bijles lokaal

'Oh! Dat is echt nice!' Zei ze met een enthousiaste stem. Het was duidelijk in haar ogen te zien dat ze dit ook meende. In de goudgespikkelijke iris leken zelfs pretlichtjes te verschijnen. Ja, misschien deed ze het niet vaak maar ze hield van praten. Vooral wanneer het dieper ging, Brody ging nooit dieper als 'Ik hou van jou'. 'Wil je wat lekkers maken', 'Schatje zullen we naar bed gaan' of 'Wat is er vanavond op TV'. Natuurlijk hadden ze het soms dan over het nieuws of dat ene progamma maar nee, diep ging het niet.

Er verscheen een brede glimlach op Dusty's gezicht toen ze het echt leuk leek te vinden. De meeste mensen zeiden dat ze het niet bij hem verwacht hadden of iets als wow. "Wat is jouw talent?" Vroeg hij met zijn hoofd iets schuin. Hij dacht niet dat ze ook een sport deed, daar leek ze te... fragiel voor. Maar misschien tekende of zong ze, dat zag hij haar wel doen. Ook dacht hij dat ze wel geduldig was, ze gaf immers bijles en daarvoor had je wel een heleboel geduld voor nodig aangezien de mensen die naar bijles moesten meestal niet echt slim waren.

'Ik speel piano en zing. Best afgezaagd. Maar ik kook ook, vooral toetsjes maar ik kan natuurlijk ook andere dingen koken.' Antwoordde ze glimlachend. Haar ogen gleden over haar handen en kort verstarde haar blik toen ze de ring om haar vinger zag. Ze schoof haar hand van de tafel af en liet hem in haar schoot liggen. Toch bleef ze glimlachend kijken, maar de pretlichtjes waren verdwenen. Als ze maar een paar seconden aan hem moest denken voelde ze zich al weer als wanneer ze bij hem was.

Dusty schudde zijn hoofd toen ze zei dat ze het nogal afgezaagd vond. "Ze hadden je hier vast niet toegelaten als ze het afgezaagd vonden," zei hij schouder ophalend. Het onbewuste nonchalante kwam weer terug in zijn bewegingen al had hij zelf niet eens door dat hij het deed. Koken was ook niet waar hij bijzonder goed in was, natuurlijk kon hij wel wat standaard dingen maken met behulp van een recept op internet, maar een echte ster was hij niet. Dusty was niet de meest tactvolle en oplettende jongen en hij merkte dus niets van het verschil in Katya's gedrag.

'Hmm, ja hoe ik speel is misschien niet afgezaagd maar ik hoor echt heel vaak van mensen dat ze piano spelen en zingen. Maarja, als ik het maar leuk vind en er plezier in heb is het goed genoeg voor mij.' Zei ze schouderophalend. Kort haalde ze een hand door haar haren, nogsteeds glimlachtte ze. Het was wel leuk om met deze jongen te praten maar echt intresse in haar leek hij niet te hebben.

Dusty grinnikte even, er waren maar vier jongens op deze school die aan kickboksen deden. Dat was soms nogal vervelend omdat je ondertussen wel wist hoe de tactieken van de ander waren en dat was ook een van de redenen waarom hij zo vaak weg ging, dan had hij eens andere tegenstanders. Aan de andere kant was het ook wel leuk dat je elkaar zo goed kende. "En in de 4e, 5e en 6e zijn er in totaal vier jongens die aan kickboksen doen," legde hij zijn gegrinnik uit. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij haar uitlachte.

'Zoiets speciaals zou ik ook wel willen!' Naja, ze hoorde niet vaak dat iemand koken als extra talent had maar bij haar was het niet haar hoofdtalent. En sporten kon ze ook goed maar er waren genoeg mensen die goed konden sporten. 'Zit je al vanaf de 1ste op deze school of ben je er later op gekomen?'

Dusty's gezicht vertrok even bij haar vraag, er waren nogal wat problemen geweest met zijn aanmelding. Er waren heel veel gesprekken geweest en raporten van psychologen. "Ik ben hier twee jaar geleden opgekomen, dus toen zag ik in de derde," zei hij met een weer zo neutraal mogelijk gezicht. De nonchalante toon was nu verdwenen omdat hij zich nogal ongemakkelijk voelde. Hij probeerde zo goed mogelijk te verbergen en stil te houden dat hij een agressieprobleem had.

Katya trok kort haar wenkbrauw op, door haar oplettendheid merkte ze hoe hij nu veranderde in zijn bewegingen en zijn praten. Maar iets zeggen deed ze niet, dat zou ze zelf ook niet willen als zij zich zo voelde. 'Hmm, oke.' Ze keek op haar horloge die van witzilver gemaakt was. 'Hoe lang had je bijles nodig?' Vroeg ze met een kleine glimlach.

Dusty was blij dat ze van onderwerp wisselde, het was niet iets waar hij graag over praatte. "Ik heb eigenlijk geen idee," bekende hij. Hij had eerst niet eens geweten dat hij geschiedenis zou krijgen, laat staan dat hij wist hoelang het zou moeten duren. Snel wierp hij een blik op de klok die aan de muur hing. "Maar ik heb over een half uurtje training dus dan moet ik zeker weg." Zei hij.

'Oh oke. Eh, mag ik je mobiele nummer anders. Dan kan ik je smsen waar we afspreken zodat ik dat boek kan geven.' Zei ze terwijl ze zijn boek pakte en in haar tas stopte. Eigenlijk wist ze niet wat ze van dit gesprek had moeten vinden, aan de ene kant had ze het leuk gevonden aan de andere kant vond ze het wel jammer dat hij zich niet erg interesseerde in haar.

Dusty knikte en krabbelde snel zijn nummer op een stukje papier dat hij uit zijn schrift scheurde. Heel voorzichtig was hij niet met zijn spullen. "Echt heel erg bedankt dat je dit wil doen," zei hij nog een keer terwijl hij haar het papiertje gaf. Hij bedacht zich wat hij morgen waarschijnlijk moest doen, heel goed hield hij zijn rooster niet bij maar wanneer hij trainingen had wist hij wel. Als hij het goed had, had hij morgen samen met de andere jongens training. En dan vooral wedstrijd training, dus in de ring en alles. Dat werden weer een aantal blauwe plekken, bedacht hij zich.

'Geen dank. Ik krijg er toch geld voor en hiermee kan ik je tenminste helpen.' Zei ze glimlachend. Ze stond op en keek hem nog even aan. 'Het was leuk. Doeg.' Ze zwaaide nog even en liep toen naar buiten, op weg naar haar kamer.

Dusty glimlachte naar haar en zwaaide even waarna hij snel zijn boeken in zijn tas schoof en die op zijn rug hing. Hij liep het lokaal uit om zijn sporttas op zijn kamer op te halen en naar de training te gaan.

Nieuwe meet?

is goed
in een of andere trainingsruimte?

Is goed, trainingsruimte voor kickbox ofzo?

Ja, ik maak wel zo'n ring aan

Oki

heb aangemaakt, begin jij?

Jup

Layla controlleerde haar sjaal bij haar hals, ze wist dat ze er wat truttig en meisjesachtig uitzag. Zeker met haar lichtbruine haarkleur die haar gezicht een zachte, lieve uitstraling gaf. Ze trok de mouwtjes van haar roze shirtje wat verder omlaag zodat ze zeker wist dat er geen spoortjes ltteken zichtbaar zouden zijn. Alleen haar handen waren onmogelijk te bedekken, maar daar had ze het excuus van de theepot voor als er naar gevraagd werd. Haar blik ging naar de klok, degene wie ze bijles zou moeten geven was al 5 minuten te laat.

Gabriël kwam de ruimte binnen hollen. "Sorry sorry sorry" begon hij. "Ik ben helemaal de tijd vergeten" hijgend deed hij de warme sjaal en jas uit, hij kwam van buiten, dat was duidelijk, want hij bracht de frisheid van buiten met zich mee. "Het spijt me..." zei hij toen, het meisje met zijn blauw/groene ogen aankijkend. Normaal was hij niet het type om te laat te komen, maar ze waren zo lekker bezig buiten met basketbal dat hij de tijd gewoon helemaal vergeten was. Hij had bijles, maar daar had hij helemaal geen geduld voor, nu moest hij een heel uur stil zitten en luisteren. Dat kon hij dus echt niet!

Layla keek op toen er een jongen binnen gestormd kwam, dat was dus degene dei aan haar toegewezen was. Ergens vaag herkende ze hem wel, ze had hem wel eens met een hele horde vrienden zien rondlopen. Ze glimlachte even. "geen probleem." wuifde ze zijn excuus weg, hoewel ze het wel vervelend had gevonden. Maar ze was niet het soort type dat er kwaad om zou worden. Ze ging even door haar haren heen om het naar achteren te duwen. "Hb je je spullen mee?" vroeg ze, om maar gelijk te beginnen. Ze was niet het soort meisje dat het hele uur verkletsten. Dan zou het maar een verspild uur zijn voor degene die bijles nam.

"Ja, ik geloof van wel" hij sjorde zijn tas omhoog en haalde zijn boeken eruit. "Het spijt me als dit niet werkt, ik ben niet zo handig met boeken en alles wat daarbij hoort" zei hij, te vrolijk voor wat hij net gezegd had. Hij lachte zijn spierwitte tanden bloot naar het meisje, dat hij helemaal niet herkende, hij had haar nog nooit gezien, nergens niet. Misschien wel, maar dan was ze hem niet opgevallen. "Wat moet ik pakken? Wiskunde of Natuurkunde? Of Engels?" waarom was hij zo hopeloos op school? Hij kon helemaal niets wel goed, ja sport, maar hij dacht niet dat dat telde.