bijles lokaal

Layla keek naar de vele boeken die hij tevoorschijn haalde. "Wat jij wilt." weer glimlachte ze even naar hem, maar het was eerder een glimlach uit beleefdheid dan een warme glimlach. Die gaf ze niet zo vaak aan mensen. "Ik ben trouwens Layla." noemde ze haar nam terwjl ook zei naar hara tas reikte. Iets wat ze expres deed om geen handje te hoeven geven. Dan was er altijd de kans dat haar mouw omhoog zou springen of hij de littekens op haar hand zou opmerken.

"Hmm Wiskunde?" stelde hij voor. Hij keek het meisje aan met een glimlach, maar met een glimlach van een vreemde, die glimlacht omdat dat toevallig van hem verwacht wordt. Een glimlach die zijn ogen niet helemaal raakte. Hij had een hekel aan bijles. Het had tot nu toe niet gewerkt en waarom zou het dan nu wel gaan werken? Hij rolde even met zijn hoofd in zijn nek om de spieren los te krijgen en keek 'Layla' toen weer aan. "Gabriël, maar dat wist je al" zei hij, terwijl hij zijn boeken opensloeg en zenuwachtig met zijn pen op de tafel begon te tikken. Waarom kon het niet wat sneller gaan? Hij moest dadelijk ook nog trainen, ook voor voetbal, en daarna moest hij nog... Veel te veel veel te veel. En het duurde allemaal veel te lang. De dag was zo vol, waarom konden de dagen niet gewoon wat langer zijn, dan was het allemaal wat minder tijdrovend. Maakte dat wel uit? En waarom kon ze niet wat sneller haar spullen pakken? Hij wilde nu echt bijna klaar zijn, wilde zijn tijd niet in een klaslokaal verdoen, ookal wist hij heel goed dat hij het nodig had.

Layla knikte terwjl ze haar notitieblok tevoorschijn haalde als ze wat zou moeten uitleggen. "Dat klopt, maar het is toch beleefder om te vragen, niet?" zei ze terwijl ze haar pen openklikte. Ze probeerde het zenuwachtige getk van zijn pen te negeren. Ze wist best wel dat vele bijles maar vervelend en doodirritant vonden, maar het was nodig en daarom zat ze hier. "Oké waar zou ik je bij moeten helpen?" weer verscheen er een vragend glimlachje rond haar lippen terwijl ze hem even kort aankeek. Layla was het soort meisje dat zakelijk bleef en de tijd aan de stof wilde besteden, niet aan gesprekken want dan kreeg ezj later weer het gezeur dat ze niet haa rbest gedaan had.

"Ehm, gewoon snel doorspreken, misschien lukt het dan?" stelde Gabriël voor. Snel was snel, en hij wist heel goed dat het dan niet zou lukken, maar ze hoefde hem niet meteen een enorme domkop te vinden. Zijn pen bleef op en neer gaan. "Kunnen we dan beginnen?" vroeg hij ongeduldig, maar met een beleefde glimlach. Hij had geen zin in kennismakingsronden of ander gezeur waar sommigen hun tijd wel aan wilden besteden. Maar hij niet. Hij wilde verder. Dingen die hij vandaag kon doen, konden morgen misschien niet meer; want vandaag was het weer zo mooi, en vandaag had hij ook afgesproken met Ellis, een meisje dat bij de chearleaders zat, en zich sinds vanmorgen zijn vriendinnetje noemde. Knap meisje, die Ellis, prachtig zacht perzikhuidje, en lenig, een mooi gezichtje en lange blonde haren die roken naar shampo.

Layla knikte, zij vond het een goed idee, hoewel ze hem niet zou laten gaan voor het uur voorbij was, tenzij hij alles snapte. "Wat mij betreft wel." haar stem klonk zoals gewoonlijk zacht en vriendelijk, maar niet warm en persoonlijk. Ze kende de jongen alleen bij naam, dus ze kende hem als het ware gewoon niet. Kelsey keek in zijn boek en bladerde even naar de goede bladzijde. Ze las even vluchtig de tekst door, "Maak deze eens, dan kan ik zien waar je de fout ingaat." zei ze terwijl ze weer wat naar achteren leunde en even opzij naar Gabriël keek.

Gabriël boog zich over de som, maar al heel snel liep hij vast en kon hij niet meer verder. Hij keek vragend omhoog. "En, wat doe ik fout?" vroeg hij, terwijl hij ging verzitten, het tikken van zijn pen was gestopt toen hij schreef, maar nu begon het weer. Hij hield zijn hoofd licht schuin om Layla met grote vragende ogen aan te kijken. Hij wist dat ze hem zou moeten helpen, maar hijw ilde alleen maar weg. Voelde zich ongemakkelijk, en wiebelde wat op zijn stoel omdat hijw eg wilde.

Layla merkte dat hj liever weg zou willen, dat hij eigenlijk totaal geen zin had in deze les. Dat was bijna met iedereen zo die ze zou moeten helpen, dus ze was er langzaam aan gewend geraakt. Haar blik ging even over de som heen en ze wees toen op een paar getalletjes, "Deze meot je keer doen in plaats van elkaar aftrekken." ze tikte wat in op een rekenmachinetje en liet het zien aan Gabriël, "Snap je? Het is net als die andere sommen, maar moet je niet in deze valsstrik lopen." legde ze duidelijk uit. "En ik snap dat je liever weg wilt, maar het is de bedoeling dat je het uur hier blijft." voegde ze er aan toe.

Gabe knikte. "Ik denk het wel." hij schreef hem nu kort goed op. Zo kort het ging, want hij hieldn iet zo van schrijven. "Ik weet het" zuchtte hij hij haatte het feit dat hij hier nog zou zitten tot wist hij veel hoe laat. "Maar je moet weten dat school niet het belangrijkste voor me is. Er is veel meer in het leven om te doen, vrienden bijvoorbeeld, of feesten, vind je niet dat we ons leven moeten leven zolang dat nog kan, dat we niet met volle teugen moeten genieten?" hij glimlachte kort naar haar. "Dus ik wil dit zo snel mogelijk af hebben, wat moet ik nu doen?" hij richtte zich weer op het werk en tikte onrustig met zijn pen op de tafel.

Layla knikte even, "Ja, natuurlijk moet je genieten van het leven, maar je kunt niet genieten zonder de minder leuke dingen." zolang die maar niet overheersen, dacht ze erachteraan. Zelf ging ze nooit meer naar feesten en echt een grote vriendenclub had ze niet, maar inlevingsvermogen had ze nog wel over. Ze boog zich weer over het boek en sloeg het open naar de volgende bladzijde, "Probeer deze nu eens." wees ze aan. "Hoe sneller je het doorhebt, hoe sneller je kan gaan." ze glimlachte even naar hem.

"hmm, daar ben ik het niet helemaal mee eens, je hebt tegenslagen nodig, natuurlijk, maar ik vind dat je die moet krijgen als je ze niet verwacht, bijvoorbeeld bij een wedstrijd. Als je dan verliest is dat toch ook minder leuk, maar school is gewoon verschrikkelijk, ik begrijp niet hoe ze ooit zoiets hebben kunnen verzinnen!" mopperde hij, terwijl hij zich over het werk boog. Ja, er waren genoeg minder leuke dingen aan zijn leven geweest, de misselijkmakende blauwe kleur van het water flitste kort voorbij en hij schudde het van zich af, om zich weer op de sommen te richten, de nieuwe som ging alweer mis, maar nu een stukje verder. Hij liet gefrustreerd de tikkende pen vallen, zo kwam hij hier nooit weg.

Layla let hem maar mopperen, ze washer om bijles te geven, ze was geen psyvchologe. "Wat voor sport doe je?" toen hij bezig was met de som en ze meekeek met wat hij deed. Toen het weer fout ging bleef haar blik even op de som hangen en tikte ze op het punt waar hij misgegaan was. "Machten moet je bij elkaar optellen als je ze vermenigvuldigt." legde ze uit. "Die kun je in jee rekenmachine zetten zodat je ze onthoud.

"Voetbal, rugby, basketbal, volleybal" somde hij op, en hij kon nog wel even zo doorgaan. "jij, doe je sporten? Wat is je talent?" vroeg hij terwijl hij deed wat ze vroeg en hij wat dingen in zijn rekenmachine zette. Hij maakte zich niet druk over of dat wel mocht bij het proefwerk. Hij was het type dat wel afkeek als het niet anders ging. Hij speelde kort wat met zijn potlood en keek haar toen recht aan. Even voelde het heel raar aan, alsof zijn stoel onder hem weg getrokken werd, en toen was het weer normaal.
~~

jij zou die van jou eerst verliefd laten worden tog?

jep, hoewel ze het heel lang gaat ontkennen
-
Layla schudde haar hoofd, sinds de brand deed ze niet meer aan sport, alles wat er mee te maken had ontweek ze met grote precisie zodat nooit iemand de kans kreeg om haar littekens te zien. "Maar ik zing." ze keek even naar wat hij in zijn rekenmachine invoerde. "Dat is toegestaan tijdens proefwerken, dus dat hoef je nu niet meer te onthouden." zei ze nadat hij haar recht aan gekeken had en er een soort schok door haar heen ging, haastig boog ze zich weer over het boek heen. "Wat is jouw talent?" ze las even enkele somen door en wees er toen eentje aan om te proberen.

Gabriël begon aan de nieuwe som. "Ik dans" zei hij, terwijl hij de som zonder moeite oploste, goh dit ging de goede kant uit. Hij was trots op zichzelf. En vroeg zich stiekem af hoe iemand zonder sporten kon leven. Sport was zijn leven en dansen in de club hoorde dar ook bij. Hij vroeg zich ergens af of dit meisje ook wel eens naar de club ging. Ze zag er redelijk zachtaardig, en ongevaarlijk uit, maar je wist het niet. Toch zou hij haar niet graag tegenkomen als hij uitging. leek hem raar, het zou hetzelfde zijn als een leraar tegenkomen, omdat ze hem ook lesgaf. Of nou, misschien was het niet helemaal hetzelfde, maar het bleef vreemd voelen.

Gabriël had geluk, Chelsea ging nooit uit, en dan ook echt nooit, het was onhoudbaar om in een club te staan dansen als je je hele lijf bedekt had met kleding. Teneerste de blikken, ten tweede de enorme hitte die er in zo'n club hing. Layla knikte tevreden toen ze zag hoe makkelijk hij de som oploste, "Zie je, met een beetje aandacht lukt het zo." zei ze terwijl ze hem een vriendelijke glimlach toe zond. Weer bladerde ze door het boek heen en zag dat de rest er veel op leek. "Als je deze kunt, dan kan je wat mij betreft gaan." ze keek even op de klok, nog een kwartier officieel.

Gabe glimlachte. Jes hij mocht zo gaan. Hij keek weer naar de som die ze net aangewezen had en ging aan de slag, en ookal deed hij er lang over, hij kwam uit de som, had binnen een minuut of vijf toch echt de oplossing. Hij had er moeite voor moeten doen, maar nu mocht hij wel tien minuten eerder gaan. Hij kon wel juichen, nu kon hij zijn meisje nog net even zien. Maar in dit uur had hij af en toe wel aan haar gedacht en hij was tot de conclusie gekomen dat ze het toch niet helemaal was. Nee, ze was niet zo leuk als hij eerst gedacht had... Jammer voor haar, maar hij begon nu echt te twijfelen over zo dadelijk...

Layla glimlachte toen hij klaar wa, "Nou wat mij betreft zijn we dan klaar, voor deze keer, of laat je het hierbij?" ze keek hem even met een vragende blik aan. Voor haar was het niet meer dan een kleine bijverdienste op de school en het zorgde ervoor dat ze niet naar de gymlessen hoefde, maar ondanks dat betrapte ze zichzelf erop dat ze het niet erg zou vinden als hij weer terugkwam. Hoewel ze kort die gedachte toeliet verbande ze hem al snel weer, ze moest zch niet zo aanstellen.

"Nou, van mijn lerares moest ik minstens drie afspraken maken, voor alle bèta vakken, en dan nog een paar voor de talen..." zei Gabe. "maar daar spreek ik je nog wel over, nu moet ik gaan, doei" hij stond op en stoof bijna het lokaal uit. Hij moest het aan Ellis vertellen dat dat met hen niets ging worden. Hij kon er niets aan doen, maar in dit uur had hij na kunnen denken. Hij wist dat ze pas sinds vanmorgen echt iets hadden, maar hij begreep dat zij niet de ware was. Dus hij zou verder zoeken.

~~
nieuwe meet ergens?

Is goed, zeg maar waar dan begin ik wel

sportvelden? Dat hij een wedstrijd heeft en zij komt kijken, en ze er na de wedstrijd nog zit en hij met haar komt kletsen ofzo? of dat er iets mis is met haar en dat hij haar komt troosten als iedereen weg is?

Oki ik vnd het goed

De hele middag had Layla naar dit uur uitgekeken, ze zou Gabriël na het feest wat neit zo geweldig geweest was weer zien. De hele dag had ze zichzelf verboden om zich er druk over te maken. Ze moest zich niet zo aanstellen, Gabriël was gewoon een aardige jongen wie ze hielp met zjn huiswerk. Net als die tien andere jonges die ze hielp. Maar nu het eenmaal zover was kon ze het niet helpen. Met een klap liet ze haar genda op het tafeltje vallen, "hou toch op layl." mompelde ze tegen zichzelf. Ze moest haa rhoofd niet op hol laten brengen, al zou hij haar leuk vinden hij zou ervandoor gaan als hij haar littekens en brandwonden zou zien. Geen enkel normaal mens zou dat kunnen accepteren, hoe graag ze het ook zouden willen. Met haar blik op de klok bladerde ze doelloos in haar agenda, om haar handen wat te doen laten hebben.

En dit keer was hij wel op tijd. Hij had twee hete koppen koffie mee genomen, vooral omdat hij zelf koffie wilde en het een beetje aso was als hij voor haar dan niets mee zou brengen. Hij liep het lokaal binnen en zette de koffie op tafel. "Goede middag mevrouw Layla" grijnsde hij vrolijk, terwijl hij op het bureau ging zitten voor haar neus. "Vandaag ben ik wel braaf optijd" glunderde hij. Hij was in een uitstekend humeur en daar zou bijles niets aan kunnen veranderen, hij mocht Layla wel, wist niet goed waarom maar zag haar wel als een goede vriendin.

Layla keek op toen Gabriël met twee geurende koppen koffie het lokaal binnen kwam gelopen, er ging even een warme kriebeling door haar maag heen. Hij was optijd, mischien wel speciaal voor haar? Weer berispte ze zichzelf, ze maakte zichzelf echt te gek met haar gedachtes. "Heey." ze schoof haar stoel wat naar achteren terwijl ze zich wat naar hem toedraaide. "Goedzo." lachte ze naar hem, "Heb je er zoveel zin in?" vroeg ze gericht op het huiswerk, Layla was gen ser in flrten en wilde dat ook helemaal niet.

Hij grijnsde, en moest toegeven dat hij er inderdaad wel zin in had. "Hier" hij gaf haar de kop koffie aan en nam zelf een slokje van zijn eigen koffie, de koffie was inmiddels goed drinkbaar. "Ik wist niet hoe je hem lekker vond dus ik heb maar een cappuccino gepakt. Hij zelf hield het meest van cappuccino's maar een latte deed het ook. Gabe haalde zijn tas te voorschijn, maar bleef op zijn plek op het randje van haar bureau zitten. "Waar beginnen we mee?" vroeg hij toen, en er was niets van zijn normale ongeduld te merken.