De bibliotheek

Emma knikte "Dat was eigenlijk ook alles wat ik wilde zeggen..." fluisterde ze nog en toen liep ze terug naar haar plaats, maar concentreren op het boek kon ze niet meer.

Sahirah knikte, wat zou ze anders moeten zeggen? Ze was echt niet het meest aardigste persoontje ter wereld, dat werd nu wel weer duidelijk. Het enige wat ze deed was naar Emmalynde kijken die weer ging zitten.

NEW
~
Micheal ging met zijn vinger langs de ruggen van de boeken in de kast. Telkens weer als een boek niet op de goede plek stond, haalde hij hem er met een frons uit en zette hem terug op de plek waar hij hoorde. Zo had hij al twee kasten doorgewerkt. Hij kon onmogelijk naar de bibliotheek gaan en een boek mee te nemen zonder dit gedwongen te doen. Meestal werd hij wel afgekapt door iemand die hem vroeg wat hij nou weer aan het doen was, die hij altijd afwimpelde met een smoes. Daarna ging hij snel weg. Nu duurde het al langer dan normaal, maar het was dan ook niet zo druk in de bibliotheek.

Amber liep langs de kasten. Het proces dat bij haar volgde om een boek te zoeken was altijd lang, eigenlijk te lang. Haar maakte het niets uit, ze kon gerust in de ochtend naar de bibliotheek gaan en dan vervolgens tot een uur of vier blijven hangen tot de bibliotheek ging sluiten. De rust die altijd in een bibliotheek hing was prettig. Het maakte haar rustig, het maakte dat ze zich voor een keer geaccepteerd voelde. Vrolijk. Vrij. Haar lange rode haar zat in een hoge paardestaart vastgebonden op haar hoofd. Normaal gesproken zou ze zich hierdoor kaal en naakt voelen. Alsof iedereen haar kon zien, het liefst liet ze haar haar gewoon voor haar gezicht vallen. Zodat niemand dat gezicht zag. Haar vinger gleed langs de boeken en trok er een boek een stukje uit. Ze had de titel alleen nog maar gezien, het boek liet ze zo staan en ze liep verder. Ze zou straks nogmaals langs de boeken lopen, als de titel haar nog steeds aansprak zou ze de achterflap lezen. Vervolgens het boek weer terug zetten en de gehele rij nogmaals langslopen. De derde keer dat ze langsliep las ze de achterkant en de eerste twee bladzijdes van het boek. Zodra ze dan besloot dat ze het boek leuk vond en de schrijfstijl prettig was leende ze het pas.

(Oke eventje svor de duidelijk, dit personage is gebasseerd op mezelf... dus alles wat ik hier zeg is eigenlijk gewoon waar... dus ja ik zoek zo inderdaad een boek XD)

Micheal zette het laatste boek van de onderste rij ergens tussen de boeken en ging toen weer overeind staan. Hij keek even om zich heen, nog steeds niemand, voor hij verder liep naar de volgende kast. Daar begon hij weer van voor af aan. Je zou zeggen dat dit echt het saaiste was om te doen, maar hij kon er gewoonweg niet tegen als het niet op de goede volgorde stond. Hij kon daar sowieso niet tegen, als hij zijn ochtendrituelen niet op dezelfde volgorde kon doen bijvoorbeeld, werd hij helemaal gek.
~
haha ik trek gewoon een boek uit de kast, kijk of die me ook maar een beetje interesseerd, zoja dan lees ik hem :p

ik word door de bieb gedwongen dit soort dignen te doen, anders moet ik elke week zo'n twee of drie keer naar de bieb... Ik lees een beetje ontzettend veel, te veel misschien..

ik word door de bieb gedwongen dit soort dignen te doen, anders moet ik elke week zo'n twee of drie keer naar de bieb... Ik lees een beetje ontzettend veel, te veel misschien..
____________-
Amber was inmiddels weer terug gelopen. Ze had het boek wat ze net een stukje uit te kast had getrokken in haar handen. In de kast stonden op deze manier nog drie of vier boeken. Ze lette niet echt op de mensen om zich heen, ja ze had een jongen gezien die met de boeken bezig was, ze dacht dat hij hier gewoon werkte, besteedde verder geen aandacht aan hem. Ze las rustig de achterkant. Daarna zette ze het boek weer terug, weer een stukje uit de kast zodat ze het straks goed terug kon vinden. Ze liep naar het volgende boek dat ze zo had neergezet en begon de achterkatn te lezen. Het was makkelijk om op deze manier een boek te vinden.

New
-
Catherine zat druk in het biologie boek te lezen. Ze had volgende week een toets en om voldoende te staan op haar rapport moest ze hier minstens een 7 voor halen. Voor haar bijna onmogelijk, aangezien ze slecht in zulke vakken was. Daarom leerde ze dus nu een week van te voren. Ze wilde haar moeder niet teleurstellen met een onvoldoende op haar rapport, ze wilde het goed doen.

Jonathan kwam de bieb binnen, hij had nog een paar boeken die hij eigenlijk al lang had moeten terugbrengen. Een boete dus. Met een zucht luisterde hij naar de preek die hij kreeg van de bibliothecaresse. Dat de boeken belangrijk waren en niet te lang in het bezit van de studenten hoort te blijven, omdat andere er dan niet van genieten. Met een zucht betaalde hij d eboete en liep rtoen richting de boeken om te kijken of er nog wat tussenzat. Op dat moment kwam hij Catherine tegen. Met een vrolijke glimlach stak hij even een hand naar haar op, "ey"

Catherine keek op toen ze een groet hoorde van een bekende stem, Jonathan. Ze glimlachtte en haar hele gezicht glimlachtte mee. Het was gezellig geweest voor de musical les. 'Hi! Kom erbij zitten, dan heb ik tenminste een reden waarom ik niet kan leren.' Ja, lang leven haar eerlijkheid. Als ze iets vond zij ze het ook hoe ze het vond, ze was niet zo van het liegen tegen zichzelf of andere.

Jonathan schoof aan bij de tafel waar Catherina op zat. Kort lachte hij eventjes en keek haar met een grijns aan, Ïs dat wel zo handig dan?" vroeg hij aan haar waarna hij even kort met zijn hand door zijn haren ging. Niet dat die erg lang waren, maar goed. Hij wierp even een blik op het bloek dat voor haar neus lag, iets van bologie of iets dergelijks. Begrijpelijk dat ze een rede zocht om het niet te leren.

'Ik denk het niet maar op dit moment wil ik niet slim zijn.' zei ze lachend. Ze haalde ook een hand door haar golvende zwarte haren. Ze waren nu net iets woester dan anders. Ze had eens een keer een volumemoes geprobeert en volume gaf het zeker! Het zag er nieteens leijk uit maar zij hoefde niet zo zeer veel volume, dat had ze namelijk al van zichzelf. 'En nog geleerd voor het stuk?'

Jonathan lachte even. "Tja, dat kan hé?" zei hij terwijl hij even omzich heen keek. Het was rustig, dus zolang ze zacht praatte was er niks aan de hand. Hij schudde zijn hoofd, "Volgens mij kennen we het goed genoeg." grinnikte hij. Ineens bedacht hij zich dat vandaag de rolverdeling voor het nieuwe stuk opgehangen zou worden. "Heb jij trouwens al gekeken welke rol je hebt voor de volgende?" vroeg hij aan haar.

'Nee, ik aan de ene kant durf ik niet te kijken en aan de andere kant wil ik niet.' antwoordde ze terwijl ze met een onschuldig gezicht op haar onderlip beet. Ondertussen klapte Ze haar boek dicht, zo hoefde ze er ook niet meer in te kijken.

Jonathan knikte, hoewel hij de helft niet helemaal begreep, "Waarom wil je niet?" vroeg hij dan ook aan Catherine. Hij wilde juist graag kijken, mar was bang voor een teleurstelling. Sowieso zou hij een grotere rol krijgen dan enkele eerstejaars in de groep, maar dat maakte het niet dat hij elke rol even leuk vond om te spelen.

'Omdat ik niet weer teleurgesteld wil zijn over mijn rol. Als ik een grotere rol heb heb ik meestal ook een ontiegelijk saaie rol.' Ze keek naar een meisje, wat waarschijnlijk in de eerste klas zat, wanhopig met de bibliothekaresse zat te praten over een boek wat ze te laat had gebracht. Een glimlach sierde haar gezicht, ze wist nog toen zij dat de eerste keer meegemaakt had, ook in de eerste klas.

Jonathan grinnikte even, "Over het algemeen maken de grootste rollen wel de meeste veranderingen door." merkte hij op terwijl hij haar blik naar het meisje volgde dat bezig was met de seccetaresse. Hij had medelijden met het meisje, hij wist precies hoe hij zich in die tijd gevoeld had. "We kunnen samen wel een kijkje gaan nemen?" stelde hij voor.

'Is goed, maar ik moet dan wel in je hand knijpen voordat ik het zie hoor en ik weet niet of je daar zo een zin in hebt.' zei ze met een plagerige knipoog. Het was totaal niet flirterig bedoeld, gewoon vriendschappelijk. Catherine was niet een meisje wat alsmaar flirtte, alleen met jongens die ze echt leuk en speciaal vond.

Jonathan lachte eventjes naar haar, "Dat overleeft mijn hand wel." zei hij met een lach. Hij schoof zijn stoel wat naar achteren om aanstalte temaken om richtng het mededelingen bord te gaan. Hij was benieuwd wat het resultaat deze keer ozu zijn.

Catherine stond op en pakte zijn hand vast. 'Oke, we gaan.' zei ze, met een elegante pas liep ze met hem naar het bord. 'Dit klinkt misschien cliché maar wil jij voor me kijken?' vroeg ze terwijl ze naar zijn gezicht bleef kijken, als ze haar hoofd omdraaide zou ze de uitslag zo zien.

Jonathan knikte, "Is goed hoor." hij liet zijn blik oer het bord gaan. Hij moest toegeven dat hij toch licht zenuwachtig was over de uitslag van de rolverdeling. Uiteindelijk verscheen er een grote grijns op zijn gezicht en draaide zich om naar Catherine, 'Welke rol denk je dat je speelt?" vroeg hij plagend aan haar.

'Ik weet het echt niet Jona. Zeg het gewoon.' zei ze ongeduldig, maar toch nogsteeds vrolijk. Zonder er bij na te denken kneep ze in zijn hand, gewoon door de spanning. Ze wilde echt weten welke rol ze had. Nu maakte het haar niet uit of hij wel of niet leuk was.

"Oké dan." lachtte hij, hij keek nogmaals op het blaadje om haar echt het goede nieuws te kunnen vertellen. "Mariah." lachte hij haar vrolijk toe, Mariah was de vrouwelijke hoofdrolspeelster van het stuk, dus waarschijnlijk was Catherine er wel blij mee.

'O..my.' riep ze bijna uit. Ze vloog Jonathan om zijn hals. Ja, nu zou je wel denken hoe kan zo een klein meisje een grote jongen om zijn hals kunnen vliegen, maar Catherine lukte het. Wat heb jij?' vroeg ze geïnteresseerd aan hem, ze deed het niet alleen voor zichzelf.

Jonathan lachte om haar reactie, toen keek hij haar vrolijk aan. "Mariah's tegenspeler." lachte hij vrolijk, blij met zijn rol. Hij keek haar afwachtend an, dit was al hun tweederol waarbij ze elkaar tegenspeler waren.