naast het bed stond. Het bed waarop Ynary lag te slapen. Er kwam een glimlachje rond zijn lippen, hij had haar weer en zou haar niet zo snel weer loslaten. Eigenlijk moest hij iets gaan eten, hij had het gevoel dat hij wel een heel paard opkon, maar hij wachtte tot Ynary wakker zou worden tot hij het luide knorren van zijn maag zou bevredigen. Hij zou niet weggaan voordat zij hem gezien had, voordat hij haar in haar ogen gekeken had en haar gevraagd had hoe ze geslapen had.

Ynary merkte dat ze wakker werd, maar omdat ze eindelijk eens fijn en rustig had geslopen voelde ze er niet zoveel voor om wakker te worden. Ze rolde op haar zij en gaapte eens. Dit zorgde echter voor een steek in haar pols en verbaasd opende ze haar ogen. Een paar seconde staarde ze naar het infuus in haar pols voordat ze weer wist waarom ze in de ziekenzaal lag. Langzaam draaide ze haar hoofd, bang dat ze zich had verbeeld dat Collin er was. Maar er brak een glimlach door op haar gezicht toen ze zag dat hij er echt was.

Collin glimlachte gelukkig terug. Zijn maag protesteerde luid en hij schoot in de lach. Hij wilde haar niet loslaten, hij had nog steeds een van haar handen vast en hij wilde niet uit de kamer. "goeie morgen, heb je lekker geslapen?" vroeg hij lief, terwijl hij haar met een zachte blik in zijn ogen aankeek. "Ik denk dat ik toch even iets te eten ga halen." zei hij, maar hij maakte geen aanstalten om op te staan.

Ynary knikte zonder haar blik van hem weg te halen. Het leek nog steeds zo onwerkelijk dat ze bang was dat hij zou verdwijnen als ze wegkeek. Toch vond ze dat hij iets moest gaan eten, hij had duidelijk honger. "Dat is denk ik wel een goed idee," ze probeerde haar teleurstelling zo goed mogelijk te verbergen. Het liefst had ze gewoon dat hij hier zou blijven maar het was gewoon beter.

"wil jij ook iets?" Collin beet op zijn lip nadat hij dat gezegd had. Hij had er heel even niet aan gedacht. vlug wendde hij zijn ogen af. "ik ben zo terug." Heel langzaam liet hij haar hand los, alsof het dan minder pijn zou doen. Hij liep zo snel hij kon naar de keuken en weer terug, onderweg tegen allemaal mensen aanbotsend. Hij merkte dat hij zodra hij uit de kamer ging twijfelen aan de echtheid van Ynary in de ziekenzaal. Zijn Ynary in de ziekenzaal.

Ynary keek naar het infuus, ze dacht niet dat ze iets hoefde te eten. Het hongergevoel dat de laatste dagen altijd op de achtergrond aanwezig was geweest was weg. Al moest ze toegeven dat ze toch liever at via haar mond dan dat het direct in haar bloed terecht kwam. "Tot zo," zei ze zacht en keek hoe hij de kamer uitliep. Afwezig tekende ze met haar vinger in het dekbed en zuchtte. Nog steeds had ze geen ideeen in haar hoofd voor tekeningen, straks zou ze van school afmoeten omdat ze niet meer kon tekenen. Maar ze dacht niet dat dat zou gebeuren, nu ze Collin weer had zou het wel weer goedkomen.

Haastig liep hij de ziekenzaal weer in en zijn ogen vlogen meteen naar het witte bed met het kleine hoopje Ynary erin. Meteen ontspande zijn houding en verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. Hij had toch een appel voor haar meegenomen, voelde zich er verplicht toe. "Je hoeft hem niet op te eten, maar doe me op z'n minst het plezier er een hap uit te eten" zei hij met een glimlach terwijl hij een half brood tevoorschijn haalde om zelf op te eten. Hij had niet te veel tijd willen verspillen in de keuken wat er nu dus voor zorgde dat hij alleen droge boterhammen zou eten.

Ynary keek bedenkelijk naar de appel en weer terug naar Collin. "Is het niet een beter idee als jij die gewoon opeet, jij hebt meer honger dan ik." Ze hield haar pols waar het infuus op was aangesloten omhoog. "Ik krijg genoeg eten binnen," zei ze glimlachend. Ze was blij dat hij er weer was. Al was hij maar even weggeweest, alles leek gewoon beter als hij er was. Ze dacht dat haar rustige nacht dat wel had bewezen, zelfs in haar onderbewuste voelde ze zich beter als hij er was.

Collin grinnikte, maar hij wist dat hij niet toe zou geven. "ah toe, een hapje kan ik echt wel missen" hij knipperde overbodig met zijn ogen, zoals een meisje dat schattig probeert te zijn, of haar vader zover wil krijgen dat ze meer kleedgeld krijgt. Hij nam de eerste boterham uit de zak en nam een hap. Het was fijn dat hij naar haar kon kijken, haar in haar ogen kon kijken als ze zo dichtbij was. Hij voelde zich al een stuk beter dan gisteren. Voelde zich wakkerder, blijer.

Ynary schudde even haar hoofd en rolde met haar ogen. "Oke, maar als ik je onderkots is het je eigen schuld," misschien was het een beetje raar er grapjes over te maken maar wat ze er anders mee moet doen wist ze ook niet. Snel, zodat ze er niet over na kon denken, pakte ze de appel en beet er in. Het voelde raar om weer eten in haar mond te hebben en daarom slikte ze het ook zo snel mogelijk weer door. "Zo goed," zei ze grijzend.

Hij knikte. "braaf zo" zei hij met een grijns, terwijl hij deed alsof hij haar over haar hoofd aaide. Hij pakte de appel van haar aan en at hem netjes helemaal op, op het klokhuis na. Toen begon hij aan de volgende boterham en verslond er steeds meer. Hij kon eindelijk weer eten. Om de en of andere manier leek het onmogelijk te eten als hij niet 100% zeker wist dat Ynary er was, als hij haar aanwezigheid niet voelde. Hij zag er ook tegen op om straks weg te moeten, naar huis, of uit de ziekenkamer.

Ynary grinnikte en keek hoe hij at. Bij hem kon ze wel gewoon kijken hoe hij at. Bij andere had ze dan het gevoel dat ze zou gaan overgeven. Dat gebeurde nooit maar ze was wel misselijk. Maar nu lag er alleen een lichte glimlach op haar gezicht. Het was fijn te zien dat hij zo geen honger meer zou hebben. Al was het dan maar droog brood. Hij leek zo'n honger te hebben dat ze niet dacht dat het hem wat uit zou maken.

Terwijl zijn tanden zich door het bruine brood scheurde glimlachte hij naar Ynary. Hij vroeg zich af hoe zij de afgelopen dagen had overleefd. Ze zag er niet echt uit alsof ze hem gemist had. Hij leek telkens het initiatief te moeten nemen. Ergens was hij onzeker, onzeker over wat ze voor hem voelde. Was dat wat zij voelde wel hetzelfde als wat hij voor haar voelde. Ynary was het enige meisje wat hem ooit aan het huilen gekregen had, en vaker dan een keer, of misschien was hij dat zelf wel geweest.

Ynary zat met een vraag in haar hoofd maar wist niet of ze hem wel of niet moest stellen. Een paar keer deed ze haar mond open om het te vragen maar steeds sloot ze hem weer. Het was voor haar een beetje een gevoelig onderwerp en ze dacht dat het dat voor Collin ook was, toch wilde ze het eigenlijk wel weten omdat ze er anders mee in de knoop zou blijven zitten. "Ehh... Collin?" Begon ze voorzichtig. "Waarom dacht je eigenlijk dat het beter was als je uit mijn buurt bleef?" Het was in haar ogen het stomste idee ooit geweest en had er dus ook niets van begrepen.

Collin keek haar even verbaasd aan, dit had hij niet verwacht. De boterhammen liet hij even wat het was en hij ging bij haar achter op het bed zitten. Hij zag er opeens een stuk kleiner uit. Hij dacht aan dat moment waarop hij haar gevonden had, onder het bloed en zo enorm zwak. Hij sloeg zijn ogen neer. "Als ik er niet geweest was had je het nooit geprobeerd" zei hij zwakjes. "als je voortaan heel weinig bij mij zou zijn, zou dat voor de pers betekenen dat je minder interessant werd..." Dat ene, enge, beeld wilde niet uit zijn hoofd verdwijnen. "en dat zou voor jou betekenen dat je minder graag een einde aan dit allemaal wilde maken" zijn stem was nu slechts een fluistering en ieder ander in deze kamer zou hem niet kunnen verstaan.

Ynary schudde haar hoofd, ze kon hem grotendeels volgen maar hij zat er naast. "Jij was de enige reden dat ik nog twijfelde, ik had het op elk moment kunnen doen zonder me schuldig te voelen of iemand te missen, maar toen niet meer. En daarna was jij de enige reden voor mij dat ik het niet nog een keer wilde proberen," ze wendde haar hoofd.

"Maar waarom deed je het dan toch?" hij kon het niet voorkomen dat zijn stem trilde en er tranen in zijn ogen verschenen. Blijkbaar was het niet genoeg geweest bij hem te blijven. Het deed hem verdriet dat hij er zo over dacht, maar wat als het waar was? Wat als Ynary niet hetzelfde voor hem voelde? Op zich zou dat geen groot probleem zijn, alleen dat er bij Ynary haar leven vanaf hing. "Ynary ik weet niet hoe ik ooit die aanblik van je moet vergeten...." fluisterde hij er daarna met verstikte stem en zo enorm zacht dat het zelfs voor Ynary moeilijk zou worden hem te verstaan. Hij begon te trillen, bij het alleen al de woorden bijna uitspreken. Hij probeerde zijn handen en armen stil te houden, iets wat niet lukte.

Ynary beet op haar lip, ze wist dat ze hem pijn had gedaan en kon er niet tegen daar het bewijs van te zien. "Dat was egoistisch," fluisterde ze. "Ik kon er niet tegen dat iedereen opeens wist wie ik was en dat iedereen me nakeek. Ik heb bijna nooit iemand verteld wat er met mijn ouders was gebeurd, dat iedereen het opeens wist was ondraagelijk." Ze schudde haar hoofd, ze had het niet moeten doen, maar op dat moment had het veilig en geruststellend geleken, en eerlijk gezegd deed het dat nog steeds wel. Ynary ik weet niet hoe ik ooit die aanblik van je moet vergeten.... Die opmerking begreep Ynary niet helemaal, ze dacht niet dat het ziekenhuis ook maar iemand bij haar had gelaten toen ze net binnen was gekomen. "Hoe bedoel je?" Ze dacht dat ze er dan ook redelijk normaal uit had gezien toen, in ieder geval niet slechter of zieker dan dat ze normaal deed.

De eerste tranen drupten nu echt van zijn wangen. Hij pakte haar hand vast bij haar woorden. Hij had door dat het voor haar heel moeilijk was ook maar een beetje aan haar ouders herinnerd te worden, maar kon zich bijna niet voorstellen dat het zo diep ging. "Ynary, wat zou jij denken als je mij op de grond zou vinden, helemaal onder het bloed, nadat ik een hele tijd niets van me had laten horen en op geen enkele manier contact met je op kon nemen?!" zijn stem was hard maar onvast. Hij was er toch boos over, merkte hij, ze had hem enorm gekwetst door dat mes in haar handen te pakken.