De bibliotheek

Sahirah merkte dat ze niet meer alleen op de afdeling stond. Haar blik ging eventjes naar de jongen die ook duidelijk geen eerste klasser meer was. Maar al snel liet ze haar blik weer naar de boeken gaan, waar ze naar een boek reek dat over de bass geschiedenis ging. Misschien iets om mee te beginnen? Een beetje onwennig nam ze het boek in handen, vroeger toen ze een boek in handen had gooide ze die in een vuurkorf voor enige warmte, nu moest ze er dus in leven.

Dennis merkte dat er iemand naar hem keek en hij keek op. "Hoi!" zei hij enthousiast. Een luide "SSSt!" van de bibliotheek juf smoorde hem de mond waardoor het einde een stuk zachter was. Hij liep naar haar toe en bekeek de boeken waar ze voor stond. "Nog tips?" vroeg hij terwijl hij naar de plank wees.

Sahirah schrok van de stem, en het gesis van de bibliothekaresse. Ze schudde haar hoofd en deed uit gewoonte een stapje naar achteren toen hij naar haar toe kwam lopen. "Nee, ik kom nooit in een bieb." ze keek naar het boek in haar hand, waarna ze de bieb rondkeek. Misschien kon ze ergens zitten. Want staand lezen zou hem niet worden.

Dennis glimlachte naar haar. "Ik ook niet" zei hij maar en hij greep het eerste het beste boek uit de kast. Shit, het was best dik. Nouja, dan zou hij maar een keer een beetje lezen besloot hij en hij liep naar een tafeltje. Ergens hoopte hij dat ze bij hem kwam zitten, hij hield niet van alleen ergens zitten, bovendien vond hij het leuk om de bibliothekaresse te irriteren.

Sahirah zag hem naar een tafeltje lopen, ze keek om zich heen maar zag nergens een ander tafeltje staan. Zou ze nu aan dezelfde tafel moeten gaan zitten? Dat was toch iets wat haar lichtelijk deed paniekeringen, maraja wat moest ze dan? Ze had geen pasje om het boek mee te nemen. Sahirah nam een stoel en ging aan dezelfde tafel zitten als dejongen, maar zover mogelijk van hem weg. Stilletjes opende ze het boek, dat vol stond met letters, niet erg aantrekkelijk.

Dennis glimlachte toen ze bij hem aan de tafel kwam zitten en ze met een vies gezicht naar haar boek keek, precies zijn mening. Waarom boeken lezen als je ook films kon kijken? En dan die rotliteratuur van Nederlands... Hij merkte helemaal niet dat ze zo ver weg was gaan zitten en schoof naar de stoel tegenover haar. "hoe heet je eigenlijk" fluisterde hij vrolijk. Hij vond het altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten.

Sahirah bleef naar haar boek staren, ook toen de jongen dichterbij kwam zitten, al was het tegenover haar. Met een van haar handen in haar zakken en de andere op de rand van het boek keek ze kort omhoog toen hij vroeg hoe ze heette, "Sahirah." mompelde ze, omdat het hoorde waarschijnlijk, maar ze vroeg niet hoe hij heette. Nee, dat moest ie zelf maar vertelllen.

"Ik ben Dennis" glimlachte hij naar haar. En het ging blijkbaar iets te hard want het luide gesis onderbrak hem. "Wat is je talent?" zei hij nu iets zachter. Hij probeerde haar op haar gemak te laten voelen, ze leek wat ongemakkelijk in zo'n grote bibliotheek met een volstrekt vreemde die tegen haar aan aan het praten was terwijl zij probeerde te lezen.

Sahirah knikte bij het horen van zijn naam, hj was simpel, of niet simpel maar veel voorkomend waardoor ze het waarschijnlijk wel zou onthouden. Ze keek om richting het luide gesis, terwijl ze ook haar andere hand in de zak van haar sweater stopte. "Ik dans" zei ze zachtjes terwijl ze hem voorzichtig even aankeek. Ze was slecht in gesprekken, "Wat is jouw talent?" Sahirah hoefde niet echt zachter te praten, door haar onzekerheid deed ze dat toch wel.

Dennis glimlachte. Hij had bewondering voor mensen die wel met hun lichaam op de maat konden bewegen die bewondering stond in zijn ogen te lezen. "Ik teken" glimlacht hij trots. Hij was blij dat hij ook een talent had, iets waar hij beter in was dat gemiddeld, maar niet zo goed als het gemiddelde van deze school. Zijn glimlach was open en nodigde uit tot vertellen. Hij was een beetje lomp in de omgang en merkte dus helemaal niet dat Sahirah zo onzeker was.

Sahirah had alleen getekend toen ze klein was, echt klein, van die kleine harkpoppetjes, dus zelf kon ze er geen hout van. Maar natuurlijk had ze de tekeningen wel door de gangen zien hangen, dus wist ze wel wat van het niveau van deze op. Ze knikte, "gaaf." zei zemet een glimlachje o p haar lippen, hoewel haar ogen nog steeds angstvallig elke beweging van Dennis in de gaten hield.

"Wat dans je het liefst? Ik ben een absolute nul in alles wat ook maar een beetje met ritme te maken heeft" hij glimlachte verlegen. Maar zat ontspannen onderuitgezakt op zijn stoel, zijn hand hing gemakkelijk op de rand van de stoel.

"Ik denk modern." zei ze, terwij ze in haar hoofd zich afvroeg waarom hij wat verlegen glimlachtte. Dat hij niet kon dansen? Nouja zij kon niet tekenen, of iets anders wat op deze school bijzonder gevonden werd. "Of eigenlijk showballet, dat is hoe de school het noemt." zoals gewoonlijk vond ze het nogal stom klinken dat ze haar eigen danssoort niet eens kon beschrijven.

Dennis deed lachend zijn handen omhoog. "ik weet er toch niet zoveel van dus modern is genoeg, denk ik". Hij las de eerste zin in zijn boek 'het was een zondagmorgen dat hij uit zijn raam keek, de wereld scheen bedekt met een verenkleed' hij kreunde zachtjes, dit meende hij niet, hij zou dit boek meteen teruggaan leggen. Waar volgens hem een boek mee zou moeten beginnen? Plaatjes!

Sahirah knikte, zijzelf wist er ook niet zoveel van, behalve dat ze die stijl blijkbaar goed kon. Maarja ze moesten haar ook niet op spitzen zetten, dan zouden haar enkels direct breken. "Wat lees je?" vroeg Sahirah toen ze de jongen in zijn boek zag kijken. Ook zij staarde af en toe nog naar de eerste bladzijde, maar het echt lezen deed ze niet.

Dennis glimlachte naar haar en bedacht zich opeens dat hij helemaal niet wist wat voor boek hij aan het lezen was. "Euh" zei hij mompelend, zich een klein beetje schamend dat hij een boek aan het lezen was waarvan hij de titel niet eens kende. Hij bekeek de kaft even en kwam tot de conclusie dat het boek zo oud was dat de naam bijna helemaal vervaagd was. "N-puntjepuntje-t-a-puntjepuntje" zei Dennis half lachend.

Sahirah kon een klein glimlachje niet onderdrukken toen hij de titel van het boek voorlas en ze erachter kwam dat het waarschijnlijk in heel oud Engels geschreven was, daardoor onleesbaar. "Interresant?" zei ze zo serieus mogelijk. Al was het wel duidelijk dat het een beetje een mislukte poging tot een grapje.

Dennis begon te lachen. "dit?" vroeg hij met een vies gezicht. "SSSt" siste de bibliotheekjuffrouw met een kwaad gezicht als reactie op zijn uitbundige lachen. Dennis moest het haar nalaten hij lachte nou eenmaal een beetje hard "sorry!" fluisterde hij met een zielig gezicht in de richting van de bibliothecaresse die haar strenge blik even afzette om vermaakt te glimlachen. "En jij?" vroeg hij nu fluisterend terwijl hij met zijn kin naar haar boek wees.

new
-
Sahirah had in de leeskuil plaatsgenomen, in haar hand zat een oersaai studieboek waar ze in las. Hoewel het niet echt lezen te noemen was, het was saai en ze had moeite met haar aandacht erbij te houden. Af en toe schoten haar gedachtes naar Arianne, haar o zo geweldige kamergenootje, en naar Matt, waarbij ze onbewust licht begon te glimlachen.

Emmalynde zat in kleermakerszit in de leeskuil. Op haar benen lag een boek. Een boek over het circus. Ze had besloten zich er iets meer in te gaan verdiepen. Het boeide haar enorm, omdat haar beleving nu veel met circus te maken had. Ze dacht aan Enzio, haar Enzio.

Sahirah's blik dwaalde van haar leesvoer af, ze kon niet begrijpen wat mensen er zo geweldig aan vonden. Haar blik ging naar een meisje, een meisje dat ze kende, hoewel ze haar naam niet wist, of kon herinneren. Al wist ze wel wie ze was, het meisje dat toen zo kwaad op haar geworden was, zonder dat ze haar kende. Direct voelde ze zch weer boos worden.

Emma voelde boze ogen in haar hoofd prikken. Ze keek op en zag Sahirah zitten. Het was niet helemaal eerlijk geweest de vorige keer, om zomaar boos op haar te worden. Emma stond op en liep naar haar toe. "Het spijt me van laatst, ik had niet boos mogen worden..." zei Emma zachtjes. En ze hoopte op een niet al te gemene reactie.

Sahirah had eigenlijk niet verwacht dat het meisje op haar af zou lopen met haar donkere ogen hield ze haar angstvallig in de gaten, voor het geval dat ze weer zou beginnen. "Waarom deed je het dan?" vroeg Sahirah zachtjes, zoals gewoonlijk als ze wat vroeg terwijl ze haar kort aankeek.

"ik weet het niet..." zei Emma zacht. Haar ogen stonden ongelukkig. Ze wilde niemand pijn doen, ze wilde alleen helpen.

Sahirah wist niet echt hoe ze moest reageren op Emmalynde, ze zag de blik wel in haar ogen, maar ze wasn iet het soort meisje dat daardoor direct haar schouders op zou halen en zegen dat het niets uitmaakte. "Logisch..." mompelde ze.