De bibliotheek

Jake kon zich niet tegenhouden, toen haar vingers die van hem voelde pakte hij haar vast. Hij trok haar tegen zich aan en plantte zijn lippen op die van haar, hierdoor viel het boek met een klap op de grond. Niet datdat erg was, want er was hier toch niemand. Hij kuste haar zachtjes, wilde alles van haar voelen. Toch zou hij met haar niet snel verder gaan, dit keer wilde hij langzaam aan doen, op haar tempo.

Allyshia pakte zijn shirt vast aan de kantjes en ging iets dichterbij hem staan, drukte haar lippen ook op die van hem. Was dit fout? Dacht ze, deed ze er goed aan zich zo te laten gaan? Hij wilde wel, dat had ze door, maar was dit wat zei wilde. Ze had toch een hekel aan deze jongen? Ze ging onbewust op haar tenen staan om dichterbij hem te komen. Dit was het raarste van wat ze ooit gevoeld had, het was zo enorm tegenstrijdig en ondertussen voelde het zo fijn.

Jake liet zich meevoeren door het goede gevoel. Totdat hij haar plotseling losliet. 'Dit kan niet,' zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zich om en begon weg te benen. Hij had godverdomme een vriendin, tegenover haar was het niet eerlijk was hij nu aan het doen. Alleen omdat Ally zo'n raar gevoel bij hem teweeg bracht, het gevoel was vast maar tijdelijk, over een week zou het over zijn en hoefde hij niet meer aan haar te denken.

Wow dit was raar, zelfs voor hem. Dacht Ally. Ze greep zijn arm vast zodat hij niet zo gemakkelijk weg kon lopen. "ho" Zei ze. "Niet zomaar weglopen" voegde ze eraantoe. "je mag vinden wat je vind, voelen wat je voelt, maar ik vind het oneerlijk als je zomaar wegloopt" ze zei het redelijk minachtend omdat ze zich een beetje gekleineerd voelde. De vorige keer had hij haar afgewezen, nu had hij haar gezoend en liep hij weg.

Jake draaide zich om. 'Jij gaat me niet vertellen wat ik wel en niet mag doen. Ik heb een vriendin, voor haar is het oneerlijk als ik nog langer zou blijven,' zei hij tegen haar. Daarna trok hij zijn arm los en liep naar de uitgang, er waren heel wat grotere mannen geweest die hem hadden verteld wat hij moest doen, en dat had hij ook niet gedaan. Dus zij zou het hem zeker niet kunnen vertellen. Toch begon een schuldgevoel aan hem te knagen door haar woorden.

Ally keek hem vol walging na. Hij had haar gekust, dat was zij niet geweest. Dat ze ook maar één seconde gedacht had dat hij anders was dan ze gedacht had, dat hij beter was. Dat ze er ook maar over getwijfeld had. Hij had haar geen pijn gedaan, vertelde ze zichzelf, daarvoor was hij te onbelangrijk. Toch was ze diep door hem gekwetst, ookal zou ze dat nooit en tegen niemand toegeven.

Nieuwe meet??

isgoed, waar?

ehmmm geen idee...

zwembad, dat ze daar alleen zijn?

is goed begin jij? Ik ben nog eventjes bezig...

ik ben begonnen

NEW
~~
Ally zat onderuitgezakt in de leeskuil met een tijdschrift open. Naast haar lag haar BB die zo om de twee seconden een nieuw berichtje vertoonde. Al haar 'vriendinnen' hadden les. Haar leven was saai besefte ze. Het bestond uit het lezen van die roddelbladen en het verveelde getik van nieuwe schoenen. Op school had ze haar plek. Ze was populair, enorm populair, maar je kon je bijna niet voorstellen hoe saai die plek was. Wilde ze dat eigenlijk wel? Wilde ze zo graag dat irritante populaire trutje zijn? Misschien zou ze moeten stoppen met school, die rotpunten zorgden dat ze hier waarschijnlijk langer vastzat dan ze van te voren gedacht had, maar dat alles zorgde er niet voor dat ze haar buiten schoolse activiteiten zou minderen. Ze hield ervan om de gelukkige uitdrukking van de mensen te zien. Hield ervan te weten dat ze echt iets gedaan had wat anderen hielp. En dat deed ze door alleen een mok met soep te vullen of alleen even een half uurtje te gaan wandelen met een vrouw in een rolstoel.

Verveeld liep Aurora door de rijen met boeken heen. Af en toe pakte ze een boek, las de achterkant eens door. Als ze geïnteresseerd leek, bekeek ze ook nog de omslag. Maar als ze het saai vond, dan smeet ze het weer terug, wat haar boze blikken van de bibliothecaresse opleverde. De veters van haar gympen sleepten over de grond, en haar witte topje was bij de voorkant in de voorkant van haar losse spijkerbroek gepropt, zoals je ook nog wel eens bij jongens zag. Haar haren zaten in een lange visgraatvlecht die rechts op haar schouder leunde.

Allyshia grinnikte om een berichtje en de bibliothekaresse keek haar woedend aan. Snel staakte ze het zachte lachen en richtte zich weer op het tijdschrift. Eigenlijk moest ze een boek lezen, ze zou de film wel kijken. Het tijdschrift was saai en zonder diepgang. Maar ze zou zich niet op school vertonen terwijl ze een boek aan het lezen was, dan kon ze haar sociale status wel vergeten. Verveeld staarde ze voor zich uit. Ze zag een meisje dat duidelijk niet heel goed omging met het eigendom van de bieb, en dat vond ze totaal geen probleem als het kind geen totaal misbegrip had wat mode betreft.

Aurora slofte weer verder. Ze bleef even staan bij een meisje. Ze was bezig met haar mobiel en tijdschriften. Ze trok met een schamper lachje haar wenkbrauw op. Dat leek dus echt verdacht veel op die meiden die om elke gelegenheid hun vriendin sms'ten. Aurora ging achter haar staan, en las over haar rug twee zinnen mee. Vervolgens liep ze weer verder. Had ze haar kistjes maar aan gehad, die liepen velen malen lekkerder.

Ian zat hier in zijn eentje in het donker. Dat was wel vaker zo, dat het donker was, rond een uur of 2 Hij had niet de moeite gedaan om gel in zijn haar te doen. Het hing gewoon op een sneue manier om zijn gezicht heen. Hij voelde zich rot. Vandaag was hij wel naar al zijn lessen geweesd, wat hem werkelijk had uitgeput. Alles wat hij nu wilde was alleen zijn.

Lauren liep een beetje verward de bibliotheek binnen. Morgen zou ze samen met Ryan gaan studeren en ze was helemaal vergeten om de boeken die ze nodig hadden te halen. Op zich maakte het niet uit, want ze kon toch niet slapen. Snel liep ze naar de kast die ze nodig had, ergens achterin, in een donker hoekje, waarna ze haar vingers over de kaften liet gaan om de goede boeken te vinden.

Ian keek op toen hij iemand hoorde. Als je zo laat nog in de bibliotheek rondwaarde zou je verwachtten dat er niemand zou komen. Toen hij zag dat het KLauren was viel hij bijna van de stoel waar hij op zat. Nu stond hij voor een lastige keuze. Naar haar toe gaan en haar smeken hem te vergeven of stilletjes wegsluipen omdat hij haar niet nog meer pijn wilde doen.

Lauren had hem niet opgemerkt en pakte een paar boeken uit de kast, maar wist niet of het de goede waren. Ze liep naar een tafel en net op het moment dat ze wilde gaan zitten zag ze een jongen met lang haar. 'Hoi, ook lekker in de bibliothe...' vroeg ze hem, maar half in haar zin stopte ze, want ze herkende de jongen wel. 'Oh, hoi Ian' zei ze met grote ogen, en ze deed instinctief een stap achteruit.

De manier waarop ze reageerde toen ze hem herkende deed hem zo zo veel pijn. Hij voelde zich nog duizend maal schuldiger dat hij al deed. Om haar meer ruimte te geven stond hij op en ging aan de andere kant van de tafel zitten. "Ik wil ook weggaan, als je dat liever hebt." zei hij zacht. Hij kon het neit eens opbrengen gekwetst te zijn, hij begreep het volkomen als ze hem nooit meer wilde zien.

'Nee eh.. laat maar. Sorry' zei ze een beetje verward en ze ging tegenover hem zitten waarna ze de boeken naast haar neerlegde. Toen ze er een blik op wierp dacht ze aan Ryan en voelde ze zich meteen iets moediger. Ze moest dit gesprek toch een keer hebben met Ian, en het had geen zin om zich te verstoppen. 'Hoe gaat het?' vroeg ze "onverschillig" aan hem maar eigenlijk was ze heel alert, en vanuit haar ooghoek keek ze naar alles was hij deed.

Ian zuchtte zachtjes. "Nog redelijk goed, ik ben niet meer ingestort. Nou ja, ik heb keihard zitten huilen op de schouder van een vriendin van me, maar dat was het. Geen uitbarstingen meer." Hij keek haar aan tussen de losse zwarte plukken door, met twee eerlijke licht grijze ogen. "Lauren, het spijt me echt heel heel erg dat ik zo'n enorme sukkel ben en stom doe, onze vriendschap het vernield... moet ik verder gaan?"

Lauren glimlachte naar hem. 'Oké. En nee, ik moet je gewoon weer even vertrouwen, maar ik weet dat je het echt meent dus ik vergeef het je wel' zei ze zachtjes en ze pakte een boek van haar stapel om er even doorheen te bladeren. Ja, deze leek wel goed, maar eigenlijk had Ryan dit moeten doen want ze was niet echt slim.

Ian knikte naar haar. "Dan hoop ik dat ooiit weer terrug te winnen." Zei hij zacht. Hij trok zijn benen weer op en steunde met zijn kin op zijn knieen. Hij voelde zich nig steeds enorm schuldig, iokal had ze hem vergeven. "Wat maakt je zo enoem geliukkig?" Vroeg hij vriendelijk.