bijles lokaal

NEW.
-

Evy glipte vlug naar binnen, en was blij toen ze zag dat het lokaal leeg was. Ze pakte vlug haar spullen, en ging aan tafel zitten. Ze haatte wiskunde. Waarom moest ze het überhaupt leren, ze wilde toch niets met cijfers doen. Schrijven was haar ding, taal. Maar toen zuchtte ze, deed ze haar boek en schrift open, pakte ze een potlood en boog ze zich over de formule's heen. Maar na een kwartier was ze pas één som opgeschoten, en ze leunde even achterover. Ze zou eigenlijk hulp moeten vragen, maar dat wilde ze niet. Ze was bang dat mensen het stom zouden vinden dat ze dingen niet wist als ze het haar vroegen, en daarom probeerde ze dit soort dingen altijd zelf uit te puzzelen. Maar dat lukte natuurlijk niet altijd, zoals nu. Ze streek een paar haren, die ontsnapt waren uit haar vlecht, uit haar gezicht, en keek even naar de cijfers, tot ze het idee had dat ze zichzelf iets aan ging doen als ze hier nog langer aan moest zitten. Maar aangezien het hier wel stil was, en ze liever nog even niet terugkeerde naar de drukte van de gangen, pakte ze in plaats van op te ruimen, het schrift uit haar tas, het schrift waar zij de woorden mocht schrijven. Ze sloeg het op een van de laaste bladzijden open, en bedacht dat ze over een tijdje alles toch maar weer moest gaan overtypen op Word, maar nu nog niet. Ze hield van het gevoel van het papier onder haar hand, terwijl het potlood in haar hand van simpele woorden hele verhalen creeërden.

Lauren liep zuchtend het lokaal binnen. Ze had helemaal geen zin om hier te zitten, en ze hoefde hier ook niet te zitten. Ze had moeten nablijven omdat ze -alweer- haar huiswerk niet gemaakt had, maar het nablijflokaal was vol, dus was ze naar het bijles lokaal gestuurd. Ze ging naast een meisje zitten met donker haar, niet opvallen. Ze pakte een schrift uit haar tas en begon een liedje te schrijven, niet dat ze daar nou zo goed in was, maar ze moest toch iets doen?

Evy keek even naar het meisje dat binnen was gekomen, en naast haar was komen te zitten. Ze lachte niet, keek alleen even, richtte zich toen weer op haar schrift en zuchtte. Dit had geen zin. Ze moest eigenlijk die rottige sommen maken, maar alleen ging dat haar sowieso niet lukken, en dus deed ze iets wat ze niet al te vaak deed. 'Sorry,' zei ze helder, maar niet al te hard, tegen het meisje, en ze draaide zich naar haar toe. 'ben jij toevallig goed in wiskunde?' Niet geschoten is altijd mis... Dacht ze bij zichzelf, al had ze het idee dat ze een ontzettend stomme indruk maakte. Ze haalde even rustig adem, en glimlachte toen even naar het meisje.

Lauren keek verbaasd op en glimlachte. "O ja hoor, ik doe het nooit maar ik snap het wel" zei ze "Wat snap je niet?". Ze mocht dan wel op zo'n populaire barbie lijken (Het eerste deed was ze, het tweede niet) ze was wel erg aardig, en hielp mensen graag.

Evy glimlachte nu iets oprechter, en ook erg opgelucht. 'Bedankt.' Zei ze, en ze schoof haar schrift opzij, zodat de sommen tevoorschijn kwamen. 'Ik begrijp er namelijk helemaal niets van. Ik ben nooit een genie in wiskunde geweest, en het wordt er niet veel beter op.' Ze was heel blij dat het meisje haar wilde helpen, dat had ze niet verwacht, al kwam dat niet door het meisje. Mensen wilden haar vaak niet helpen, om de een of andere rede. 'Ik ben trouwens Evy.' Stelde ze zichzelf vlug even voor.

"Lauren" zei Lauren en ze glimlachte. Toen boog ze zich over de sommen. "O, kijk, dit doe je fout. Je telt die bij elkaar op, maar je moet de onderste bij elkaar optellen. Anders kom je op een min getal uit, en dat kan natuurlijk helemaal niet" legde ze uit en ze schoof het schrift terug naar het meisje.

Evy bekeek de sommen even, en voelde zich een moment later het stomste wezen op aarde. 'Jeetje...' Mompelde ze, en toen keek ze glimlachend op naar Lauren. 'Bedankt.' Voegde ze er iets harder, en helderder aan toe. Ze boog zich weer over de sommen heen, en zocht haar potlood onder de stapels boeken en schriften, waarna ze hem uiteindelijk onder het schrijfschrift vond, dat ze een tijdje geleden opzij had gelegd. Ze keek er even verlangend naar, maar schoof het toen weer weg. Ze moest nu echt werken, straks kon ze weer schrijven. Maar terwijl ze zich over de sommen boog wazemde het in haar hoofd van de ideeen en de inspiratie.

Lauren zag dat het meisje geen zin had in haar huiswerk. Even twijfelde ze, maar ze zei het toch; "Zal ik het voor je maken?" vroeg ze haar behulpzaam. Ze had toch niks te doen.

Evy keek het meisje een tijdje aan. Ze keek naar haar schrift, en merkte dat ze zo geen zin had. Ze begreep het nu opzich wel, maar wiskunde was nutteloos en stom, en ze had er totaal geen zin in. Het meisje was aardig tegen haar, en wilde het wel voor haar doen. Gewoonlijk was ze niet van overschrijven of anderen voor je laten maken, maar ze begreep het, dus het was niet dat ze het niet kon. Ze glimlachte. 'Zou je dat willen doen?' Vroeg ze hoopvol.

Lauren glimlachte. "Natuurlijk" ze pakte het schrift over en begon de sommen over te schrijven en op te lossen. Het was echt totaal niet moeilijk, en ze had het heel snel af. Toen schoof ze het schrift terug en begon weer in haar eigen schrift verder te gaan met het liedje waar ze over gebogen zat.

Evy glimlachte terug, en schreef een paar woorden in haar schrift. Ze wierp even een schuine blik op het schrift van het meisje, en zag dat die ook wat schreef, iets wat op een liedje leek. 'Schrijf jij ook?' Vroeg ze, verbaasd en met haar hoofd een beetje schuin, en haar lichte ogen vragend op Lauren gericht. Ze sloeg haar wiskunde schrift dicht, pakte het boek en stopte beiden weer terug in haar tas.

Lauren haalde haar schouders op. "Een beetje, de muziek lukt wel, alleen tekst vind ik zo moeilijk. Wat schrijf jij?" Vroeg ze het meisje nieuwsgierig terwijl ze naar het schrift van Evy keek. Het zag er uit als een verhaal, of gedicht. Misschien zou ze wel eens een tekst voor Lauren willen schrijven.

'Ah...' Zei Evy begrijpend. 'Een verhaal.' Antwoordde ze daarna met een kleine glimlach, die rond haar lippen speelde. Ze keek Lauren even vanaf de zijkant aan, met haar hoofd een beetje schuingehouden, zodat haar donkere haren langs haar gezicht vielen.

Lauren glimlachte. "Leuk. Mag ik het lezen?" vroeg ze. Ze pakte haar eigen schrift en bekeek de tekst. Die was echt verselijk. Ze scheurde het eruit, liep naar de prullenbak en gooide het weg.

---
Sorry, kort, moet eten

Evy keek even naar het schrift en toen een beetje onzeker naar Lauren. 'Het... je zou de eerste zijn die het zou lezen. Je moet er niet het beste van verwachten, ik heb het nog niet allemaal bijgewerkt, dus het zou best kunnen dat er foutjes in staan.' Ze was even stil, maar glimlachte toen. 'Wacht, dit is het tweede schrift, het eerste heb ik-' ze boog zich voorover en zocht even in haar tas, en vond het uiteindelijk. '-hier.' Ze aarzelde nog even, en gaf het toen aan Lauren, met een kleine glimlach.

NEW
~~
Collin liep het lokaaltje in. Er was nog geen leraar, maar dat vond hij niet erg. Snel stuurde hij een berichtje naar Enriqué dat hij zijn koffers maar alvast moest pakken en dat hij zo snel mogelijk kwam. Vanavond moest op het vliegtuig richting Singapore zitten. En dat was een heel verschil met New York. Hij vertrouwde Enriqué volledig op dit gebied. Niet dat hij het altijd even fijn vond, maar vertrouwen deed hij hem wel. Enriqué leefde voor kleren, en vooral die van hem.

Jacky had weereens haar lievelings blouse aan. Ze hoopte echt dat het haar ging helpen met de juiste antwoorden voor haar bijles. Want als er iets was waar ze een hekel aan had dan was het wel bijles. Vooral omdat zij zelf school helemaal niet belangrijk vond. Ook haar skinny voelde toch wel erg goed aan. Ze had lang geen skinny meer aangehad. Alleen maar rokjes of jurkjes. Eigenlijk wist ze zelf ook neit waarom want ze had het constant koud. Maar nu zo met die denim om haar benen heen voelde ze zich heel erg goed. Ook deels door haar mooie zwarte hakken die ze net nieuw had gekocht. Of nou ja nieuw, ze kwamen uit een vintage winkeltje en je zou ze haast nergens vinden, wacht nee je zou ze nergens kunnen vinden. Vrolijk hoorde ze haar hakken op de grond tikken en liep het bijles lokaal binnen. Gelijk merkte ze dat er iemand was maar geen leraar.' Heey.' Zei ze op haar vrolijke flirterige stem gewoon omdat die bij Jacky hoorde.

"Hai, Collin" zei Collin op net zo'n flirterige toon terwijl hij zijn hand uitstak. Hij vond dat ze er leuk uitzag. Haar heels zagen eruit alsof ze heel veel pijn hoorden te doen, maar hij was het gewend te zien aangezien hij op veel shoots rondliep.

Jacky pakte zijn hand beet en stelde zich ook voor,' Jacky aangenaam.' Ja jacky was altijd wel erg sociaal. Rustig ging ze op de tafel zitten en liet haar blik even over de jongen met de naam Collin gaan.' Ik mag jou uitstraling wel. Klinkt raar, klopt ik ben raar.' Ze glimlachtte breed en liet haar mooie strak witte tanden zien. Ja soms was het wel handig om ouders met geld te hebben die even je tanden lieten bleken.

ik heb effe gezocht naar de kleding van JAcky:

Spoiler:

"Dankje en ik weet wat je bedoeld, je ziet er goed uit" dat was dubbelzinnig bedoeld. Ze had een geweldig lichaam en droeg gewaagde kleding die haar goed stond. Ze had een mooie glimlach. "Zo jacky, wat komt zo'n mooi meisje als jij, hier op een vrije middag doen?" vroeg hij flirtend.

Jacky liet haar hand "perongeluk" tegen die van hem aan komen en keek er even kort naar daarna richtte ze zich weer op het gezicht en vooral de mooie ogen van de jongen.' Ik kwam helaas voor begeleiding. Ik heb niet de beste cijfers en ben niet vaak genoeg aanwezig in de les. En als ik wel aanwezig ben word ik er meestal uit gestuurd voor het te gezellig hebben. Alsof je het ooit te gezellig kan hebben.' Ze rolde met haar ogen en lachtte verleidelijk naar de jongen. Ze mocht flirten het was uit met Stefan. En hoe verschrikkelijk ze dat ook vond. Life goes on. En dat wist ze maar al te goed en daarom kon ze nooit lang treuren om haar fouten. Tuurlijk iedere keer als ze langs Stefan liep voelde ze weer de drang om bij hem te zijn maar zij was vreemd gegaan en dat kon ze zo weer doen dat wist ze.

Collin kleedde haar met zijn ogen bijna uit. Ze was verschrikkelijk sexy en hij wist dat hij het bij haar kon proberen. Maar hij wilde niet zoiemand zijn die meteen met iedereen iets begon, tegelijkertijd. Hij kon het echter niet laten haar hand vast te pakken toen zij deze 'per ongeluk' tegen die vanehm aan liet komen.

Jacky grijnsde toen hij haar hand vast pakte en liet haar hand weer uit die van hem glijden terwijl ze wat meer rechtop ging zitten.' Ik ken jou wel. Of nou ja kennen. Ik zie je wel eens in tijdschriften maar dat noem ik geen kennen. Ik herken jou wel. Dat is beter.' Ze ging kort met haar handen door haar haren en schudde haar hoofd even om haar pony goed te doen want die zat weereens verschrikkelijk voor haar ogen.

Collin knikte met een grijns "En?" vroeg hij, benieuwd wat ze ervan vond. Hij had niet gedacht dat Jacky het type was om dat soort tijdschriften las, of haar mening eruit haalde. Maar hij vond het niet heel erg.

Jacky trok haar wenkbrauw op,' Wat en? Verwacht je nu dat ik mijn oordeel over je heb? Nee sorry schat maar daarvoor zal ik je toch echt moeten leren kennen. Ik neem niet iemands anders mening over, ik creer mijn eigen. Dus Collin was het, vertel eens wat over jezelf. Kom er trouwens maar bij zitten want dat praat makkelijker.' En zo kon ze dicht tegen hem aan gaan zitten. Lichamelijk contact vond Jacky altijd wel fijn. Gewoon het gevoel dat zijn aandacht alleen op haar was gericht. Iets dat haar goed deed.