bijles lokaal

Gabe begon aan zijn koekje, en toen hij het op had keek hij vol belangstelling naar hoe Layla haar ijsje langzaam wegwerkte. Hij vond het wel schattig uitzien, vooral met die gele druiperige vlek op haar neus. Hij lachte. Kon het niet inhouden. En hield ondertussen vol overgave zijn handen omhoog.

Layla begon zelf ook te lachen bij de blik van Gabriel die maar op haar gericht bleef zijn. Ze gaf hem wonder boven wonder een plagende stomp in zijn zei, "Zit niet zo te staren." merkte ze op terwijl ze haar neus voorzichtig aan haar mouw afveegde om zo min mogelijk van haar huid eronder te laten zien. Dat was nog steeds een nachtmerrie voor haar, als ooit iemand hasr huid zou zien. De huid was geen huid meer te noemen. Het waren lelijke litekens en halfopen wonden. Sommige stukken waren gevoelloos, andere stukken deden al pijn als je erover heen streelde. Maar dat waren geen dingen waar haar gedachtes nu naar toe gingen. Nee die bleven bij Gabriël hangen.

Gabe lachte, en toen ze haar neus met haar mouw afveegde miste ze een stukje. "Wacht je bent iets vergeten" zei hij, terwijl hij dichterbij kwam en met zijn mouw over haar wang wreef waar net nog ijs gezeten had. "zoo" zei hij nu heel zachtjes, terwijl hij weer wat verder naar achteren ging, maar nog steeds in haar ogen keek.

Layla's wangen die net weer wat bijgekelurd waren werden weer een stuk roder bij de tweede aanraking van Gabriël. "Dankjke." wist ze stamelend uit te brengen. Het was niet alleen de aanrakingen die ze niet gewend was, maar ook de dichtbijheid van Gabriël die haar een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Haar ogen konden de bruine? ogen van Gabriël niet ontwijken, niet wetend wat ze nu zou moeten doen. Door haar lichaam schoten duizenden soort gevoelens terwijl in haar hoofd har verstand schreeuwde dat ze zich niet gek moest laten maken door deze jongen.

Hij bleef haar nog kort aankijken voor hij een bal tegen zijn benen kreeg. De kindjes die aan het voetballen waren keken verlegen naar hem, durfden de bal niet terug te vragen. Gabe pakte de bal en wenkte Layla, waarna hij naar de kindjes rende en de bal naar een van hen overspeelde. Hij hield van sporten, ook met kleine kinderen. Hij werd er vrolijk van en hoopte dat Layla zo mee kwam doen. De kinderen vonden het helemaal geweldig en schreeuwden net zo hard naar hem als naar elkaar.

Layla was totaal niet sportief, zeker niet sinds de brand. Toch stond ze op omdat Gabriel dit helemaal geweldig leek te vinden. Haar blik ging naar de bal en de kinderen die helemaal door het dolle heen waren dat er nu twee nieuwe spelers waren. Of eigenlijk 1, want Layla stond wel, maar meer aan de kant van het geïmproviseerde voetbalveldje van jassen en petten van de jongens.

Gabe glimlachte even lief naar Layla toen ze aan de rand van het veld kwam staan en schopte de bal in haar richting, niet zo hard, zo dat de kinderen hem af zouden kunnen pakken als ze wilden.

Layla had liever gehad dat hij de bal in de richting van de kinderen had geschopt. Toen de bal voor haar voeten terecht kwam schopte ze er onhandig tegenaan in een willekeurige richting waardoor hijbij een van de jongens terecht kwam. Ze glimlachte even nar Gabriël, "Ik ben niet zo goed in sport." zei ze op verontschuldigende toon.

"Sport kan je leren' grijnsde Gabe. hij was slecht in school en leerde het ook van haar. "Ik wil je er wel bijles in geven" hij grijnsde. De jongens vonden het helemaal geweldig en schoten terug naar Gabe die een doelpunt maakte. Ze renden met z'n allen op hem af en gaven hem een high-five.

Layla lachte, maar gaf geen uitsluitend antwoord op zijn aanbod. Nee ze was totaal niet van het sorten. Dan moest je in een korte broek en shirt rondlopen, wat nooit zou gebeuren. Gelukkig had de school begrp voor haar situatie en hoefde ze ook nooit mee te doen met de gymlessen. Vrolijk klapte zein haar handen toen Gabriël scoorde en alle jongenjoelend op hem afstormde voor een high-five.

Gabe grijnsde naar Layla en na een tijdje nam hij afscheid van de kinderen en liep hij met Layla door het park. "Ik heb zo nog een afspraak" hij keek op zijn horloge. "dus ik denk dat ik maar eens moet gaan" hij moest nog naar Nathalie, zijn huidige vriendinnetje. Ze hadden het al twee dagen aan. Ze was egt heel lief, en knap.

Layla lachte even naar de kinderen als afscheid. Ze had nog een paar keer de bal voor haar voeten gehad, maar ze had zich er zo snel mogelijk afhandig van gemaakt door hem in een willekeurige richting te schieten. "Waar moet je heen?" vroeg ze terwijl ze naast Gabriël mee liep. Eigenlijk wilde ze het antwoord niet weten, straks zou hij naar een vriendinnetje gaan.

"Nathalie" glimlachte hij. "mijn vriendin" hij keek haar kort aan. "Ze zit bij de cheerleaders, volgens mij is ze zelfs captain" Misschien kende ze haar wel. Hij zou het leuk vinden als zijn beste vriendin, want dat was de positie die layla nu had, en zijn vriendinnetje elkaar aardig vonden. "Misschien moet ik jullie eens aan elkaar voorstellen" stelde hij voor.

Layla wende even vluchtig haar blik van Gabriël af. Ze had het kunnen weten dat hij een vriendin had, hij was niet het type dat alleen rondliep. "Volgens mij heb ik haar wel eens gezien." zei ze zachtjes, waarna ze zichzelf dwong om naar hem te glimlachen. Als Gabriël gelukkig met haar was moest ze dat zelf ook zijn, en alsnog ze moest zich niet zo aanstellen. Het zou nooit wat worden tussen hun twee dus ze moest zich eroverheen zetten.

-
wat ik me nu bedenk is dat Chelsea al captain was, maar maakt nietuit die leeft toch net meer;p

"Hmm maar ik moet nu wel rennen, k zie je!" riep hij, terwijl hij zijn pas versnelde. Hij hoopte maar dat het niet al te onbeleefd was. Hij holde door het park waardoor de duiven op het pad opvlogen. Nathalie zou niet zo vrolijk worden als hij te laat kwam, hij wist wat voor ideeën dat wekte.